Conveniunt nostris auribus ista magis (=Στ' αυτιά μας το κασκόλ πάει καλύτερα)

Επεισόδιο 5ο-
Η βροχή μαστιγώνει με δύναμη τα τέλεια γυαλισμένα, διπλού κρυστάλλου τζάμια του πολυτελούς διαμερίσματος στην καρδιά της μεγαλούπολης. Βρίσκομαι καθισμένη στη βελούδινη πολυθρόνα μου (δια χειρός Δελούδη), αγναντεύοντας την κοσμοχαλασιά μέσα από την ολομέταξη κουρτίνα. Ξαφνικά, τα φώτα σβήνουν, οι αστραπές δυναμώνουν, το brandy μου πέφτει απ' το χέρι!
"Φτου σου κέρατο! Πάει το χαλί με τα Swarovski!"
Κατευθύνομαι στην κουζίνα προς αναζήτηση κεριών. "Πού είναι κι αυτός ο μπάτλερ τέτοιες ώρες!" Είμαι έτοιμη ν' ανάψω το κερί, όταν χτυπάει δυνατά και παρατεταμένα το κουδούνι της πόρτας. Μου πέφτει το κερί μαζί με το χρυσοποίκιλτο αναπτήρα στο πάτωμα. Μα είναι δυνατόν; Από πότε έχω Parkinson και δεν το ήξερα κιόλας; Πάω με δυσκολία μέχρι την πόρτα -ούτε σκέφτηκα πώς μπήκε ο επισκέπτης στην πολυκατοικία αφού δεν χτύπησε το θυροτηλέφωνο.
Ανοίγω την πόρτα. Δεν βλέπω τίποτα! -μη φρικάρεις λογικό είναι αφού ούτε ο διάδρομος έχει φως. "Καλησπέρα ο γείτονας είστε; Δεν είναι η ασφάλειά μου, ε;Ευτυχώς που ήρθατε δεν μπορώ μόνη μες στα σκοτάδια"
"Σαν πολύ δε μιλάς;" λέει και νιώθω ένα χέρι να τυλίγεται στο λαιμό μου. Ωχ! Μάλλον δεν είναι ο γείτονας! Τι γίνεται τώρα; "Καλέ περιμένετε να σας βάλω πρώτα ένα ποτάκι και..." το χέρι σφίγγεται στο λαιμό μου "Μπράβο σου πάντως, άλλοι δεν τολμούν να μιλήσουν όχι να κάνουν και αστειάκια." Έτσι είναι αν έχεις αρχές απ' την οικογένειά σου δεν ξεχνάς ποτέ τους καλούς τρόπους και τους κανόνες φιλοξενίας, όχι παίζουμε.
Τα φώτα ανάβουν - είναι καλό τώρα αυτό ή κακό; Ο τύπος απέναντι μου δείχνει ατάραχος! Και κούκλος! Ναι, είναι σαν φωτομοντέλο σε kinky φωτογράφιση της Vivienne Westwood! Οκ, προφανώς δεν έχει σκοπό το βιασμό. "Ε... Πώς... Πώς... Τι...;" "Λοιπόν με κούρασες, θα κάνεις ό,τι σου λέω και δεν θα ξαναμιλήσεις, τελείωσε!" έγνεψα θετικά - όχι ότι είχα κι άλλη επιλογή. "Λοιπόν,πάρε και συμπλήρωσε αυτό, το θέλω τέλειο, έχεις δύο ώρες, με δυνατή αποχώρηση στο τέλος της πρώτης." Ε; Αυτό με τη δυνατή αποχώρηση κάτι μου θύμισε αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς. Βλέπω το πρώτο φύλλο χαρτιού.
Ήταν ένα τεστ λατινικών! Holly shit! Πάνω που νομίζεις πως έχεις ξεφύγει, σε κυνηγάει ξανά, σαν τα ναρκωτικά ένα πράμα. Άρχισα να φαντάζομαι κουτάκια χασίς με ταμπέλες τύπου "Regina rosas amat" και δε συμμαζεύεται, ενώ έβλεπα σχεδόν γνώριμες, βγαλμένες από άλλες εποχές λέξεις να χορεύουν απέναντι μου βγάζοντας μου τις γλώσσες περιπαιχτικά. Είχα πανικοβληθεί! Σταγονίτσες κρύου ιδρώτα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό, έτσι που άρχισα να νιώθω σαν τα διπλού κρυστάλλου τζάμια του σπιτιού. Κοίταξα τον άντρα που είχε κάτσει στον καναπέ απέναντι. Με τρόμο συνειδητοποίησα πως καθόμουν σ' ένα... θρανίο!!! Τι αμαρτίες πληρώνω; Πότε ν' αρχίσω να τσιρίζω; Αχ, δεν μπορώ... Θέλω να φύγω... Άσε με, άσε με!
"Άντε παιδάκι μου θα ξυπνήσεις ποτέ να πας να δώσεις ή βαρέθηκες και λες να τ' αφήσεις για το Σεπτέμβριο;" Ανοίγω διστακτικά το ένα μπιρμπιλωτό, χρώματος τριανταφυλλιάς μάτι. Είμαι στο κρεβάτι μου, και ναι! ναι! - τι κλισέ!- η μαμά μου φωνάζει να ξυπνήσω! Ουφ... Ένα όνειρο ήταν... Τώρα όμως είμαι εδώ, ασφαλής στο κρεβάτι μου, και πρέπει να ξυπνήσω για να... για να... Αααααααααααα! "Τρελή είσαι ρε Άννη, τι τσιρίζεις πρωινιάτικα;" ΚΑΛΕ! Γράφω λατινικάαααααααααααααααααα!!!

