Νηφάλια αντίδραση!

Επεισόδιο 15ο-
Η πλατεία Άθωνος θα αργήσει να μας ξαναδεί και η ρετσίνα ποτέ πια δεν θα είναι τόσο αθώα όσο δείχνει. Μετά την τρίτη ρετσίνα (αναφερόμαστε σε μπουκάλια πάντα, και κατανάλωση από τρία άτομα) αρχίσανε τα "Άσπρο πάτο!". Και δεν ήταν μόνο ένα. "Άσπρο πάτο!" και "Άσπρο πάτο!" και ξανά "Άσπρο πάτο!" μέχρι που φτάσαμε στις έξι ρετσίνες- τόσες για την ακρίβεια είχαν καταγραφεί στη μνήμη διότι την επόμενη μέρα αποδείχτηκε πως ήταν συνολικά οκτώ!
Αρχικά όλα φαίνονταν αθώα, όμορφα, ένα ξέγνοιαστο διάλειμμα από τη δύσκολη καθημερινότητα των βιβλίων της τρίτης λυκείου. Όταν όμως χάθηκε το μέτρο, όλα σκοτείνιασαν, οι στιγμές χάθηκαν, όπως και ο έλεγχος. Υπάρχει ένα κενό μνήμης από την πέμπτη ρετσίνα μέχρι και την άφιξη στη γωνία των everest. Μετά όλα άρχισαν να ασχημαίνουν, οπότε ακόμη κι αν θυμόμαστε κάποιες λεπτομέρειες προτιμούμε να τις ξεχάσουμε.
Σε κάθε περίπτωση οι καταστάσεις αυτές βγάζουν γέλιο όταν όμως έχουν τραγικές καταλήξεις -όπως όλα αυτά που την επομένη σκέφτηκα πως θα μπορούσαν να συμβούν σε τρεις μεθυσμένες γυναίκες την ώρα που γίνονταν επεισόδια για το χαμό του Αλέξη- το γέλιο γίνεται κλάμα, και η καλοπέραση κατάρα.
Αυτό το post υπό άλλες συνθήκες θα ήταν σαφώς εκτενέστερο, ενώ θα ακολουθούσε άλλο ένα ως διαμαρτυρία για όλα τα παιδιά που γίνονται πιόνια του κρατικού μηχανισμού σε μια προσπάθεια τους να του εναντιωθούν. Δεν γίνεται όμως. Γιατί; Διότι για άλλη μια φορά, τα Μ.Μ.Ε. έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Υπερεξάντλησαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το φλέγον ζήτημα, τόσο που έχει πλέον φτάσει σε σημείο αηδίας.
Το θέμα της Μονής Βατοπεδίου σα να ξεχάστηκε, όσοι εμπλέκονταν σε αυτό "κουκουλώθηκαν" κάτω από τα νέα, προφανώς ως ένα βαθμό "στημένα" επεισόδια. Στις 15 Δεκεμβρίου που βγαίνει το πόρισμα, κανείς δεν θα του δώσει σημασία, κανείς δεν θα τιμωρηθεί. Στο σχολείο γίνεται αποχή. Λένε πως την κάνουν στη μνήμη του Αλέξη, η αίθουσα που έχουν καταλάβει όμως είναι βομβαρδισμένη από δακρυγόνα τσιγαρίλας, τα παιδιά γελούν ξέγνοιαστα που δεν κάνουν μάθημα και κάποια χορεύουν σε καρέκλες. Παράλληλα το χρηματιστήριο έχει ανέβει 3,5 μονάδες. Με το που σκοτώθηκε δηλαδή ο άνθρωπος, κινήθηκε η αγορά, να 'ναι καλά το παιδί!
Μέσα από τέτοια ζητήματα όμως, εκτός του ότι καταλαβαίνεις τί διαφθορά πλήττει την όμορφη σου χώρα, μπορείς και να καταλάβεις τί ανθρώπους έχεις δίπλα σου και τί ιδεολογία κουβαλάνε. Όταν λοιπόν ανακαλύπτεις πως κάποιοι κοντινοί σου άνθρωποι στην υπερπροσπάθεια τους να είναι αναρχικοί και αντιστασιακοί καταντούν να έχουν φασιστική -όσο άσχημη κι αν είναι η λέξη ανταποκρίνεται στην αλήθεια όσον αφορά μια πλειοψηφία νεαρών ατόμων- αντίληψη για τη δημοκρατία σίγουρα αυτό σε απογοητεύει ως ένα σημείο.
Καθήκον του καθενός σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σίγουρα να κρατά ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά του, αλλά πάνω απ' όλα το μυαλό του. Αυτό θα τον καθοδηγεί σε όλη του τη ζωή και η ιδεολογία του, αν και βαθιά ριζωμένη μέσα του, δεν πρέπει να φοράει παρωπίδες πρέπει να είναι ανοιχτή προς όλες τις κατευθύνσεις γιατί, είναι γνωστό σε κάθε νοήμονα άνθρωπο πως πρώτα γνωρίζουμε και μετά κρίνουμε. Τελικά, το ρητό που κυκλοφορεί πολύ τώρα τελευταία έχει απόλυτο δίκιο: Το μυαλό, είναι σαν το αλεξίπτωτο. Λειτουργεί μόνο όταν είναι ανοιχτό.

Μπανάνες, ρετσίνα, και κεφτέδες το Σάββατο...

Επεισόδιο 14ο-
Οικονομική κρίση, καταστροφή του περιβάλλοντος, προβληματικές κι επιφανειακές διαπροσωπικές σχέσεις, διαφθορά (παντού)... Πολλά τα προβλήματα, πιο πολλά από ποτέ, πιο σύνθετα και πιο ψυχοφθόρα. Το κλίμα λοιπόν είναι ευνοϊκότερο από ποτέ για να θελήσει κάποιος να ξεδώσει το Σαββατόβραδο. Αντ' αυτού, το κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι γεμάτο με clubs τα οποία έχουμε εμείς οι ίδιοι μετατρέψει σε barάκια.
Η διαφορά είναι απλή: Στο club χορεύουμε, ενώ στο bar όχι (συνήθως τουλάχιστον). Εμείς όμως, ενώ βρισκόμαστε σ' ένα χώρο με κατάλληλη μουσική και "θεμέλια" για χορό, στεκόμαστε κολλημένοι ο ένας δίπλα στον άλλο με το ποτό στο χέρι και κοιτάζουμε το μαγαζί. Τι θες καλέ μου, δεν έχει αράχνες το ταβάνι ξεκόλλα λίγο από εκεί τη ματιά σου! Όχι, εκεί! Κάτι μας αναγκάζει όλους να καταστρέφουμε τη μοναδική διασκέδαση που μπορεί να μας χαρίσει ζωντάνια για την υπόλοιπη εβδομάδα. Ουσιαστικά, τζάμπα πάει το ξενύχτι.
Στο κέντρο της πόλης τη διαφορά κάνει ένα μικρό gay bar(δυστυχώς δεν το σκεφτήκαμε εκείνη τη στιγμή) . Και σ' αυτό όμως μια γυναίκα νιώθει λίγο ξένη, ένας άνδρας βγάζει όλα του τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες, ενώ και πάλι η διαφορά δεν είναι αρκετή για να ταρακουνίσει το μέσο Θεσσαλονικιό που αρέσκεται απλώς να ξοδεύει το χαρτζιλίκι του (τα έχουμε πει για τη γενιά των 700€, αν όχι, βλ. ομιλίες Τσίπρα) για να κουραστεί και να κάνει κεφάλι.
Εν τέλει βρεθήκαμε στη Barbarella, πίσω από το εμπορικό κέντρο Odeon. Όντας παλιό Voila, διατηρούσαμε ακόμη κάποιες ελπίδες για γνήσιο χορευτικό μαγαζί(όχι πολλές όμως, αφού και το Voila δεν ήταν και η πρώτη disco). Μετά τη είσοδο των 15€, μια έκμπληξη μας περίμενε πίσω απ τις βαριές σιδερένιες πόρτες. Η Barbarella άνοιγε το στόμα της έτοιμη να μας καταπιεί μέσα σε μια δίνη τσιγάρου, γαρύφαλλων και μεσηλίκων ξαπλωμένων σε δερμάτινους καναπέδες. Η τραγουδίστρια πρέπει να ήταν η Δέσποινα Ολυμπίου, και κάποιος εκ της ορχήστρας ο Νίκος. Ήταν μπουζούκια, αλλά όχι με την παραδοσιακή έννοια, ακόμη κι εκεί επικρατούσε μία αδράνεια.
Ξαπλωμένες σε μια κουνιστή πολυθρόνα στην Ικτίνου, περίπου μισή ώρα αργότερα, μιλούσαμε για τη φοβερή επιτυχία της βραδιάς. Η Θεσσαλονίκη χρειάζεται μια disco που θα ταράξει τα νερά, και σίγουρα τις νύχτες της νεολαίας. Κάτι στο πρότυπο του Boombox, στο Λονδίνο.
Γιατί, ωραία και η Άθωνος, φοβερά τα κεφτεδάκια στα Λαδάδικα, αλλά πάντα χρειάζεται και μια εναλλαγή, έτσι για να πούμε κι εμείς πως βάλαμε killer γόβες βρε αδερφέ!
Μέχρι τότε όμως, ας γνωρίσουμε καλύτερα την περιοχή των Παλιών Σφαγείων, όλοι εμείς που θέλουμε τα ορθοχοροντιρινταχτομπιτάδικα ελπίζοντας πως το κέντρο της Θεσσαλονίκης θα ξαναβρεί κάποτε τη ζωντάνια του. Κι αυτό, χωρίς να εμβαθύνουμε στα αίτια αυτής της μονοτονίας του Σαββατόβραδου, γιατί σύντομα θα αναγκαστούμε όλοι ν' ανέβουμε σε μια μπανανιά, κι όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν είναι και πολλές...

