Επεισόδιο 26: Χρόνια και ζαμάνια! Θυμούμενη με δυσκολία τη διεύθυνση του μπλογκ κι εγώ η ίδια είμαι πλέον σίγουρη πως δεν το διαβάζει ΚΑΝΕΝΑΣ! Ένιωσα όμως την ανάγκη να γράψω για κάτι που έψαχνα ώρα στο φίλο μου γούγλι και δεν κατάφερα να βρω. Τί ήταν αυτό;
Αυτός! (1-0)! Αυτός ο ένας, που κάποτε σου μάτωσε την καρδιά κι έφυγε κύριος, και φυσικά αγνοεί το γεγονός ότι σε πλήγωσε όπως ένα γουρούνι αγνοεί την ύπαρξη ουρανού αν δεν το έχει πάρει κάποιος αγκαλιά καθέτως. Μετά από καιρό και παρόλο που σου έχει περάσει η μανία καταδίωξης, θα έκανες τα πάντα να εξαφανιστεί από προσώπου Γης καθότι έχεις καταντήσει να πηγαίνεις τοίχο τοίχο στην πόλη σου μην τυχόν και τον πετύχεις. Ξέρεις, είναι εκείνο το φρικιαστικό συναίσθημα ότι τον βλέπεις παντού, και πάντα κάποιος βρίσκεται να του φέρνει λίγο, ακόμη κι ο πρώην σου στην πραγματικότητα είχε ένα τρίτο μάτι ή ένα τεράστιο πόδι φυτρωμένο στο κεφάλι του.
Αλλά όχι, γι' αυτόν δεν έχει σημασία κανένα από τα παραπάνω. Κάθε τόσο (συνήθως με συχνότητα 2 μηνών) σου στέλνει ένα χαλαρό μήνυμα του τύπου "Επ, που χάθηκες εσύ" και μια δυο φορές σου ζήτησε και να βρεθείτε, έτσι, στο χαλαρό. Αντιστάθηκες μεν, με τρεμάμενα χέρια δε. Και κάθε φορά εμφανίζεται εκεί που δεν το περιμένεις και σου κόβει την ανάσα με το μήνυμά του.
Δεν είναι σαν τον άλλο που σε πρήζει διαρκώς, όοοχι, είναι πολύ πιο ύπουλος, συμπεριφέρεται υπόγεια και με άνεση παλαίμαχου τραγουδιστή σε τάλεντ σόου ανατροφοδοτεί συνεχώς την ανάμνησή του μέσα σου, έτσι, για να μην σε αφήνει να τον ξεχνάς. Με αυτή την εξοργιστική άνεση που διαθέτει θέλεις από την μία να τον στείλεις στο νοσοκομείο κι απ' την άλλη να βάλεις τα κλάμματα και να ζητήσεις από τη μαμά σου να τον μαλώσει για να σταματήσει να σ' ενοχλεί.
Η λύση είναι προφανής θα μου πεις: Δεν απαντάς. Εμ, αυτό είναι μια κουβέντα και μάλλον το καταλαβαίνουν όλες οι ομοιοπαθούσες. Ειδικά όταν εν τέλει απαντάς μετά από ώρες ανάλυσης με φίλες κάτι σαν "Α, εγω είμαι πολύ καλά (και χωρίς εσένα βρε παλιομουλάρι), εσύ τι κάνεις; (βρήκες καμιά άχρηστη να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις σου η μπα;)" και αυτός δεν απαντάει ποτέ! Νεύρα, νεύρα, νεύρα, θες να πάρεις τηλέφωνο τη δική του μάνα αυτή τη φορά και να της πεις να του δώσει όσο ξύλο δεν του 'δωσε όταν έπρεπε!
Τί κάνεις τελικά; Αν δεν έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις χώρα και αριθμό τηλεφώνο/διεύθυνση μέιλ κλπ. κλπ. συγχαρητήρια, μπορείς να αντικαταστήσεις το όνομα σου στο διαβατήριο με το "ο μαλάκας του πρώην". Κάθεσαι και τα λούζεσαι, ελπίζοντας ενδόμυχα να ξαναγυρίσει οριστικά (αλλιώς δεν θα σε ένοιαζε καν) ή να βρεις τον ιδανικό που θα σε κάνει πλέον να μην ενδιαφέρεσαι γι' αυτόν. Μέχρι τότε όμως... καλά κρασιά...
Προτεινόμενες λύσεις:
1. Όπως προείπαμε, να αλλάξεις χώρα.
2. Να κάνεις αιτήσεις εκ μέρους του για δουλειές στο εξωτερικό. Όλο και κάποια θα κάτσει.
3. Να κάνεις οικονομίες με σκοπό μια καλή επένδυση. Πχ, ενοικίαση μπράβων να τον κάνουν μαύρο στο ξύλο.
4. Πρότεινε του ένα μηνιαίο εισόδημα για να μην βγαίνει απ'το σπίτι του και να μην σου μιλάει. Θα σου κοστήσει κάτι παραπάνω, αλλά αξίζει το τίμημα.