Malibu με θέα

Επεισόδιο 4ο-
Η λειψυδρία είχε αρχίσει να τριγυρίζει στο μυαλό, όπως το μυγάκι πετάει μπροστά απ' την οθόνη αναποφάσιστο αν τελικά θα καθίσει πάνω της ή θα προτιμήσει το πόδι σου. Η απελπισία φλέρταρε πλέον πρόστυχα με την ανύπαρκτη έμπνευση σου.
Κι όμως, τη λύση έδωσαν η Λευκή Γαζέλα και η Μαύρη Καλλονή ένα απόγευμα Τετάρτης κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου τους στην παραλία.
Δεν είχαν κάνει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα,κι έτσι, μετά από μια τάρτα φράουλας κι ένα λευκό προφιτερόλ (αν και στη Γαζέλα ποτέ δεν άρεσε το ασορτί, ήταν ανέκαθεν οπαδός του mix&match) ακολουθώντας τη στρατηγική του πεινασμένου κουνουπιού είχαν αφεθεί στη φορά του αέρα η οποία τις κατεύθυνε προς την έκθεση βιβλίου.
Η Λευκή Γαζέλα είχε από καιρό την ανάγκη για κάτι το καινούριο, το πρωτότυπο και το εξωτικό, ενώ η Μαύρη Καλλονή ήταν πάντα ανοιχτή στις προτάσεις της φίλης της (ω ναι, αυτή είναι η δύναμη της αγάπης) και έτοιμη να κάνει ό,τι παλαβομάρα θα μπορούσε να σκεφτεί η άλλη.
Έτσι στο δρόμο τους βρέθηκε η Κλειώ. Ήταν πραγματικά όμορφη. Όχι πολύ μεγάλη, με οροφή από μπαμπού, καναπέδες με άνετα μαξιλάρια, έναν reggae style dj να τον πιεις στο ποτήρι και φεύγοντας να του κλέψεις και όλα του τα cd's (όχι ως ενθύμιο, αλλά ως κανονικότατο και πολυτιμότατο λάφυρο). Ήταν μια κουβανέζικη, αυτοκίνητη γωνιά της Θεσσαλονίκης. Ο κόσμος εκεί πάνω έδειχνε να μη σου δίνει σημασία, ενώ η επιβλητική, χαλαρή, μαγευτική μορφή του κυρίου Γρηγόρη σε επιβεβαίωνε πως υπάρχει παράδεισος, και μάλιστα είναι σε τροπικό νησί!
Ένα μισάωρο εκεί πάνω, μ' ένα ποτό στο χέρι, την παραλιακή πιάτο μπροστά σου, το αεράκι να σε φυσάει και τη μουσική να σε ταξιδεύει πιο μακριά απ' το ίδιο το καραβάκι, η ζωή μοιάζει τόσο όμορφη, και οι έγνοιες τόσο μακριά από σένα. Κι εκεί αντιλαμβάνεσαι πως αυτές είναι οι πραγματικές χαρές στη ζωή, και πως η διαφημιστική καμπάνια, έχει απόλυτο δίκιο όταν σε παροτρύνει να ζήσεις τη στιγμή.
Wa Do Dem a Wa Do Dem dem dem...