http://www.youtube.com/watch?v=dWS6XCDercw

Τραχανάς και πατατόσουπα για το χειμώνα...

Επεισόδιο 13ο-
Τετάρτη απόγευμα και το ραδιόφωνο ανοιχτό. Ανάμεσα στα αδιάφορα ακούσματα, ένας άνδρας με γνώριμη, ιδιαιτέρως οικεία φωνή μονολογεί: "Σήμερα, μ' έδιωξαν απ' τη δουλειά, με παράτησε η γκόμενα, και ξέμεινα από λεφτά." Κι εκεί που η λογικά επακόλουθη σκέψη του ακροατή είναι "Α, τον καημένο...", αυτός συνεχίζει: "Επιτέλους, είμαι ελεύθερος!"
Πω πω, μπράβο του, πολύ large ο τύπος. Επιτέλους ένα ωραίο εναλλακτικό πρότυπο προς μίμηση βρε παιδί μου! Του αξίζει να διαφημίζει το ιστορικό τζιν Levi's 501-το οποίο βεβαίως αγόρασε όντας ελεύθερος έτσι;
Παρασκευή απόγευμα, άλλος ένας ελεύθερος άνθρωπος κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης. Όλα βαίνουν καλώς και περπατώ ΕΛΕΥΘΕΡΗ με 2€ στην τσέπη. Ξαφνικά, νιώθω την ελευθερία μου να περιορίζεται, οι αμφιβολίες με γεμίζουν και ο φόβος τυλίγεται γύρω από τα 2€ μου! Πεινάω. Πεινάω πολύ. Τι να κάνω; ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; Τρέχω στον Τερκενλή, κλασσική αξία σε τέτοιες περιπτώσεις. Κοιτάζω τις τιμές. Είναι δυνατόν; Τα πάντα κοστίζουν 2,30€! Καταλήγω με ένα κρουασανάκι στο μέγεθος του μικρού μου δακτύλου, το μοναδικό φαγώσιμο που είχε 1€.
Μετά από αυτό, πόσοι άνθρωποι θέλουν να είναι ελεύθεροι; Αν ίσχυε άλλωστε αυτή η θεωρία περί ελευθερίας, η επερχόμενη οικονομική κρίση στην Ελλάδα, θα σήμαινε μια πρωτόγνωρη εμπειρία, κατά την οποία όλοι θα γυρίζαμε ως γνήσια παιδιά των λουλουδιών στα Μάταλα, όπου θα ζούσαμε χορεύοντας,καπνίζοντας,τρώγοντας ελάχιστα και έχοντας αξύριστες μασχάλες. Επιτέλους, το όνειρο της ζωής μου θα γινόταν πραγματικότητα και οι γονείς μου δεν θα μου έλεγαν τίποτα αφού ένα οικονομικό βάρος θα έφευγε από το σπίτι.
Τέλεια, όλα τα προβλήματα της γενιάς των 700€ λύνονται ακολουθώντας μια τέτοια κοσμοθεωρία, η οποία ακούγεται πολύ χαριτωμένη σε θεωρητικό επίπεδο, και φυσικά στη συγκεκριμένη περίπτωση θέλει να δηλώσει μια αξιοθαύμαστη οπτική γωνία του κόσμου την οποία λίγοι σήμερα μπορούν να αντέξουν. Ακόμη όμως κι αν δεν προτιμήσουμε τα Μάταλα ως προορισμό, είναι σίγουρο πως θα χτυπήσουμε την παχυσαρκία στην πηγή της. Μοντελάκια θα γίνουμε όλοι, μιμούμενοι τους Ιταλούς - ένα Armani έχουν και το αγόρασαν κυριολεκτικά με το υστέρημά τους- αλλά και μην έχοντας άλλη επιλογή.
Ελευθερία λοιπόν! Βεβαίως μόνο όσον αφορά τα χρήματα, γιατί ο ερωτικός σύντροφος θα βοηθήσει κατά πολύ σε τέτοιες περιπτώσεις αφραγκίας (βλ. δυο-δυο στη μπανιέρα δυο-δυο, παροχή ζέστης τα κρύα βράδια του χειμώνα κλπ.) οπότε όσο γίνεται τον κρατάμε.
Εκτός αυτού με το Global Warming επί θύραις, θα χρειαζόμαστε όλο και λιγότερα ρούχα, πετρέλαιο, νερό. Ναι, η λύση είναι μπροστά μας, ελευθερία και πάλι ελευθερία. Γιατί τελικά, ίσως θα πρέπει να φτάσουμε σε ακραίες θεωρήσεις για να αντιμετωπίσουμε τον καταναλωτισμό και να φτάσουμε σε ένα πιο πνευματικό επίπεδο σκέψης. Ελευθερία...
Δίαιτα...

Κολόνια Givenchy και στα ποδάρια μας...