5. Σκηνοθέτησε το θάνατό σου: Αν δεν πατήσει στην κηδεία δεν έχεις καμιά αμφιβολία πλέον, δεν χρειάζεται να ξαναασχολήθείς.
6. Αν δεν πιάσει τίποτε και το κάθε μήνυμα σου προσφέρει κατάθλιψη διαρκέστερη των τριών ημερών, καλύτερα κάτσε σπίτι σου και αυτοκτόνησε με παγωτό και ρομαντικές κομεντί.
Καλό μας κουράγιο!
23.9.11
Αμφιθεατρικόν
Επεισόδιο 25: Επειδή σε στιγμές βαρεμάρας το 'χουμε και με το στίχο, αφήνω στον κυβερνοχώρο το ποιητικό στίγμα του αμφιθεάτρου...
Νύστα, μιζέρια, ξύπνησα,
πριν από καμιά ώρα.
Θέλω αραλίκι και φιλιά
πάνω σε μια αιώρα.
Tenessee Williams κάνουμε
και κάπου συγκινούμαι,
τα βλέφαρά μου σφαλιστά
το 'εργο του υμνούνε.
Θέλω να πάω σπίτι μου,
μα έχει παρουσίες.
Αν συνεχίσω στη σχολή,
θα πέσω στις ουσίες.
Στο μεταξύ οι πίσω μου,
στιγμή δεν το βουλώνουν.
Κι εγώ ακούω με προσοχή
γι' αγόρια που λαβώνουν.
Η Λώρα ήτανε τρελή
κι ο Τομ τα είχε παίξει.
Είναι το Glass Menagerie
κι όποιος προλάβει ας τρέξει.
Κι εκεί που αναλύουμε,
κι εδώ που φλυαρούμε,
μία ιδέα μου 'ρχεται
ώστε όλοι να χαρούμε.
Σηκώνομαι στη θέση μου
αρχίζω να φωνάζω,
"Αλλάζουμε το μάθημα,
αλλιώς εγώ μονάζω!"
Πιο kinaisthetic να γενεί
μπας και ποτέ ξυπνήσω,
αλλιώς απ' τη Διαμαντοπούλου εγώ,
δεν θα το συγχωρήσω.
Ήρθε το μαγικό χαρτί,
το εισιτήριό μου,
το παρουσιολόγιο,
"Έλα εδώ γλυκό μου!"
Εναποθέτω υπογραφή
βασιλική ολογράφως.
Με κέφι ετοιμάζομαι
να φύγω ολοτάχως.
Ε, μα δεν κάνει διάλειμμα
και η γλυκιά δασκάλα!
Τώρα απλώς πεινάω, όμως,
μετά, θα έχουμε άλλα...
Τα υπόλοιπα "αμφιθεατρικά" υπόκεινται σε λογοκρισία...
Νύστα, μιζέρια, ξύπνησα,
πριν από καμιά ώρα.
Θέλω αραλίκι και φιλιά
πάνω σε μια αιώρα.
Tenessee Williams κάνουμε
και κάπου συγκινούμαι,
τα βλέφαρά μου σφαλιστά
το 'εργο του υμνούνε.
Θέλω να πάω σπίτι μου,
μα έχει παρουσίες.
Αν συνεχίσω στη σχολή,
θα πέσω στις ουσίες.
Στο μεταξύ οι πίσω μου,
στιγμή δεν το βουλώνουν.
Κι εγώ ακούω με προσοχή
γι' αγόρια που λαβώνουν.
Η Λώρα ήτανε τρελή
κι ο Τομ τα είχε παίξει.
Είναι το Glass Menagerie
κι όποιος προλάβει ας τρέξει.
Κι εκεί που αναλύουμε,
κι εδώ που φλυαρούμε,
μία ιδέα μου 'ρχεται
ώστε όλοι να χαρούμε.
Σηκώνομαι στη θέση μου
αρχίζω να φωνάζω,
"Αλλάζουμε το μάθημα,
αλλιώς εγώ μονάζω!"
Πιο kinaisthetic να γενεί
μπας και ποτέ ξυπνήσω,
αλλιώς απ' τη Διαμαντοπούλου εγώ,
δεν θα το συγχωρήσω.
Ήρθε το μαγικό χαρτί,
το εισιτήριό μου,
το παρουσιολόγιο,
"Έλα εδώ γλυκό μου!"
Εναποθέτω υπογραφή
βασιλική ολογράφως.
Με κέφι ετοιμάζομαι
να φύγω ολοτάχως.
Ε, μα δεν κάνει διάλειμμα
και η γλυκιά δασκάλα!
Τώρα απλώς πεινάω, όμως,
μετά, θα έχουμε άλλα...
Τα υπόλοιπα "αμφιθεατρικά" υπόκεινται σε λογοκρισία...
10.9.11
Επεισόδιο; Αν ήταν σειρά προφανέστατα θα είχε κοπεί ελλείψη σεναριογράφου. Θυμήθηκα πως υπάρχει αυτό το μπλόγκ πριν δυο μέρες και σήμερα μπήκα κυρίως για να δω αν υπάρχει ακόμα (εγώ αν ήμουν διαδίκτυο θα το είχα διαγράψει προ πολλού). Ένας χρόνος και κάτι πέρασε και τα δεδομένα άλλαξαν τόσο που δεν τολμώ καν να διαβάσω τις προηγούμενες αναρτήσεις, νιώθω πως θα μου φανούν χαζές, μπορεί να γελάσω ή και να ντραπώ σε σημείο που να θέλω να τις διαγράψω.
