Malibu με θέα

Επεισόδιο 4ο-
Η λειψυδρία είχε αρχίσει να τριγυρίζει στο μυαλό, όπως το μυγάκι πετάει μπροστά απ' την οθόνη αναποφάσιστο αν τελικά θα καθίσει πάνω της ή θα προτιμήσει το πόδι σου. Η απελπισία φλέρταρε πλέον πρόστυχα με την ανύπαρκτη έμπνευση σου.
Κι όμως, τη λύση έδωσαν η Λευκή Γαζέλα και η Μαύρη Καλλονή ένα απόγευμα Τετάρτης κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου τους στην παραλία.
Δεν είχαν κάνει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα,κι έτσι, μετά από μια τάρτα φράουλας κι ένα λευκό προφιτερόλ (αν και στη Γαζέλα ποτέ δεν άρεσε το ασορτί, ήταν ανέκαθεν οπαδός του mix&match) ακολουθώντας τη στρατηγική του πεινασμένου κουνουπιού είχαν αφεθεί στη φορά του αέρα η οποία τις κατεύθυνε προς την έκθεση βιβλίου.
Η Λευκή Γαζέλα είχε από καιρό την ανάγκη για κάτι το καινούριο, το πρωτότυπο και το εξωτικό, ενώ η Μαύρη Καλλονή ήταν πάντα ανοιχτή στις προτάσεις της φίλης της (ω ναι, αυτή είναι η δύναμη της αγάπης) και έτοιμη να κάνει ό,τι παλαβομάρα θα μπορούσε να σκεφτεί η άλλη.
Έτσι στο δρόμο τους βρέθηκε η Κλειώ. Ήταν πραγματικά όμορφη. Όχι πολύ μεγάλη, με οροφή από μπαμπού, καναπέδες με άνετα μαξιλάρια, έναν reggae style dj να τον πιεις στο ποτήρι και φεύγοντας να του κλέψεις και όλα του τα cd's (όχι ως ενθύμιο, αλλά ως κανονικότατο και πολυτιμότατο λάφυρο). Ήταν μια κουβανέζικη, αυτοκίνητη γωνιά της Θεσσαλονίκης. Ο κόσμος εκεί πάνω έδειχνε να μη σου δίνει σημασία, ενώ η επιβλητική, χαλαρή, μαγευτική μορφή του κυρίου Γρηγόρη σε επιβεβαίωνε πως υπάρχει παράδεισος, και μάλιστα είναι σε τροπικό νησί!
Ένα μισάωρο εκεί πάνω, μ' ένα ποτό στο χέρι, την παραλιακή πιάτο μπροστά σου, το αεράκι να σε φυσάει και τη μουσική να σε ταξιδεύει πιο μακριά απ' το ίδιο το καραβάκι, η ζωή μοιάζει τόσο όμορφη, και οι έγνοιες τόσο μακριά από σένα. Κι εκεί αντιλαμβάνεσαι πως αυτές είναι οι πραγματικές χαρές στη ζωή, και πως η διαφημιστική καμπάνια, έχει απόλυτο δίκιο όταν σε παροτρύνει να ζήσεις τη στιγμή.
Wa Do Dem a Wa Do Dem dem dem...