Επεισόδιο 12ο-
Απλό, S, GTS, Turbo, για όλα τα γούστα, για λίγα πορτοφόλια, για πολλούς Έλληνες -με τα ανάλογα πορτοφόλια;;;
Παντού υπάρχει κι ένα τέτοιο, την ίδια στιγμή, που έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε για τη γενιά των 700 €! Πληροφοριακά, το πιο φθηνό Cayenne αυτή τη στιγμή κοστίζει 75.700 € αν θέλουμε της 1ης γενιάς, αλλά δεν έχει κιβώτιο Tiptronic, και 4.000 παραπάνω για τη νέα γενιά επειδή έχει αυτό το άγνωστο κιβώτιο που ούτε το Άγιο Δισκοπότηρο (εντάξει αυτό θα είχε πολλά περισσότερα) να είχε δε θα κόστιζε τόσα!
Εν τω μεταξύ, δεν του φαίνεται κιόλας ότι είναι Porsche! Ωραίο, επιβλητικό, μεγάλο, αλλά όχι κι έτσι, εδώ χαλάει η φήμη της θρυλικής Carrera! Προσωπικά νόμιζα πως είναι κάτι σε στυλ Mitsubishi. Ναι, ναι! Κι ας αρχίσουν να με κυνηγάνε όλοι οι εκπρόσωποι του Ιατρικού και του Δικηγορικού Συλλόγου για το λόγο που ξεστόμισα!
Είναι σαν επιδημία, εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς που φτάνουν τα όρια του παραλογισμού, ιδίως συγκριτικά με τη γενικότερη οικονομική κατάσταση μιας πόλης σαν τη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι όμως τόσο όμορφο ή τόσο ιδιαίτερο αυτοκίνητο, ούτε έχει κάτι παραπάνω από τα υπόλοιπα αυτοκίνητα της κατηγορίας του -ψέμματα να μη λέμε.
Από που πηγάζει λοιπόν όλη αυτή η πασαρέλα ίδιων αυτοκινήτων κάθε απόγευμα στον περιφερειακό; Θα υπήρχε κάποια διαφορά αν οι ίδιοι άνθρωποι πήγαιναν σε δουλειές τους με λεωφορεία ή Fiatάκια; Θα ήταν οι ίδιοι άνθρωποι, με διαφορετικό περιτύλιγμα. Κι αυτό προφανώς το λαμβάνουν σοβαρότατα υπ' όψη. Θεωρεί λοιπόν, ο εκάστοτε λίγο-πολύ πετυχημένος επαγγελματίας, ότι η μάρκα του αυτοκινήτου του, δίνει κύρος σε αυτόν και αξία στη δουλειά του. Ως επί το πλείστον, το ίδιο πιστεύουν και οι πελάτες του που τον προτιμούν από οποιονδήποτε άλλο ο οποίος μπορεί να είναι σαφώς καλύτερος αλλά δεν προνόησε να προμηθευτεί ένα καλό "περιτύλιγμα".
Μια ελαφρά παραλλαγή αυτής της κατάστασης βλέπουμε στους παπάδες. Ο αρχιεπίσκοπος κυκλοφορεί σε Mercedes και μία πλειοψηφία των παπάδων οδηγούν Jeep. Λες και θα πάμε στην εκκλησία για να δούμε το αυτοκίνητο του παπά! Μα δεν τους είπε κανείς πως ο Ιησούς κυκλοφορούσε ξυπόλητος και όχι με λουστρίν μυτερό μοκασίνι Dolce&Gabbana; Λιτότητα καλέ μου, αφού τη βγάζεις και με ποδήλατο, γιατί να πάρεις τη μαούνα; Αλλά όχι, έχει επικρατήσει αυτή η φιλοσοφία του "ένα βρακί ας έχω, αλλά να είναι Prada". Έλα όμως, που κάποτε τους ενδιέφερε να ήταν καθαρό, και τίποτε άλλο.
Ανέκαθεν η Θεσσαλονίκη ήταν φτωχομάνα, είναι γεγονός που ισχύει μέχρι τώρα αναμφισβήτητα. Πώς λοιπόν στην πλατεία Αριστοτέλους, δίπλα ακριβώς από το δείγμα της σχετικής αυτής φτώχειας ανεμίζει ένα κασκόλ με το καρουδάκι της εταιρίας Burberry; Αυτό σε απλά ελληνικά ονομάζεται βλακωδέστατη αντίφαση και έλλειψη λογικής του καταναλωτή. Διότι άλλο είναι να έχω τη δυνατότητα να αγοράσω ακριβά ρούχα επειδή μ' αρέσει αυτό που φοράω να είναι από καλής ποιότητας ύφασμα, και άλλο να αγοράζω κάτι με το υστέρημά μου απλώς για να δείξω ότι το έχω. Διότι άντε και κάνω αυτή την επιλογή στη ζωή μου, και αφιερώνομαι στο ναό της μόστρας, δεν μπορώ τουλάχιστον να κρατήσω κάποιες ισορροπίες; Ο Ιταλός για παράδειγμα, έχει μάθει να μην τρώει, να κυκλοφορεί με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, και τα ρούχα του, αν και αξιόλογα και ακριβά, να είναι λίγα και προσεγμένα. Εμείς, απαιτούμε και φαγητό, και αυτοκινητάρα, και ποιότητα -δεν αποτελεί αυτοσκοπό αλλά κάπου στο δρόμο προκύπτει κι αυτή- και ποσότητα! Και μετά είναι να απορείς που η μισή Ελλάδα είναι χρεωμένη σε δάνεια, και οι τράπεζες έχουν βρει τη χαρά τους.
Δεν έχουμε μάθει να εκτιμούμε άλλες αξίες, και κατά συνέπεια βυθιζόμαστε σ' αυτό τον παραλογισμό του υλισμού χωρίς όρια. Δεν έχουμε μάθει ότι τα υλικά αγαθά μας εξυπηρετούν, ούτε μας χαρακτηρίζουν, ούτε κινούν τα νήματα των ζωών μας. Εμείς πλέον, δεν ασχολούμαστε μόνο με την καλαισθησία της ύλης -ανάθεμα κι αν υπάρχει κι αυτή- αλλά την έχουμε ανάγει σε στόχο ζωής. Είναι τόσο λάθος όλη αυτή η αντιμετώπιση και η ερώτηση είναι αν όλο αυτό θα σταματήσει όταν θα απελπιστούμε εντελώς οικονομικά ή όταν θα βάλουμε από μόνοι μας μυαλό, πριν την επερχόμενη καταστροφή.
Γιατί η μαμά της νέας 20άχρονης, της έμαθε πρώτα να κοιτάξει το αυτοκίνητο του μέλλοντα γαμπρού, και μετά όλα τ' άλλα, χωρίς να σκεφτεί ότι μετά από μερικά χρόνια πλήξης με κάποιον που μπορεί να μην έχει τελικά κανένα ενδιαφέρον, ο προαναφερθέντας δικηγόρος (αυτός ντε, με το Cayenne) θα βάλει στη λίστα του άλλο ένα διαζύγιο. Πάει η κοπελίτσα, τώρα θα πρέπει να ψάξει για τον επόμενο (αυτή τη φορά στοχεύουμε κανέναν 50άρη) αλλά εντάξει μωρέ, ποιος νοιάζεται, κάτι θα σοφιστεί ο κλώνος του Κούγια και μπορεί να εξασφαλίσουμε και καμιά καλή διατροφούλα...

Όλοι μαζί, μόνοι!