Όταν η ζωή τρέχει κι εσύ πρέπει να την προλάβεις δεν έχεις χρόνο για συγγραφή και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ακόμη κι αν αντιμετωπίζεις κάποιες από αυτές, όταν είσαι ένας άνθρωπος αναβλητικός και γεμάτος ζωή, σου είναι δύσκολο να στρώσεις το ποπουδάκι σου σε μια καρέκλα και ν' αρχίσεις να γράφεις για τα διάφορα θέματα που σε απασχολούν. Η ειρωνία μάλιστα είναι, πως σε τέτοιες περιόδους της ζωής σου θα είχες τη δυνατότητα να συντάξεις και να δημιουργήσεις πραγματικά διαμάντια. Όχι πλέον γιατί κάθεσαι με τις ώρες να παίξεις με τις λέξεις (η όρεξη για κάτι τέτοιο χωρίς το ανάλογο κίνητρο φοβάμαι πως έχει χαθεί ανεπιστρεπτί) αλλά γιατί τα θέματα που μπορείς να θίξεις είναι σαφώς πιο βαθειά, καθότι η εμπειρία αυξάνεται, το μάτι εκπαιδεύεται, η σκέψη καλπάζει πιο γρήγορα κι από άλογο κούρσας, και η γλώσσα λύνεται χωρίς να φοβάται να εκφράσει τα όσα ο εγκέφαλος της υποβάλλει.
Αλλά τί να το κάνεις; Πλέον τρέχεις να ρουφήξεις αδυφάγα μια ζωή που νομίζεις πως δεν θα τελειώσει ποτέ, κάτι όμως σε πιέζει να την απολαύσεις μέχρι την τελευταία της γουλιά σαν αυτή να 'ναι το αύριο. Τώρα πια η σκέψη σου δεν προλαβαίνει να αποτυπωθεί σε χαρτί ή υπολογιστή, αποτυπώνεται αμέσως μέσω των πράξεών σου, με αποτέλεσμα να χάνει μεν τη λυρικότητα που θα μπορούσε να έχει, να κερδίζει όμως σε νόημα. Συνεπώς, η οποιαδήποτε μορφή τέχνης, εν προκειμένω η γραφή, χάνει έδαφως για να προταθεί η δράση.
Κι εδώ έρχεται ένα μικρό δίλημμα: Κοιτάς να ζήσεις τη στιγμή, χωρίς να σε ενδιαφέρει να την καταγράψεις, καθότι μπορεί να χάσεις την επόμενη, ή αφήνεις στον εαυτό σου λίγο χρόνο να επεξεργαστεί την κάθε στιγμή έτσι ώστε να είναι πιο προετοιμασμένος για την κάθε επόμενη και ταυτόχρονα να αφήσεις και την παρακαταθήκη σου, είτε για δική σου χρήση για δική σου μελλοντική χρήση είτε προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των αναγνωστών;
Δίκοπο μαχαίρι, καθότι ένα κορίτσι φέτος έζησε την κάθε στιγμή χωρίς να πολυσκέφτεται και απόλαυσε την κάθε μέρα της σαν 'ταν η τελευταία, σύντομα όμως όταν έπρεπε να μπει σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο καθημερινότητας κοίταξε γύρω της και είδε λάθη, πολλά λάθη. Λάθη που μπορεί να μην έλαβαν ποτέ την πρέπουσας σημασία, με αποτέλεσμα να αποτραπεί η διαδικασία αυτοβελτίωσης, ή ακόμη χειρότερα, λάθη τα οποία παρόλο που αναγνωρίστηκαν, επαναλήφθηκαν, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός χαρακτήρα απερίσκεπτου και ανεύθυνου, ο οποίος συχνά έχανε την εμπιστοσύνη των άλλων ή και τη Γη κάτω απ' τα πόδια του για ζητήματα σχεδόν ασήμαντα και πτέσματα που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με λίγη μόνο παραπάνω σκέψη.
