Μπανάνες, ρετσίνα, και κεφτέδες το Σάββατο...

Επεισόδιο 14ο-
Οικονομική κρίση, καταστροφή του περιβάλλοντος, προβληματικές κι επιφανειακές διαπροσωπικές σχέσεις, διαφθορά (παντού)... Πολλά τα προβλήματα, πιο πολλά από ποτέ, πιο σύνθετα και πιο ψυχοφθόρα. Το κλίμα λοιπόν είναι ευνοϊκότερο από ποτέ για να θελήσει κάποιος να ξεδώσει το Σαββατόβραδο. Αντ' αυτού, το κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι γεμάτο με clubs τα οποία έχουμε εμείς οι ίδιοι μετατρέψει σε barάκια.
Η διαφορά είναι απλή: Στο club χορεύουμε, ενώ στο bar όχι (συνήθως τουλάχιστον). Εμείς όμως, ενώ βρισκόμαστε σ' ένα χώρο με κατάλληλη μουσική και "θεμέλια" για χορό, στεκόμαστε κολλημένοι ο ένας δίπλα στον άλλο με το ποτό στο χέρι και κοιτάζουμε το μαγαζί. Τι θες καλέ μου, δεν έχει αράχνες το ταβάνι ξεκόλλα λίγο από εκεί τη ματιά σου! Όχι, εκεί! Κάτι μας αναγκάζει όλους να καταστρέφουμε τη μοναδική διασκέδαση που μπορεί να μας χαρίσει ζωντάνια για την υπόλοιπη εβδομάδα. Ουσιαστικά, τζάμπα πάει το ξενύχτι.
Στο κέντρο της πόλης τη διαφορά κάνει ένα μικρό gay bar(δυστυχώς δεν το σκεφτήκαμε εκείνη τη στιγμή) . Και σ' αυτό όμως μια γυναίκα νιώθει λίγο ξένη, ένας άνδρας βγάζει όλα του τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες, ενώ και πάλι η διαφορά δεν είναι αρκετή για να ταρακουνίσει το μέσο Θεσσαλονικιό που αρέσκεται απλώς να ξοδεύει το χαρτζιλίκι του (τα έχουμε πει για τη γενιά των 700€, αν όχι, βλ. ομιλίες Τσίπρα) για να κουραστεί και να κάνει κεφάλι.
Εν τέλει βρεθήκαμε στη Barbarella, πίσω από το εμπορικό κέντρο Odeon. Όντας παλιό Voila, διατηρούσαμε ακόμη κάποιες ελπίδες για γνήσιο χορευτικό μαγαζί(όχι πολλές όμως, αφού και το Voila δεν ήταν και η πρώτη disco). Μετά τη είσοδο των 15€, μια έκμπληξη μας περίμενε πίσω απ τις βαριές σιδερένιες πόρτες. Η Barbarella άνοιγε το στόμα της έτοιμη να μας καταπιεί μέσα σε μια δίνη τσιγάρου, γαρύφαλλων και μεσηλίκων ξαπλωμένων σε δερμάτινους καναπέδες. Η τραγουδίστρια πρέπει να ήταν η Δέσποινα Ολυμπίου, και κάποιος εκ της ορχήστρας ο Νίκος. Ήταν μπουζούκια, αλλά όχι με την παραδοσιακή έννοια, ακόμη κι εκεί επικρατούσε μία αδράνεια.
Ξαπλωμένες σε μια κουνιστή πολυθρόνα στην Ικτίνου, περίπου μισή ώρα αργότερα, μιλούσαμε για τη φοβερή επιτυχία της βραδιάς. Η Θεσσαλονίκη χρειάζεται μια disco που θα ταράξει τα νερά, και σίγουρα τις νύχτες της νεολαίας. Κάτι στο πρότυπο του Boombox, στο Λονδίνο.
Γιατί, ωραία και η Άθωνος, φοβερά τα κεφτεδάκια στα Λαδάδικα, αλλά πάντα χρειάζεται και μια εναλλαγή, έτσι για να πούμε κι εμείς πως βάλαμε killer γόβες βρε αδερφέ!
Μέχρι τότε όμως, ας γνωρίσουμε καλύτερα την περιοχή των Παλιών Σφαγείων, όλοι εμείς που θέλουμε τα ορθοχοροντιρινταχτομπιτάδικα ελπίζοντας πως το κέντρο της Θεσσαλονίκης θα ξαναβρεί κάποτε τη ζωντάνια του. Κι αυτό, χωρίς να εμβαθύνουμε στα αίτια αυτής της μονοτονίας του Σαββατόβραδου, γιατί σύντομα θα αναγκαστούμε όλοι ν' ανέβουμε σε μια μπανανιά, κι όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν είναι και πολλές...

http://www.youtube.com/watch?v=dWS6XCDercw