Επεισόδιο 11ο-
Είμαστε τόσο μόνοι; Πόσο υποφερτή είναι η μοναξιά σε μια μεγάλη πόλη και πόσο πιο παράλογη γίνεται όταν περιτριγυριζόμαστε από τόσο κόσμο; Εντάξει, λογικό φαίνεται, όσο πιο μικρό είναι το μέρος τόσο πιο εύκολο να είναι να γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους. Στις μεγάλες πόλεις όμως, αντί να βρούμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε νέα άτομα, κλειδωνόμαστε σ' ένα ταμπούκι απαιτώντας απ' τους άλλους να το ανακαλύψουν και να το ανοίξουν. Εφόσον όμως όλοι κινούμαστε με το ίδιο σκεπτικό, θα παραμείνουμε για πολύ ακόμα στα κλειστά μας κουτιά. Κι ενώ όλοι υποφέρουμε, κανείς δεν κάνει τίποτε γι' αυτό.
Περιμένοντας λοιπόν το limewire να κατεβάσει κάποια τραγούδια, ζητώ απ' το Γούγλη να μου βρει αποτελέσματα για chat να χαζολογίσω. Μπαίνω σε ένα τυχαίο. Η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική απ' όσο την περίμενα. Ο κατάλογος με τα ονόματα είναι τεράστιος, τουλάχιστον 70 άτομα και κυρίως άνδρες -και μετά αναρωτιόμαστε πού πήγαν όλοι- οι οποίοι έχουν κυρίως το όνομα με την ηλικία τους ως "ψευδώνυμο".
Πολύ σύντομα αρχίζουν να ξεπροβάλλουν τα πρώτα παραθυράκια συνομιλίας. Τα περισσότερα απ' αυτά λένε ένα απλό "γεια". Υπάρχουν και κάνα δυο ονόματα κοριτσιών, οι οποίες μάλλον δεν ψάχνουν για φιλενάδες, οπότε κατά πάσα πιθανότητα αν κάνω ν' αρχίσω κοριτσοσυζήτηση θα πάει αλλού, με αποτέλεσμα να γίνει αρκετά φορτική. Συνεχίζω να βλέπω ονόματα και παραθυράκια αλλά επειδή κατά βάθος βαριέμαι να συνομιλήσω, δεν απαντώ σε κανέναν.
Περνάει λίγη ώρα κι έρχεται ένα, ελεεινό μήνυμα: foititis thessaloniki: theleis sex me xrimata? se parakalo apantise einai simantiko!
Ε; Τι ακριβώς συνέβη; Από πότε οι φοιτητές απέκτησαν τέτοια προβλήματα, και γιατί καταφεύγουν σε τέτοιες λύσεις; Ήταν σοκαριστικό! Τι έχει συμβεί στην πόλη μου, στην χώρα μου, στον κόσμο μου; Γιατί αντί να μιλάμε κατά πρόσωπο κρυβόμαστε πίσω από μία οθόνη και γοητευόμαστε κιόλας απ' όλο αυτό; Είναι τρομακτικό, είναι φριχτό. Κι όμως, συμβαίνει και γίνεται τρόπος ζωής.
Λίγο καιρό πριν, διάβασα σ' ένα περιοδικό για μία κυρία η οποία λόγω κάποιων παραπανίσιων κιλών, κι ελλείψει αυτοπεποίθησης, κατέφευγε σε τέτοιου είδους γνωριμίες. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της, είχε γνωρίσει κανονικά μέσα από τέτοια δωμάτια συνομιλίας περίπου -είχε χάσει το λογαριασμό πλέον- 50 άνδρες, σχεδόν με όλους από τους οποίους είχε μία ερωτική επαφή στην πρώτη φορά της κατά πρόσωπο γνωριμίας τους και δεν τους ξαναείδε ποτέ. Λέγοντας πως κάθε φορά ένιωθε όλο και πιο άδεια, στα 38(!) της χρόνια αποφασίζει να χάσει κιλά, να κλείσει τον Η/Υ και να αρχίσει μια καινούρια ζωή.
Συμπερασματικά... υπάρχουν δύο εκδοχές (όπως πάντα). Είτε ότι όλα είναι χάλια από την κρατική εξουσία και το οικολογικό μέχρι και τις διαπροσωπικές σχέσεις, φωτιά στα μπατζάκια μας, είτε ότι αρκετά ζητήματα είναι κάπως απελπιστικά, αλλά με λίγη καλή θέληση όλα μπορούν να φτιάξουν αν όχι μαζικά, τουλάχιστον ατομικά. Ο καθένας επιλέγει αυτό που μπορεί να υποστηρίξει, και κάνει τη δική του προσπάθεια στη ζωή, ελπίζοντας για το καλύτερο.
Από 'κει και πέρα καλό είναι να θυμόμαστε ότι το χαμόγελο είναι κολλητικό (αν χαμογελάσουμε σε κάποιον στο λεωφορείο πρέπει να είναι πολύ ξινίλας ή δυστυχισμένος για να μην ανταποδώσει) και η καλημέρα του Θεού. Και ας ελπίσουμε ότι η επόμενη γενιά δεν θα βλέπει τα βράδια μόνο γυναικοπαρέες ή μόνο αντροπαρέες. Μέχρι τότε όμως ας κεράσουμε ένα ποτάκι το διπλανό μας...

Επεισόδιο 10ο-
Κάποτε, οι φωτογράφοι θεωρούνταν κουλτουριάριδες τύποι με αχτένιστο μαλλί, μεγάλα στρόγγυλα γυαλλιά και την κλασσική μεγάλη κάμερα περασμένη στο λαιμό. Περιφέρονταν σε άγνωστους τόπους με ύφος διανοούμενου ψάχνοντας την τέλεια στιγμή για να την αιχμαλωτίσουν σε μια εικόνα.
Στον 21ο αιώνα όμως, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Οι φωτογράφοι δεν έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, γεγονός που συμβαίνει κυρίως λόγω του μεγάλου αριθμού τους. Κι αυτό διότι πλέον, ο καθένας είναι φωτογράφος του εαυτού του. Ναι, είναι τραγικό, ίσως γελοίο, αλλά ισχύει, και ώρες ώρες είναι άξιον απορίας αν ζούμε τις στιγμές, ή αν είμαστε εκεί μόνο και μόνο για να τις απαθανατίσουμε. Σ' αυτό βεβαίως έχει συντελέσει και η ύπαρξη της δικτυακής επικοινωνίας (βλ. Facebook, MSN, Hi5 και δε συμμαζεύεται) η οποία φαίνεται να προστάζει τους χρήστες της, να δείχνουν συνεχώς στους συνομιλητές τους την συναρπαστική ζωή που ζούνε.
Ναι, είναι ωραίο να τρώω παγωτό με τη φίλη μου, και να κάνω χαζομάρες, να περνάω καλά. Αν όμως δεν κρατίσω αυτές τις στιγμές πάνω σε χειροπιαστές εικόνες σημαίνει πως δεν υπήρξαν ποτέ; Και γιατί πρέπει να αποδείξουμε στους υπόλοιπους πως περνάμε καλά; Δεν μπορούμε να το δείξουμε χωρίς να χάνουμε ώρες απ' την ίδια τη διασκέδαση ψάχνοντας τη φωτογραφία με την τέλεια πόζα; Μήπως τελικά δεν περνάμε και τόσο καλά, και όλο αυτό είναι η προσπάθεια δημιουργίας μιας εικόνας ψεύτικης, αλλά σαφώς ομορφότερης από την πραγματική;
Τέλος,ας το παραδεχτούμε. Οι πολλές φωτογραφίες είναι για τους όμορφους, άντε και τους φωτογενείς ανθρώπους. Εμείς οι υπόλοιποι, που δεν γεννηθήκαμε μοντέλα, ας αρκεστούμε στις φωτογραφίες που πραγματικά αξίζουν. Διότι, συγνώμη, αλλά όσο υποκειμενικό κι αν είναι αυτό, οι χιλιάδες φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με ανθρώπους που για κάποιο λόγο (ποιόν άραγε;) έχουν τεντωμένα τα χέρια πίσω από τη φωτογραφική, δεν κρύβουν και καμιά ιδιαίτερη γοητεία...
Τώρα βεβαίως, οι συνάδελφοι στο Las Vegas και στην California, σκέφτηκαν έναν τρόπο να ξεκουράσουν τα χέρια μας, και να γεμίσουν τις τσέπες τους. Ιδιωτικούς paparazzi για μια ώρα μας προτείνουν, και για όποιον έχει και την οικονομική δυνατότητα, προσφέρεται και βόλτα με τη λιμουζίνα, για να βγουν οι φωτογραφίες αλα κόκκινο χαλί. Παίρνουμε λοιπόν τηλέφωνο, λέμε ώρα και μέρος, βάζουμε τα καλά μας, και ορίστε, η ματαιοδοξία μας αρχίζει να ικανοποιείται. Κι αν όμως δεν μας φτάσει αυτό, μπορούμε να τους ζητήσουμε να μας κάνουν κάποιο εξώφυλλο, ή κάποιο άρθρο, αναλόγως με τα γούστα.Οι τιμές για όλο το πακέτο κυμαίνονται στα 3.000 δολάρια, τζάμπα πράμα, και τα υποκαταστήματα θ' αρχίσουν σιγά σιγά να πληθαίνουν σε Η.Π.Α. και, -γιατί όχι- ίσως να φτάσουν μέχρι και την Ευρώπη.
Υπήρχαν όμως και κάποιοι που προνόησαν. Οι Kinks, με το τραγούδι τους People take pictures of each other εξηγούν τέλεια την κατάσταση αυτή πριν καν εμφανιστεί με τη μορφή συνδρόμου που υπάρχει τώρα, λέγοντας τα παρακάτω λόγια:

People Take Pictures Of Each Other

People take pictures of the Summer,
Just in case someone thought they had missed it,
And to proved that it really existed.
Fathers take pictures of the mothers,
And the sisters take pictures of brothers,
Just to show that they love one another.
You can't picture love that you took from me,
When we were young and the world was free.
Pictures of things as they used to be,
Don't show me no more, please.
People take pictures of each other,
Just to prove that they really existed,
Just to prove that they really existed.
People take pictures of each other,
And the moment to last them for ever,
Of the time when they mattered to someone.
People take pictures of the Summer,
Just in case someone thought they had missed it,
Just to proved that it really existed.
People take pictures of each other,
And the moment to last them for ever,
Of the time when they mattered to someone.
Picture of me when I was just three,
Sucking my thumb by the old oak tree.
Oh how I love things as they used to be,
Don't show me no more, please.

http://www.youtube.com/watch?v=TMokVXCVyTw

Άλλο ένα ανάλογο τραγουδάκι είναι το "Κάμερα" από τους Locomondo. Γιατί η δημοσιοποίηση της ιδιωτικής μας ζωής, δεν έχει τόσα ωφέλη όσα θέλουμε να πιστεύουμε...