Την απάντηση στο παραπάνω δίλλημα έσπευσε να δώσει δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν ένας εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας, ο Κλεόβουλος, με το "μέτρον άριστον", τη θεμελιώδη φιλοσοφία που φαίνεται να ξεχνάμε συχνά πυκνά λόγω της φιλοσοφίας του "ζήσε το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο". Υπάρχει όμως αύριο, και είναι πιθανότερη η εμφάνιση του από το οποιοδήποτε συμβάν που μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα που έχουμε κατά νου (στην προκειμένη περίπτωση το δεδομένο είναι ότι θα ζούμε και αύριο και μεθαύριο). Η υπερβολή δεν αποτελεί ίδιον του σοφού, και στο τέλος θα μας μείνει μόνο η σοφία συνεπώς... Καλή μας συνέχεια
Όταν η ζωή τρέχει κι εσύ πρέπει να την προλάβεις δεν έχεις χρόνο για συγγραφή και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ακόμη κι αν αντιμετωπίζεις κάποιες από αυτές, όταν είσαι ένας άνθρωπος αναβλητικός και γεμάτος ζωή, σου είναι δύσκολο να στρώσεις το ποπουδάκι σου σε μια καρέκλα και ν' αρχίσεις να γράφεις για τα διάφορα θέματα που σε απασχολούν. Η ειρωνία μάλιστα είναι, πως σε τέτοιες περιόδους της ζωής σου θα είχες τη δυνατότητα να συντάξεις και να δημιουργήσεις πραγματικά διαμάντια. Όχι πλέον γιατί κάθεσαι με τις ώρες να παίξεις με τις λέξεις (η όρεξη για κάτι τέτοιο χωρίς το ανάλογο κίνητρο φοβάμαι πως έχει χαθεί ανεπιστρεπτί) αλλά γιατί τα θέματα που μπορείς να θίξεις είναι σαφώς πιο βαθειά, καθότι η εμπειρία αυξάνεται, το μάτι εκπαιδεύεται, η σκέψη καλπάζει πιο γρήγορα κι από άλογο κούρσας, και η γλώσσα λύνεται χωρίς να φοβάται να εκφράσει τα όσα ο εγκέφαλος της υποβάλλει.
Αλλά τί να το κάνεις; Πλέον τρέχεις να ρουφήξεις αδυφάγα μια ζωή που νομίζεις πως δεν θα τελειώσει ποτέ, κάτι όμως σε πιέζει να την απολαύσεις μέχρι την τελευταία της γουλιά σαν αυτή να 'ναι το αύριο. Τώρα πια η σκέψη σου δεν προλαβαίνει να αποτυπωθεί σε χαρτί ή υπολογιστή, αποτυπώνεται αμέσως μέσω των πράξεών σου, με αποτέλεσμα να χάνει μεν τη λυρικότητα που θα μπορούσε να έχει, να κερδίζει όμως σε νόημα. Συνεπώς, η οποιαδήποτε μορφή τέχνης, εν προκειμένω η γραφή, χάνει έδαφως για να προταθεί η δράση.
Κι εδώ έρχεται ένα μικρό δίλημμα: Κοιτάς να ζήσεις τη στιγμή, χωρίς να σε ενδιαφέρει να την καταγράψεις, καθότι μπορεί να χάσεις την επόμενη, ή αφήνεις στον εαυτό σου λίγο χρόνο να επεξεργαστεί την κάθε στιγμή έτσι ώστε να είναι πιο προετοιμασμένος για την κάθε επόμενη και ταυτόχρονα να αφήσεις και την παρακαταθήκη σου, είτε για δική σου χρήση για δική σου μελλοντική χρήση είτε προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των αναγνωστών;
Δίκοπο μαχαίρι, καθότι ένα κορίτσι φέτος έζησε την κάθε στιγμή χωρίς να πολυσκέφτεται και απόλαυσε την κάθε μέρα της σαν 'ταν η τελευταία, σύντομα όμως όταν έπρεπε να μπει σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο καθημερινότητας κοίταξε γύρω της και είδε λάθη, πολλά λάθη. Λάθη που μπορεί να μην έλαβαν ποτέ την πρέπουσας σημασία, με αποτέλεσμα να αποτραπεί η διαδικασία αυτοβελτίωσης, ή ακόμη χειρότερα, λάθη τα οποία παρόλο που αναγνωρίστηκαν, επαναλήφθηκαν, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός χαρακτήρα απερίσκεπτου και ανεύθυνου, ο οποίος συχνά έχανε την εμπιστοσύνη των άλλων ή και τη Γη κάτω απ' τα πόδια του για ζητήματα σχεδόν ασήμαντα και πτέσματα που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με λίγη μόνο παραπάνω σκέψη.
Την απάντηση στο παραπάνω δίλλημα έσπευσε να δώσει δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν ένας εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας, ο Κλεόβουλος, με το "μέτρον άριστον", τη θεμελιώδη φιλοσοφία που φαίνεται να ξεχνάμε συχνά πυκνά λόγω της φιλοσοφίας του "ζήσε το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο". Υπάρχει όμως αύριο, και είναι πιθανότερη η εμφάνιση του από το οποιοδήποτε συμβάν που μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα που έχουμε κατά νου (στην προκειμένη περίπτωση το δεδομένο είναι ότι θα ζούμε και αύριο και μεθαύριο). Η υπερβολή δεν αποτελεί ίδιον του σοφού, και στο τέλος θα μας μείνει μόνο η σοφία συνεπώς... Καλή μας συνέχεια
14.1.10
Αν σε πάρει από κάτω...
