
Επεισόδιο 11ο-
Είμαστε τόσο μόνοι; Πόσο υποφερτή είναι η μοναξιά σε μια μεγάλη πόλη και πόσο πιο παράλογη γίνεται όταν περιτριγυριζόμαστε από τόσο κόσμο; Εντάξει, λογικό φαίνεται, όσο πιο μικρό είναι το μέρος τόσο πιο εύκολο να είναι να γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους. Στις μεγάλες πόλεις όμως, αντί να βρούμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε νέα άτομα, κλειδωνόμαστε σ' ένα ταμπούκι απαιτώντας απ' τους άλλους να το ανακαλύψουν και να το ανοίξουν. Εφόσον όμως όλοι κινούμαστε με το ίδιο σκεπτικό, θα παραμείνουμε για πολύ ακόμα στα κλειστά μας κουτιά. Κι ενώ όλοι υποφέρουμε, κανείς δεν κάνει τίποτε γι' αυτό.
Περιμένοντας λοιπόν το limewire να κατεβάσει κάποια τραγούδια, ζητώ απ' το Γούγλη να μου βρει αποτελέσματα για chat να χαζολογίσω. Μπαίνω σε ένα τυχαίο. Η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική απ' όσο την περίμενα. Ο κατάλογος με τα ονόματα είναι τεράστιος, τουλάχιστον 70 άτομα και κυρίως άνδρες -και μετά αναρωτιόμαστε πού πήγαν όλοι- οι οποίοι έχουν κυρίως το όνομα με την ηλικία τους ως "ψευδώνυμο".
Πολύ σύντομα αρχίζουν να ξεπροβάλλουν τα πρώτα παραθυράκια συνομιλίας. Τα περισσότερα απ' αυτά λένε ένα απλό "γεια". Υπάρχουν και κάνα δυο ονόματα κοριτσιών, οι οποίες μάλλον δεν ψάχνουν για φιλενάδες, οπότε κατά πάσα πιθανότητα αν κάνω ν' αρχίσω κοριτσοσυζήτηση θα πάει αλλού, με αποτέλεσμα να γίνει αρκετά φορτική. Συνεχίζω να βλέπω ονόματα και παραθυράκια αλλά επειδή κατά βάθος βαριέμαι να συνομιλήσω, δεν απαντώ σε κανέναν.
Περνάει λίγη ώρα κι έρχεται ένα, ελεεινό μήνυμα: foititis thessaloniki: theleis sex me xrimata? se parakalo apantise einai simantiko!
Ε; Τι ακριβώς συνέβη; Από πότε οι φοιτητές απέκτησαν τέτοια προβλήματα, και γιατί καταφεύγουν σε τέτοιες λύσεις; Ήταν σοκαριστικό! Τι έχει συμβεί στην πόλη μου, στην χώρα μου, στον κόσμο μου; Γιατί αντί να μιλάμε κατά πρόσωπο κρυβόμαστε πίσω από μία οθόνη και γοητευόμαστε κιόλας απ' όλο αυτό; Είναι τρομακτικό, είναι φριχτό. Κι όμως, συμβαίνει και γίνεται τρόπος ζωής.
Λίγο καιρό πριν, διάβασα σ' ένα περιοδικό για μία κυρία η οποία λόγω κάποιων παραπανίσιων κιλών, κι ελλείψει αυτοπεποίθησης, κατέφευγε σε τέτοιου είδους γνωριμίες. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της, είχε γνωρίσει κανονικά μέσα από τέτοια δωμάτια συνομιλίας περίπου -είχε χάσει το λογαριασμό πλέον- 50 άνδρες, σχεδόν με όλους από τους οποίους είχε μία ερωτική επαφή στην πρώτη φορά της κατά πρόσωπο γνωριμίας τους και δεν τους ξαναείδε ποτέ. Λέγοντας πως κάθε φορά ένιωθε όλο και πιο άδεια, στα 38(!) της χρόνια αποφασίζει να χάσει κιλά, να κλείσει τον Η/Υ και να αρχίσει μια καινούρια ζωή.
Συμπερασματικά... υπάρχουν δύο εκδοχές (όπως πάντα). Είτε ότι όλα είναι χάλια από την κρατική εξουσία και το οικολογικό μέχρι και τις διαπροσωπικές σχέσεις, φωτιά στα μπατζάκια μας, είτε ότι αρκετά ζητήματα είναι κάπως απελπιστικά, αλλά με λίγη καλή θέληση όλα μπορούν να φτιάξουν αν όχι μαζικά, τουλάχιστον ατομικά. Ο καθένας επιλέγει αυτό που μπορεί να υποστηρίξει, και κάνει τη δική του προσπάθεια στη ζωή, ελπίζοντας για το καλύτερο.
Από 'κει και πέρα καλό είναι να θυμόμαστε ότι το χαμόγελο είναι κολλητικό (αν χαμογελάσουμε σε κάποιον στο λεωφορείο πρέπει να είναι πολύ ξινίλας ή δυστυχισμένος για να μην ανταποδώσει) και η καλημέρα του Θεού. Και ας ελπίσουμε ότι η επόμενη γενιά δεν θα βλέπει τα βράδια μόνο γυναικοπαρέες ή μόνο αντροπαρέες. Μέχρι τότε όμως ας κεράσουμε ένα ποτάκι το διπλανό μας...
1 σχόλιο:
anni teleiooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
Δημοσίευση σχολίου