Disco lover '00s drinks

Επεισόδιο 9ο-
"Κούλα μ' ακούς; Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος..." Λοιπόν μεσοβδόμαδα στην πόλη, κι ενώ η ζέστη χτυπάει κόκκινο, είναι η καλύτερη στιγμή για αραλίκι στην TV και στο dvd 80's ελληνικούρα (βλ.Ψάλτη, Γαρδέλη και τ' άλλα τα παιδιά).
Σίγουρα μια μεγάλη μερίδα σιχαίνεται τέτοιους τύπους, βλέποντας μέσα τους να καθρεφτίζεται η μπασκλασαρία της εν λόγω δεκαετίας σε όλο της το μεγαλείο, και μάλιστα τον πρώτο κύριο να είναι μεσ' στη μπίχλα και την ανορεξία.
Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως τέτοιου είδους ταινίες χαρακτηρίζουν απόλυτα την τότε ελληνική κουλτούρα, και πως, καλώς ή κακώς, τις γουστάρουμε, γιατί η γεύση απ' το χθες, είναι γλυκιά, ξέγνοιαστη, ακόμη και για μας τη νεότερη γενιά που δεν ζήσαμε την εποχή εκείνη. Όσο κι αν την κράζουμε, κανείς δεν μπορεί ν αντισταθεί σ' αυτή την ακαταμάχητη discoτίλα που ξεχειλίζει Αγαπάμε τα κραυγαλέα της τραγούδια (βλ. Γαρδέλης & αγόρια με σορτσάκια στην ταράτσα να τραγουδάνε "Άντε σπάσε ρε μαλάκα"), τα ανεκδιήγητα ρούχα, τα "ντου" των μπάτσων σε όλες εκείνες τις discotheque όπου πάντα κάτι συμβαίνει και πέφτει ξύλο, γιατί μοιάζουν τόσο πολύ με την ξεγνοιασιά που θα θέλαμε να επικρατεί και σήμερα στη ζωή των νέων.
Η συγκεκριμένη κουλτούρα και ιδεολογία εκθειάζεται τελευταία από τη νεολαία και συγκεκριμένα από τις new age φιγούρες που βλέπουμε να ξεπροβάλλουν εδώ κι εκεί, χειμώνα καλοκαίρι,και να μιμούνται τους παραπάνω κυρίους, δείχνοντας πως η φαινομενική άγνοια κάποιων δεδομένων με σκοπό την καλοπέραση χωρίς τύψεις και αναστολές έχει απενοχοποιηθεί στα πλαίσια μιας νέας αντιδραστικότητας .
Το χρώμα, η υπερβολή, η απερισκεψία, η "πώρωση" με τη μουσική. η καλοπέραση μέσα από την αισθητική, αναβιώνουν μέσα από μορφές όπως το Boombox, οι Gogol Bordello με τις πολύχρωμες gypsy punk πινελιές, ρούχα όπως τα Diesel, Energie, Prime Timers και όλοι οι νέοι ανά τον κόσμο λατρεύουν αυτή την πλευρά της ζωής γνωρίζοντας πως δεν θα διαρκέσει για πάντα και ρουφώντας την μέχρι την τελευταία γουλιά...
Στην υγειά σας!

Μπάμιες με ανανά και μουστάρδα!

Επεισόδιο 7ο-
Εντάξει ίσως έχει αρχίσει λίγο να χάνεται ο ανάλαφρος χαρακτήρας των άρθρων, αλλά εδώ ο κόσμος καίγεται, ας αφήσουμε λίγο τις βαρκούλες κι ας πιάσουμε τα μεγάλα, βαριά καράβια, να δούμε με τί λογική λειτουργεί αυτό το κράτος.
Ένα e-mail που πολλοί θα έχετε λάβει είναι το παρακάτω:
Tην απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης, με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου. Την πρόταση του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.
Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρηπρόταση για τον εκμοντερνισμό/ απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.
Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως 'τροφή για σκέψη' τα εξής:

1. Να καταργηθούν τα γράμματα 'η' και 'υ' και να αντικατασταθούν από το γράμμα 'ι'.

2. Να καταργηθεί το γράμμα 'ω' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'ο'.

3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούνως εξής: 'αι'---> 'ε', 'ει'--->'ι', 'οι--->ι', 'υι'--->ι','αυ'--->'αβ', 'ευ'--->'εβ'

4. Να καταργηθεί η χρήση του 'γγ' και να αντικατασταθεί από το 'γκ'.

5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα 'ς' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'σ'.

Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ο .ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ,λ, μ, ν , ξ , ο , π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το 'ου').
Ο κ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη. Ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε σχέση με μεγάλο αριθμό ατόμων που έχουν διάφορες μορφές δυσλεξίας'.

Υ.Γ. ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΧΕΝΡΙ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ: Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ

Ψυχραιμία. Κατ' αρχάς δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Εδώ δεν μπορούμε να γράψουμε το "αυγό", "αβγό", και το "τραίνο" "τρένο" -εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ- κε θα δεχτούμε να αρχίσουμε να γράφουμε λεσ και έχουμε ξεχάσι το πλικτρολόγιο στα ελλινικά ενό θέλουμε να γράψουμε γκρινγκλισ;
Τα σχόλια βεβαίως για το υστερόγραφο είναι αυτονόητα έτσι; Απορίας άξιον όμως είναι, το ότι αυτή η πολιτική απλοποίησης της γλώσσας - εξουδετέρωσης εθνικής ταυτότητας έρχεται σε αντίθεση με μία άλλη πολιτική η οποία εφαρμόστηκε, όχι τόσο φανερά. Αυτή την πολιτική θα έχει ανακαλύψει όποιος πήρε στα χέρια του τα καινούρια βιβλία του δημοτικού.
Τα βιβλία είναι σχετικώς κακογραμμένα όπως βεβαίως όλα τα προηγούμενα, είναι όμως και πιο δύσκολα, και μάλιστα σε συνδυασμό με τον φόρτο εργασίας που φροντίζουν να επιβάλλουν τα σχολεία, καθίστανται ακόμη δυσκολότερα. Καλώς ή κακώς, ο σκοπός μιας τέτοιας ενέργειας δεν είναι να οξυνθεί η πνευματική διαύγεια του μικρού ελληνόπουλου, ούτε να μεγαλώσουμε στρατιές Einstein με σκοπό κάποτε να κατακτήσουμε την Ευρώπη.
Σκοπός της αλλαγής αυτής είναι η εξάντληση των παιδιών τα οποία είτε δεν είναι τόσο εργατικά, είτε δεν είναι τόσο έξυπνα όσο τα άλλα, έτσι ώστε να μην μπορούν να συνεχίσουν στο σχολείο.
Από μία -όσο αυστηρή κι αν ακούγεται σαν λέξη, αυτή είναι η αλήθεια- φασιστική άποψη των πραγμάτων, μόλις βρέθηκε μια πολύ καλή λύση για την ανεργία! Εφόσον βεβαίως έχουμε διώξει όλους τους αλλοδαπούς που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, και τους οποίους προφανώς προτιμούν οι εργοδότες. Οι έξυπνοι και εργατικοί θα τελειώνουν το σχολείο, οι άλλοι θα γίνονται οικοδόμοι, μαγαζάτορες, γανωματές κλπ. Κοινώς, γυρνάμε τρεις τέσσερις δεκαετίες πίσω. Ξέχασα να σας ενημερώσω, ευελπιστούν να σταματήσουν και οι γυναίκες να φοιτούν μετά το δέκατο έτος της ηλικίας τους, και να αρχίσουν να γίνονται κορδελιάστρες, πλύστρες, ή απλές νοικοκυρές, οι πιο ευκατάστατες.
Δεκτά όλα αυτά, αλλά η απλοποίηση της γραφής δεν είναι "ψιλοχοντρο"-αντιφατική; Δηλαδή πώς θα στηριχθεί ένα τέτοιο σύστημα σε μια τόσο απαξιωτική μεταρρύθμιση;
Εδώ και πολλά χρόνια έχουμε την πιο δύσκολη ύλη μαθηματικών γυμνασίου-λυκείου στον κόσμο. Ποιός Έλληνας θα δεχτεί την εύκολη λύση μιας ιποτίνουσασ, μιας μίρασ ή του αθρίσματοσ τον ιμιτόνον;
Ας σοβαρευτούμε λίγο, τέτοιες αλλαγές δεν κατάφεραν να εδραιωθούν επί Τουρκοκρατίας, και θα γίνουν τώρα, και μάλιστα από εμάς τους ίδιους; Άλλωστε, σύμφωνα με το προηγούμενο επεισόδιο, δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τόσο ριζικές αλλαγές "κίριι βουλευτέ"!
Τα συμπεράσματα, δικά σας...