Επεισόδιο 23ο- Όταν θ' αρχίσεις να αγανακτείς, να απελπίζεσαι εντελώς και να καταριέσαι την μαύρη σου την τύχη η οποία σε εγκατέλειψε πιο νωρίς κι από την αθωότητα, τότε μπορεί τα πράγματα να βελτιωθούν κάπως. Μπορεί όμως και όχι. Διότι όταν είσαι ακινητοποιημένος σ' έναν άγνωστο επαρχιακό δρόμο και βιάζεσαι να γυρίσεις στον
πολιτισμό του κέντρου, τότε αντιλαμβάνεσαι πως θα ασπρίσουν τα γένια σου μέχρι να έρθει το λεωφορείο (ταξί πουθενά, αλλά και να περνούσε, είναι τέτοιες οι αφραγκίες σου που δεν θα σ' έσωζε).
Τότε είναι που θα παρατηρήσεις πως η στάση της απέναντι πλευράς του δρόμου έχει στέγαστρο ενώ στη δική σου υπάρχει μόνο η στοιχειώδης πινακίδα, και τότε είναι που θ' αρχίσει να βρέχει. Και μόνο στη σκέψη της κατάστασης την οποία ζεις θα σου έρθουν δάκρυα στα μάτια, αφού μάλιστα σχεδόν πάντα τέτοιες καταστάσεις συνοδεύονται από ένα ολοκληρωμένο φόντο αποτυχίας, θλίψης και κακομοιριάς τύπου "σε παράτησε η γκόμενα, πήγες στις εξετάσεις διαβασμένος αλλά χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα, οι φίλοι σου δε σε γουστάρουν πια" κι άλλα τέτοια ευχάριστα.
Σύμφωνα με το νόμο της Έλξης, ό,τι ενέργεια (θετική-αρνητική) προσφέρεις στο σύμπαν, την ίδια σου ανταποδίδει. Εσύ όμως ως αισιόδοξος άνθρωπος που είσαι ξεκινάς πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, και πάλι πάντα κάτι πάει θεόστραβα! Τότε λοιπόν δεν φταίει το σύμπαν (εννοείται) αλλά εσύ (εννοείται) που κάτι έκανες λάθος όπως "την κεράτωσες, είσαι ανεύθυνος, είσαι μούχλας και κάθεσαι συνέχεια μέσα", γι' αυτό και το σύμπαν, όπως και όλοι οι υπόλοιποι σε έχουν φτύσει πατόκορφα.
Συνεχίζοντας λοιπόν στο προηγούμενο σκηνικό κι επειδή φυσικά η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται το λεωφορείο εν τέλει θα περάσει, όπως το είχαμε προβλέψει, αφότου εσύ θα έχεις γίνει απολίθωμα. Με το ζόρι θα μαζέψεις τα κομμάτια σου και θ' ανέβεις στο γεμάτο αυτό σαρδελοκούτι ενώ σύντομα θα ανακαλύψεις πως ο οδηγός έχει πάρει το δίπλωμα νύχτα και το μωρό που ουρλιάζει δίπλα σου χέστηκε τη στιγμή ακριβώς που πάτησες το ποδαράκι σου στο όχημα. Έχοντας διαμορφώσει τη διάθεση σου για όλη την υπόλοιπη (και ατελείωτη) διαδρομή αρχίζεις να παρατηρείς όλα τα αρνητικά γύρω σου. Ο ψηλός δίπλα έχει βάλει τη μασχάλη του στη μύτη σου, η χοντρή πιάνει πολύ χώρο, η μουσική από τα ακουστικά της διπλανής ακούγεται πολύ δυνατά, κι αυτά πια, τα αστικά, μια μιζέρια σκέτη είναι, απορείς πώς τα χρησιμοποιεί ο κόσμος!
Όπως είπαμε όμως, αργά ή γρήγορα, μια λεμονιά θ' ανθίσει στη γειτονιά. Μην παίρνεις και πολύ θάρρος βεβαίως, το σύμπαν δεν καίγεται για την πάρτη σου ούτε ασχολείται με λεμόνια. Μπορεί κάλλιστα να σε αφήσει να βράζεις στο ζουμί σου μέχρι να πέσεις στην απόλυτη παρακμή. Άλλωστε μετά από αυτή τη φάση ή καταρρέεις (απαράδεκτο!) ή απλώς σε κάποια στιγμή τα πράγματα καλυτερεύουν. Μέχρι τότε όμως στριμώξου στο λεωφορείο και περίμενε την επόμενη κακοτυχία της ημέρας. Καλημέρα!
12.1.10
The bride side...
Επεισόδιο 22ο- Η επέλαση των ζευγαριών είναι γεγονός. Τελειωμένα πράγματα! Στα 50'ς ο άνδρας ερχόταν στο σπίτι να ζητήσει το χέρι της κοπελιάς που του γυάλισε, στα 60'ς ίσως η νύφη να μπορούσε να πιέσει λίγο το μπαμπά, στα 70'ς τα παιδιά των λουλουδιών έκαναν ό,τι τους κατέβαινε ενώ στα 80'ς αν ταίριαζαν τα λαμέ κολάν μας, τότε μπορούσα να σου χαρίσω τα όμορφα παιδιά μου. Όσο για τα 90'ς, αρκούσε να έχεις υπολογιστή, και την είχες ρίξει με τη μία.
Δεν έχει όμως τόση σημασία η προσέγγιση, ή ο τρόπος γνωριμίας, όσο ο χρόνος που δινόταν
κάθε φορά στους ανθρώπους να αποφασίσουν για το κοινό τους μέλλον. Ενώ για κάποιες δεκαετίες οι άνθρωποι κοίταζαν πρώτα να γνωριστούν καλά και μετά παντρεύονταν, έχοντας έτσι μια μεγάλη και βαθυστόχαστη ιστορία (5-10 χρόνια τραβήγματα) να πουν στα παιδιά τους κάποτε, στα 00'ς ή μάλλον στα 10'ς έχουμε βάλει στο fast forward το θέμα σχέσεις-γάμος. Όσο γρήγοροι είναι οι ρυθμοί με τους οποίους κινούνται πλέον οι ζωές στις μεγαλουπόλεις, τόσο γρήγορες είναι και οι σχέσεις που καταλήγουν σε γάμο, ανάμεσα σε άτομα ηλικίας μικρότερης των είκοσι! Γυρίσαμε δηλαδή σαράντα χρόνια πριν: "Μανίτσα μου σε είδα, μου γυάλισες, έχεις και προίκα, είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο, τέλος."
Σιγά πουλάκι μου, δεν θα γίνει πυρηνικός πόλεμος αύριο (αν και ποτέ δεν ξέρεις) ούτε θα μείνεις στο ράφι αν περιμένεις λίγο παραπάνω. Ο γάμος είναι σαν τ' αυγουστιάτικα σύκα, άμα δεν ωριμάσει να μεστώσει, δεν έχει γλύκα. Υπομονή λοιπόν να δούμε και λίγο τι καπνό φουμάρει κι ο διπλανός μας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά μεσ' στην τρελή σου τη χαρά, μου πετάς κι ένα παιδί και καπάκι το διαζύγιο! Άσε που σε τελική ανάλυση δεν μπορώ ν' ακούω άτομα να μιλάνε για γάμο με τον έρωτα της ζωής τους και να χωρίζουν μια βδομάδα μετά! Ο νοών νοείτο... Και του χρόνου.
28.9.09
Τα πάχη μου... Τα κάλλη μου;
Επεισόδιο 20ο-
Σήμερα η μόδα δεν είναι μόνο ρούχα. Για τις γυναίκες είναι πλέον τρόπος ζωής, ενώ για πολλούς άντρες είναι άλλη μια συνήθεια, σαν το ποδόσφαιρο. Της μόδας λοιπόν, εκτός από τις διάφορες εφήμερες τάσεις, είναι και η υπερβολική ενασχόληση με το σώμα μας. Όχι, δεν θα πιάσουμε το θέμα των πλαστικών επεμβάσεων, ούτε την αποτρίχωση που -μετά από τόσα χρόνια- αφορά και τα δύο φύλα. Το ζήτημα εδώ είναι η ταύτιση της μόδας και περισσότερο του σημερινού προβαλλόμενου τρόπου ζωής με ένα όμορφο σώμα.
Διότι δεν είναι τυχαία επιλεγμένοι όλοι αυτοί οι τύποι στα εξώφυλλα του Νο 1 σε πωλήσεις ανδρικού περιοδικού παγκοσμίως. Τι κοινό έχουν; Αξιοπρόσεκτους κοιλιακούς και ανάγλυφα χέρια. Αλλά ούτε είναι τυχαία επιλεγμένη η θεματολογία των περισσοτέρων γυναικείων περιοδικών: δύο στα έξι θέματα αφορούν την απώλεια βάρους και τη 
γυμναστική.
γυμναστική.Έχει όμως κανένα νόημα όλο αυτό; Οι μισοί από εμάς γνωρίζουμε το τέλειο πρόγραμμα γυμναστικής, το ένζυμο που καθορίζει την όρεξη, τον τρόπο να χτίσουμε μυς εύκολα και γρήγορα και γενικά χιλιάδες άλλους δρόμους που οδηγούν στο τέλειο σώμα, κι όμως κανένας δεν τους έχει εφαρμόσει με απόλυτη επιτυχία, διότι απλώς δεν είναι αυτός ο τρόπος να φτιάξει κανείς το σώμα του.
Μια αμερικάνικη -τυχαίο, ε;- εκπομπή έλεγε πώς μπορούμε να τρώμε σαν αδύνατοι, και συνεπώς να είμαστε:
Τρώμε πάντα πρωινό.
Τρώμε μόνο όταν πεινάμε.
Τρώμε ό,τι θέλουμε, αλλά λίγο.
Δεν τρώμε ούτε μπουκιά παραπάνω απ' όσο μας χρειάζεται.
Τρώμε αργά ώστε να απολαμβάνουμε το φαγητό.