Το νερό νεράκι...

Επεισόδιο 6ο-
Καλημέρα σας θα θέλατε να ψήσετε την μπριζόλα σας στο κεφάλι μου; - Κωστάκη βάλε τώρα αμέσως το φανελάκι σου μη σε στείλω στο σπίτι! - Κάτσε κοπέλα μου κάτω απ' την ομπρέλα κι από εδώ μαυρίζεις...
Δηλαδή αυτό ήταν; Μόλις το είπαν έγινε κιόλας; Εδώ για τα μέτρα κατά του καπνίσματος μας ενημέρωσαν από τώρα για το 2010, για να προετοιμαστούν οι εθισμένοι, να πάθουν τον καρκίνο όσο προλαβαίνουν, και το Global Warming ακόμη δεν το χωνέψαμε σαν όρο και μας χτυπάει κιόλας την πόρτα; Τι να το χωνέψουμε δηλαδή που ακόμη νομίζουμε πως είναι η χρονιά ζεστή, και πως του χρόνου όλα θα είναι ευχάριστα και δροσερά. Αλλιώς πως μπορώ να δικαιολογήσω τη γειτόνισσα που πλένει το πεζοδρόμιο λες και μένει δίπλα στον Νείλο κατά τον 6ο π.Χ.; Κάτσε κυρά μου, πεζοδρόμιο πλένεις, ούτε το μαλλί σου, ούτε το χαλί σου.
Να αναφέρουμε τα air-conditions τώρα ή θα γίνω κακιά μεσημεριάτικα; Χωρίς αυτά, σπίτι δεν νοείται. Λες και στο χωριό σου με κλιματιστικό την έβγαζες! Κανείς όμως δεν σκέφτηκε πως το ίδιο το κλιματιστικό ανεβάζει τα επίπεδα θερμοκρασίας 2-3 βαθμούς.
Μας λείπει η ενημέρωση ή η ευαισθησία τελικά;
Η ανακύκλωση έχει κάνει μεγάλα βήματα, και πάλι όμως δεν είναι οι δρασκελισμοί που χρειαζόμαστε για να φανεί η αλλαγή. Οι γέροι δεν γνωρίζουν, δεν κατανοούν, οι νέοι αδιαφορούν. Εκτός αυτού όμως, όταν το ίδιο το εργοστάσιο δεν έχει τις κατάλληλες υποδομές, λογικό δεν είναι να τα παρατάνε ακόμη και οι τυχόν καλοθελητές;
Όταν μαθαίνουμε πως ο διαχωρισμός των χαρτιών γίνεται με το χέρι, και πως οι κινούμενοι διάδρομοι τρέχουν πιο γρήγορα από τους ελάχιστους εργάτες με αποτέλεσμα τα μισά χαρτιά να καταλήγουν κι αυτά στη χωματερή, η πρώτη σκέψη αφορά τη ματαιότητα της ανακύκλωσης, ειδικά για κάποιους που την κάνουν με κόπο.
Έτσι βρέθηκε και η λύση για ΟΛΑ μας τα προβλήματα! Κρίση ανθρωπίνων σχέσεων; Σκοπιανό; Μεταλλαγμένα; (γεννετικά τροποποιημένα για τους αυστηρούς) Αδικία; Ακρίβεια; Κουκουλωμένα σκάνδαλα; Eurovision; Σε καμιά 20αριά χρονάκια θα λυθούν όλα. Ο μισός πληθυσμός της Γης θα έχει πεθάνει από τη λειψυδρία (μερικές χιλιάδες γυναικών σίγουρα θα έχουν αυτοκτονήσει λόγω λειψανδρίας, αποτέλεσμα άλλης μιας τραγικής έρευνας και ίσως διαπίστωσης πολλών γυναικών), και οι πλούσιοι θα έχουν τη χαρά να πνιγούν στη θάλασσα που θα σκεπάσει την ξηρά, αποφεύγοντας έτσι την απελπισία της επερχόμενης πτώχευσης. Είναι ειρωνικό, αλλά όχι τα εγγόνια μας, ούτε τα παιδιά μας, εμείς οι ίδιοι θα ζήσουμε την απόλυτη ειρωνεία σε μερικά χρόνια. Νερό θα μας περιβάλει από παντού, κι όμως θα διψάμε.
Απαισιοδοξία και μοιρολατρία; Όχι δα! Ρεαλισμός! Αν ανοίξουμε τα μάτια μας θα δούμε το αυτονόητο: Καταστρέφουμε ό,τι πιο όμορφο έχουμε πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη. Τον ίδιο τον πλανήτη. Ξέρουμε να εκτιμούμε το καλό, δεν ξέρουμε όμως να το τιμούμε, κι αυτό θα το καταλάβουμε όταν θα είναι πια πολύ αργά για να κάνουμε το οτιδήποτε.
Λοιπόν, άνοιξε τώρα το κλιματιστικό και γέμισε την μπανιέρα... Α! Πότισε και τον κήπο! Σίγουρα είναι πολύ όμορφος έτσι πράσινος και ζωντανός, αφού έχει πιει το νερό που εσύ δεν θα έχεις σε λίγο. Καλή σου μέρα...

Conveniunt nostris auribus ista magis (=Στ' αυτιά μας το κασκόλ πάει καλύτερα)

Επεισόδιο 5ο-
Η βροχή μαστιγώνει με δύναμη τα τέλεια γυαλισμένα, διπλού κρυστάλλου τζάμια του πολυτελούς διαμερίσματος στην καρδιά της μεγαλούπολης. Βρίσκομαι καθισμένη στη βελούδινη πολυθρόνα μου (δια χειρός Δελούδη), αγναντεύοντας την κοσμοχαλασιά μέσα από την ολομέταξη κουρτίνα. Ξαφνικά, τα φώτα σβήνουν, οι αστραπές δυναμώνουν, το brandy μου πέφτει απ' το χέρι!
"Φτου σου κέρατο! Πάει το χαλί με τα Swarovski!"
Κατευθύνομαι στην κουζίνα προς αναζήτηση κεριών. "Πού είναι κι αυτός ο μπάτλερ τέτοιες ώρες!" Είμαι έτοιμη ν' ανάψω το κερί, όταν χτυπάει δυνατά και παρατεταμένα το κουδούνι της πόρτας. Μου πέφτει το κερί μαζί με το χρυσοποίκιλτο αναπτήρα στο πάτωμα. Μα είναι δυνατόν; Από πότε έχω Parkinson και δεν το ήξερα κιόλας; Πάω με δυσκολία μέχρι την πόρτα -ούτε σκέφτηκα πώς μπήκε ο επισκέπτης στην πολυκατοικία αφού δεν χτύπησε το θυροτηλέφωνο.
Ανοίγω την πόρτα. Δεν βλέπω τίποτα! -μη φρικάρεις λογικό είναι αφού ούτε ο διάδρομος έχει φως. "Καλησπέρα ο γείτονας είστε; Δεν είναι η ασφάλειά μου, ε;Ευτυχώς που ήρθατε δεν μπορώ μόνη μες στα σκοτάδια"
"Σαν πολύ δε μιλάς;" λέει και νιώθω ένα χέρι να τυλίγεται στο λαιμό μου. Ωχ! Μάλλον δεν είναι ο γείτονας! Τι γίνεται τώρα; "Καλέ περιμένετε να σας βάλω πρώτα ένα ποτάκι και..." το χέρι σφίγγεται στο λαιμό μου "Μπράβο σου πάντως, άλλοι δεν τολμούν να μιλήσουν όχι να κάνουν και αστειάκια." Έτσι είναι αν έχεις αρχές απ' την οικογένειά σου δεν ξεχνάς ποτέ τους καλούς τρόπους και τους κανόνες φιλοξενίας, όχι παίζουμε.
Τα φώτα ανάβουν - είναι καλό τώρα αυτό ή κακό; Ο τύπος απέναντι μου δείχνει ατάραχος! Και κούκλος! Ναι, είναι σαν φωτομοντέλο σε kinky φωτογράφιση της Vivienne Westwood! Οκ, προφανώς δεν έχει σκοπό το βιασμό. "Ε... Πώς... Πώς... Τι...;" "Λοιπόν με κούρασες, θα κάνεις ό,τι σου λέω και δεν θα ξαναμιλήσεις, τελείωσε!" έγνεψα θετικά - όχι ότι είχα κι άλλη επιλογή. "Λοιπόν,πάρε και συμπλήρωσε αυτό, το θέλω τέλειο, έχεις δύο ώρες, με δυνατή αποχώρηση στο τέλος της πρώτης." Ε; Αυτό με τη δυνατή αποχώρηση κάτι μου θύμισε αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς. Βλέπω το πρώτο φύλλο χαρτιού.
Ήταν ένα τεστ λατινικών! Holly shit! Πάνω που νομίζεις πως έχεις ξεφύγει, σε κυνηγάει ξανά, σαν τα ναρκωτικά ένα πράμα. Άρχισα να φαντάζομαι κουτάκια χασίς με ταμπέλες τύπου "Regina rosas amat" και δε συμμαζεύεται, ενώ έβλεπα σχεδόν γνώριμες, βγαλμένες από άλλες εποχές λέξεις να χορεύουν απέναντι μου βγάζοντας μου τις γλώσσες περιπαιχτικά. Είχα πανικοβληθεί! Σταγονίτσες κρύου ιδρώτα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό, έτσι που άρχισα να νιώθω σαν τα διπλού κρυστάλλου τζάμια του σπιτιού. Κοίταξα τον άντρα που είχε κάτσει στον καναπέ απέναντι. Με τρόμο συνειδητοποίησα πως καθόμουν σ' ένα... θρανίο!!! Τι αμαρτίες πληρώνω; Πότε ν' αρχίσω να τσιρίζω; Αχ, δεν μπορώ... Θέλω να φύγω... Άσε με, άσε με!
"Άντε παιδάκι μου θα ξυπνήσεις ποτέ να πας να δώσεις ή βαρέθηκες και λες να τ' αφήσεις για το Σεπτέμβριο;" Ανοίγω διστακτικά το ένα μπιρμπιλωτό, χρώματος τριανταφυλλιάς μάτι. Είμαι στο κρεβάτι μου, και ναι! ναι! - τι κλισέ!- η μαμά μου φωνάζει να ξυπνήσω! Ουφ... Ένα όνειρο ήταν... Τώρα όμως είμαι εδώ, ασφαλής στο κρεβάτι μου, και πρέπει να ξυπνήσω για να... για να... Αααααααααααα! "Τρελή είσαι ρε Άννη, τι τσιρίζεις πρωινιάτικα;" ΚΑΛΕ! Γράφω λατινικάαααααααααααααααααα!!!

Malibu με θέα

Επεισόδιο 4ο-
Η λειψυδρία είχε αρχίσει να τριγυρίζει στο μυαλό, όπως το μυγάκι πετάει μπροστά απ' την οθόνη αναποφάσιστο αν τελικά θα καθίσει πάνω της ή θα προτιμήσει το πόδι σου. Η απελπισία φλέρταρε πλέον πρόστυχα με την ανύπαρκτη έμπνευση σου.
Κι όμως, τη λύση έδωσαν η Λευκή Γαζέλα και η Μαύρη Καλλονή ένα απόγευμα Τετάρτης κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου τους στην παραλία.
Δεν είχαν κάνει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα,κι έτσι, μετά από μια τάρτα φράουλας κι ένα λευκό προφιτερόλ (αν και στη Γαζέλα ποτέ δεν άρεσε το ασορτί, ήταν ανέκαθεν οπαδός του mix&match) ακολουθώντας τη στρατηγική του πεινασμένου κουνουπιού είχαν αφεθεί στη φορά του αέρα η οποία τις κατεύθυνε προς την έκθεση βιβλίου.
Η Λευκή Γαζέλα είχε από καιρό την ανάγκη για κάτι το καινούριο, το πρωτότυπο και το εξωτικό, ενώ η Μαύρη Καλλονή ήταν πάντα ανοιχτή στις προτάσεις της φίλης της (ω ναι, αυτή είναι η δύναμη της αγάπης) και έτοιμη να κάνει ό,τι παλαβομάρα θα μπορούσε να σκεφτεί η άλλη.
Έτσι στο δρόμο τους βρέθηκε η Κλειώ. Ήταν πραγματικά όμορφη. Όχι πολύ μεγάλη, με οροφή από μπαμπού, καναπέδες με άνετα μαξιλάρια, έναν reggae style dj να τον πιεις στο ποτήρι και φεύγοντας να του κλέψεις και όλα του τα cd's (όχι ως ενθύμιο, αλλά ως κανονικότατο και πολυτιμότατο λάφυρο). Ήταν μια κουβανέζικη, αυτοκίνητη γωνιά της Θεσσαλονίκης. Ο κόσμος εκεί πάνω έδειχνε να μη σου δίνει σημασία, ενώ η επιβλητική, χαλαρή, μαγευτική μορφή του κυρίου Γρηγόρη σε επιβεβαίωνε πως υπάρχει παράδεισος, και μάλιστα είναι σε τροπικό νησί!
Ένα μισάωρο εκεί πάνω, μ' ένα ποτό στο χέρι, την παραλιακή πιάτο μπροστά σου, το αεράκι να σε φυσάει και τη μουσική να σε ταξιδεύει πιο μακριά απ' το ίδιο το καραβάκι, η ζωή μοιάζει τόσο όμορφη, και οι έγνοιες τόσο μακριά από σένα. Κι εκεί αντιλαμβάνεσαι πως αυτές είναι οι πραγματικές χαρές στη ζωή, και πως η διαφημιστική καμπάνια, έχει απόλυτο δίκιο όταν σε παροτρύνει να ζήσεις τη στιγμή.
Wa Do Dem a Wa Do Dem dem dem...