Μα φυσικά και αν ήμασταν αδύνατοι θα τρώγαμε με αυτό τον τρόπο, δεν το κάνουμε όμως, γι' αυτό και δεν είμαστε, κι αν προσπαθήσουμε να το κάνουμε, πάλι θα καταπιεζόμαστε. Διότι όταν κάποιος είναι λαίμαργος και του αρέσει να κατεβάζει τις μπουκιές αμάσητες προφανώς δεν πρόκειται να απολαύσει το φαγητό του μετρώντας τις φορές που μάσησε την κάθε μπουκιά (προσωπικά, νιώθω σαν αγελάδα όταν μασάω για πολλή ώρα). Το δε πρωινό είναι μια δύσκολη σχετικά στην εφαρμογή της συνήθεια, καθώς ελάχιστοι πραγματικά πεινάνε αμέσως μόλις ξυπνήσουν κι ακόμη λιγότεροι έχουν το χρόνο να βάλουν στο στόμα τους κάτι παραπάνω από δύο βιαστικές γουλιές κάθε πρωί. Όλες οι υπόλοιπες "εντολές" έχουν να κάνουν με τη βασική διαφορά των φύσει αδύνατων ανθρώπων και των υπολοίπων: οι μεν βλέπουν το φαγητό ως αναγκαιότητα ενώ οι δε ως απόλαυση, οπότε δεν χρήζουν περαιτέρω αναλύσεων.
Όσο για τους μικρούς και πολλά υποσχόμενους τίτλους που δίνουν μια γεύση από το περιεχόμενο το
υ εκάστοτε άρθρου στα εξώφυλλα των περιοδικών, μάλλον οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως κανένα τέτοιου είδους άρθρο δεν ανταποκρινόταν στον εντυπωσιακό χαρακτήρα του τίτλου του. Κι αυτό διότι κανείς δεν περιμένει από τον τίτλο "Το μυστικό του Τάδε Επωνυμόπουλου για γρήγορη απώλεια κιλών" ένα δισέλιδο που θα αναλύει το πόσο καλή δουλειά κάνει ο προσωπικός γυμναστής του εν λόγω κυρίου, ενώ την ίδια στιγμή το άρθρο με τίτλο "Οι τέλειοι κοιλιακοί" απεικονίζει ασκήσεις τις οποίες δείχνει ένας φοβερά γυμνασμένος τύπος που ουδεμία σχέση έχει με τον μέσο νεοέλληνα που πασχίζει να μειώσει το μπυροκοίλι. Ε, λυπηθείτε μας και λίγο!
υ εκάστοτε άρθρου στα εξώφυλλα των περιοδικών, μάλλον οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως κανένα τέτοιου είδους άρθρο δεν ανταποκρινόταν στον εντυπωσιακό χαρακτήρα του τίτλου του. Κι αυτό διότι κανείς δεν περιμένει από τον τίτλο "Το μυστικό του Τάδε Επωνυμόπουλου για γρήγορη απώλεια κιλών" ένα δισέλιδο που θα αναλύει το πόσο καλή δουλειά κάνει ο προσωπικός γυμναστής του εν λόγω κυρίου, ενώ την ίδια στιγμή το άρθρο με τίτλο "Οι τέλειοι κοιλιακοί" απεικονίζει ασκήσεις τις οποίες δείχνει ένας φοβερά γυμνασμένος τύπος που ουδεμία σχέση έχει με τον μέσο νεοέλληνα που πασχίζει να μειώσει το μπυροκοίλι. Ε, λυπηθείτε μας και λίγο!Θα μου πεις, με κάτι πρέπει να γεμίσουν κι αυτοί τις σελίδες τους. Κι εκεί είναι που αντιλαμβάνεσαι πως και στην περίπτωση του Τύπου, η ποσότητα βλάπτει την ποιότητα. Αν λοιπόν υπήρχαν πολύ λιγότερα περιοδικά κι εκδίδονταν με μικρότερη συχνότητα, σίγουρα θα μας εντυπωσίαζαν περισσότερο.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Το σώμα που έχει ζωντάνια και σφρίγος είτε το έχεις από φυσικού σου είτε το αποκτάς μέσα από μια ζωή γεμάτη στερήσεις και σωματική καταπόνηση. Καλώς ή κακώς μόνο αν κλείσεις το στόμα σου φεύγουν τα κιλά. Το σίγουρο είναι πως για πολλούς από μας το φαγητό είναι μία από τις σαρκικές απολαύσεις στις οποίες αξίζει να κάνεις υπερβολές όποιο κι αν είναι ο τίμημα. Άλλωστε τι είναι μισό κιλάκι μπροστά στην απόλαυση και τη χαρά που θα σου προσφέρει το δεύτερο κομμάτι σπιτικού μουσακά;
11.9.09
Μην το παρεξηγείς, εφηβεία είναι...
Επεισόδιο 19ο-
Η σκέψη "Θεέ μου, ευχαριστώ που η εφηβεία δεν κρατάει πάνω από μια πενταετία" σίγουρα έχει περάσει απ' το μυαλό πολλών. Σίγουρα έχει πιάσει το μάτι σου κοριτσάκια στο δρόμο, χαρούμενα, ξέγνοιαστα, με την αθωότητα της ηλικίας και τον Starbucks στο χέρι να σου σπάνε νεύρα και αυτιά κακαρίζοντας σαν κότες. Αυτά είναι και τα μεγαλύτερα θύματα της περιόδου αυτής. Λάθος. Οι γύρω τους είναι τα μεγαλύτερα θύματα!