Ένα βήμα πριν το σουφλέ

Επεισόδιο 3ο (και θαυματουργό)-
Εν έτη 2008, οι κοινωνικές μας συναναστροφές τείνουν να γίνονται ολοένα και πιο δικτυακές. Για πρώτη φορά στα χρονικά, συναντάς σε chatrooms όμορφους ανθρώπους! Ανωμαλία; Τεράστια! Γιατί ενώ πίστευες πως είσαι το μοναδικό όμορφο πλάσμα εκεί μέσα, σου πετάγεται ένα μανάρι -το οποίο έχει δηλώσει βεβαίως πως ενδιαφέρεται μόνο για την ομορφιά αλλά δεν έδωσες σημασία- κι ενώ σε βλέπει μια χαρά -σε φυσιολογικά πλαίσια πάντα- άνθρωπο, αρχίζει να σου κάνει υποδείξεις!
Και αρχίζει, θυμίζοντας σου όλο και εντονότερα τον Ψινάκη κριτή σε διαγωνισμό ομορφιάς: εμ... φτιάχνεσαι για να βγεις έξω, έτσι; και, γιατί δεν βγάζεις τα γυαλιά να δούμε λίγο το προσωπάκι σου; και, από ντύσιμο η αλήθεια είναι πως δεν είδα αρκετά ικανοποιητικά μινάκια να κοσμούν την οθόνη μου... Μπλα μπλα μπλα...
Πώς ν' αντιδράσεις κι εσύ καημένη μου, ψάχνοντας πάνω στη βελέντζα -ακόμη δεν μάζεψες τα χειμωνιάτικα παλιοτεμπέλα- τα όσα μικρά θραύσματα αξιοπρέπειας σου έχουν μείνει, απαντάς όσο μπορείς πιο πιστευτά γίνεται πως, "ξέρεις τελικά, αν και τρώγεσαι εμφανισιακά, μωρέ, σε πνευματικό επίπεδο, εγώ, είμαι αλλού!"
Ναι, μπορεί ν ακούγεται γελοίο, και κατά πάσα πιθανότητα είτε δεν θα το πιστέψει είτε δεν θα καταλάβει καν τι είπες, εσύ όμως σύγχρονη Μις Ελλάς μου, έκανες ότι καλύτερο μπορούσες προκειμένου να μην πληγωθεί ο καημένος Κουάσι (υποκοριστικό του Κουασιμόδος), λέγοντας του ευγενικά πως, δεν είσαι για τα πανέμορφα κάτασπρα δόντια του -που μοιάζουν με αψεγάδιαστα μαργαριτάρια σ' εκείνη την υπέροχη φωτογραφία στην παραλία την οποία πολύ ευχαρίστως θα έκανες πόστερ.
Καπάκι, και όσο το δυνατόν πιο γρήγορα μπορείς -μην απαντήσει κιόλας και μας κάνει ρόμπες- πατάς το Block! Ούφ! Αποστολή εξετελέσθη! Κλείσε τον υπολογιστή και μέχρι να συνέλθεις από το πολιτισμικό σοκ κάνε καμιά βόλτα να χαζέψεις real μανάρια τα οποία δεν σε κρίνουν μόνο απο εκείνη τη φώτο που είχες βγάλει τα Χριστούγεννα με τη θεία σου τη Σταματούλα -όσο σέξι κι αν σου φαίνεται το κόκκινο σκουφί στο κεφάλι- μπροστά από το δέντρο, και δίπλα στο μπουφέ!
Ένα βάρος έχει φύγει απ' την ψυχή σου ενώ παρατηρείς τους συμπολίτες να σε βλεφαριάζουν. Ενδόμυχα βεβαίως, ακόμη βρίζεις όποιον είναι αρκετά ωραίος σκεπτόμενη πως θα έχει όμοιες αντιλήψεις με τι δικτυακό φλερτάκι, αλλά μη μασάς, η πόλη είναι ήδη γεμάτη για να χωρέσει και τις δικές σου προκαταλήψεις, οπότε δώσε κι από καμιά ευκαιρία στους ωραίους της κατοίκους να δείξουν την -οποιασδήποτε μορφής- αξία τους, και άσε την πολλή φιλοσοφία...
Στείλε την υπηρέτρια...

Μετά τα τοστάκια

Επεισόδιο 2ο- (ναι,ακόμη δεν είδαμε το πρώτο,αλλά τι να γίνει που η σεναριογράφος είναι καινούρια κι έχει μεράκι)
Και με το Global Warming να μας καλωσορίζει σιγά σιγά στη νέα πραγματικότητα, ζήσαμε και την τροπική εμπειρία της μπόρας μες στη ντάλα, έτσι για να θυμόμαστε να λέμε στα παιδιά μας πώς άρχισαν όλα πριν από μερικά χρόνια. Τώρα, προς τα κάτω δεν ξέρω τι γίνεται, η όμορφη συμπρωτεύουσα όμως, σήμερα έγινε μούσκεμα, χαρίζοντας στους ιδρωμένους -πλην γοητευτικούς- της κατοίκους μια ψευδαίσθηση δροσιάς.
Το πάρτι στη Μηχανιώνα υποθέτω -με μεγάλη μου χαρά ομολογώ- πως καταστράφηκε και η ξανθιά κυρία καθισμένη στα σκαλιά, αγκαλιά με τα καναπεδάκια, έκλαιγε τη μοίρα της βρίζοντας τη -μία απ' τις πολλές- φιλιππινέζες της.
Η ζωή όμως συνεχίζεται, ο Harrison Ford είναι ακόμη ο Indiana Jones και -για καλή τύχη της μαμάς, μεγάλη φαν του- συνεχίζει να κάνει ταινίες!
Για το τηλέφωνο βεβαίως δεν έγινε ακόμη θέμα, πράγμα το οποίο μας λέει, πως, καλώς ή κακώς η τύχη δεν είναι ταχυδρόμος να αφήσει αυτό που πρέπει σε ασφαλές μέρος και να φύγει. Στην περίπτωση της τύχης, πρέπει ν' αρπάξεις τον ταχυδρόμο απ' το μαλλί -άμα είναι φαλακρός την έβαψες- να τον ψάξεις από πάνω μέχρι κάτω -άμα τον γδύσεις να ξέρεις πως είσαι λυσσάρα- και να πάρεις Ο,ΤΙ σου φέρνει, ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ!
Ξεπροβόδισε τον ευγενικά (αλλιώς δεν θα ξανάρθει) και κράτα καλά ότι σου έφερε, ή τέλος πάντων γράψε αυτό το ρημαδοτηλέφωνο στη μνήμη του κινητού! Στην περίπτωση δε, που χάσεις το κινητό, συγχαρητήρια, ο Θέμης Γεωργαντάς θα έρθει αποκλειστικά στο σπίτι σου για την απονομή βραβείου γκαντεμιάς 2008!
Τέλος, μπορείς να τυπώσεις μπλουζάκι με το δικό σου τηλέφωνο -όχι τη συσκευή καλέ, το νούμερο- έτσι ώστε όποιος ενδιαφέρεται να σε πάρει -τηλέφωνο ντε!- ο ίδιος και να μην χρειαστεί να στηριχτείς στην αμφίβολη ικανότητα σου να είσαι υπεύθυνη για μία φορά στη ζωή σου.
Α! Σκότωσα τη Scarlet! Η ευχαρίστηση που ένιωσα πετώντας την στον κάδο ανακύκλωσης ήταν πρωτόγνωρη, άσχετα που θα την βλέπω καθ' όλη τη διάρκεια του μήνα στα περίπτερα...

Apelpistiki laimargia

Επεισόδιο 1ο- Έχω βλέψεις για αρίθμηση στυλ ΛΑΜΨΗ (ξέρεις τώρα επεισόδιο 3645 κι έτσι μη σου πω πως ευελπιστώ να πάω σε επίπεδο Τόλμη και Γοητεία)...
Κι ενώ έχω κατεβάσει ότι τραγούδι υπάρχει, έχω μιλήσει με όλο τον κόσμο, έχω χτυπηθεί με τις ώρες υπό την (μουσική και μη) υπόκρουση των προαναφερθέντων, βλέπω απέναντι τη Scarlet εξώφυλλο του FREE να μου κλείνει το μάτι. Τσούλα! Εσύ φταις που με γκαντέμιασες! Ακούς εκεί "τα κορίτσια μου..." Ααα...
Ολόκληρες τσάντες αναποδογύρισαν αφήνοντας όλο τους το περιεχόμενο να πέσει στο δρόμο (τι είδαν τα μάτια του κόσμου) και το τηλέφωνο του βασανιστή με το λάγνο βλέμμα δεν βρέθηκε! Καλά να πάθουμε! Το έλεγε η μαμά "Άννη παιδάκι μου κάτσε στη σκιά,η ακτινοβολία πειράζει μυαλό και δέρμα!" Ρυτίδες ακόμα δεν παίζουν (αυτό μας έλειπε) αλλά τη φλάντζα μας την κάψαμε από νωρίς,δε λέω.
'Έτσι είναι,όταν δίνεις σε δύο ηλίθιες μία ευκαιρία, να είσαι σίγουρος πως δε θα χάσουν στιγμή να αποδείξουν τις ποδοσφαιρικές τους δυνατότητες, και ως άλλοι Maradona, θα την κλοτσίσουν μέχρι να είναι σίγουρες πως εκτοξεύθηκε εκτός στρατόσφαιρας, και πως δεν πρόκειται να την ξαναδούν
Καταλήγουν λοιπόν σε ένα αυτοκίνητο, η μία να γελάει με τη γκαντεμιά που τη δέρνει, και η άλλη να κλαίει για αντίστοιχους λόγους. Και μετά σου λέει για το tattoo "Είσοδος ελεύθερη".
Αχιλλέααααααααααααααα...
Άντε να δούμε πως θα συνεχιστεί...