Η εφηβεία θεωρείται η σημαντικότερη μεταβατική περίοδος στη ζωή του ανθρώπου γιατί τότε διαμορφώνονται πολλά στοιχεία για την μετέπειτα πορεία του. Οι σχέσεις, οι συνήθειες, η συμπεριφορά, σχεδόν ό,τι αφορά τον ψυχισμό κάποιου υπόκειται διαταραχές. Για τον καθένα αυτές εκδηλώνονται διαφορετικά, πάντα όμως, όσο στενόμυαλο κι αν φαίνεται αυτό, μπορούμε να δημιουργήσουμε κατηγορίες που αφορούν τον τρόπο αντίδρασης του καθενός στην εφηβεία.
i) Οι emo! (ε, όχι, θα 'σκαγα!)
Εφηβική κοινωνική ομάδα που δημιουργήθηκε πρόσφατα, αυστηρά και μόνο για να εντάξει στην οικογένειά της άτομα με μεγάλη αδυναμία στη λακ και στα ρούχα με τη σκακιέρα. Αν κάποιοι πιστεύουν πως εν έτι 2009 οι κοινωνικές ομάδες των εφήβων είναι πιο επιφανειακές από ποτέ, οι emo και βάρος δυο τόνων να προσθέσουν (κάπου μέσα στο χάος από τρίχες θα χωρέσει κι αυτό) θα συνεχίσουν να επιπλέουν.
ii) Οι π(ρ)οζάκιδες -ή κατά κόσμον "trendy"
Αν αυτή είναι μία λίστα που βάζει ταμπέλες, οι trendy ανήκουν στην ταμπέλα που είναι γεμάτη από άλλες ταμπέλες. Ταμπέλες από μπαλαρίνες Tod's, κασκόλ Burberry, μπουφανάκια Napapijri και υφασμάτινες Longchamp. Αυτή η κατηγορία έχει μάλλον το σταθερότερο και ομορφότερο πληθυσμό καθότι τα περισσότερα μέλη της θα διατηρήσουν το στυλάκι αυτό μέχρι τα βαθιά τους γεράματα ενώ ταυτόχρονα είναι ένα στυλ που ομορφαίνει (βλ. ξανθά μαλλιά, θηλυκά
ρούχα, αρρενωπά αγόρια με ωραία σώματα και προσεγμένο ντύσιμο).
iii) Οι fashion icons
Μικρή αλλά αξιοπρόσεκτη κατηγορία. Τα κορίτσια μοιάζουν με αλλόκοτες σαραντάρες καθώς έχουν ξεπατικώσει όλες τις νέες τάσεις της Vogue με αποτέλεσμα να μοιάζουν με την Carrie Bradshaw στον πρώτο κύκλο του Sex and the City. Τα δε αγόρια δείχνουν απλώς gay. Ξέρουμε, είναι μια ρατσιστική κοινωνία που δεν αγαπά το χρώμα και ίσως τα παιδιά να μην είναι, αλλά κανείς δεν θα κάτσει να μυρίσει τα δάχτυλά του για να ανακαλύψει την αλήθεια. Καλώς ή κακώς αγόρια, Ελλάδα είμαστε, και είσαι ό,τι δηλώσεις.
iv) Οι rastafari
Μόδα τελευταίας σοδειάς, ή μάλλον φυτείας, γιατί τα βλαστάρια αυτής της φυλής έχουν κάνει το "πίνω μπάφους και παίζω pro" φιλοσοφία ζωής. Συνηθέστερα γόνοι ευκατάστατων οικογενειών που είπαν να κάνουν τη διαφορά, αρχίζουν ξαφνικά να δηλώνουν μακρινά ξαδέρφια του Bob Marley και χωρισμένοι σύζυγοι της μπανιέρας, μυούνται σε τζίβες και τζιβάνες κι όποιον πάρει ο Χάρος. Τα παιδιά αυτά σε λίγα χρόνια θα κόψουν το μαλλί-σφηκοφωλιά και θα αναλάβουν την επιχείρηση του μπαμπά ενώ θα χλευάζουν τα παλιά τους όνειρα που περιλάμβαναν μόνιμη κατοικία στη Jamaica (αιώνιο όνειρο ενός bro) και την περιουσία του κηδεμόνα για φάγωμα.
v) Οι "μέσα σ' όλα"
Είναι τέλειοι. Από τότε που γεννήθηκαν μέχρι να πεθάνουν. Θα λυπηθούμε την ύστατη στιγμή, αλλά θα κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και θα το ξεπεράσουμε.
vi) Οι "περιθωριακοί"
Παρά τον τίτλο τους φαίνεται πως το περιθώριο αυτό χωράει πολλούς. Σπασίκλες, άσχημες, αντικοινωνικά και οτιδήποτε δεν θα ήθελε κανείς να είναι. Δυσκολεύονται αρκετά να ενταχθούν είτε διότι είναι πολύ ιδιαίτερες προσωπικότητες είτε διότι τους πάει αυτή η κατηγορία. Ο διαχωρισμός γίνεται αυτομάτως πριν τα 17 και αυτοί που μένουν μάλλον θάβονται με την ίδια ιδιότητα ή παθαίνουν βαρβάτη κρίση ηλικίας στα 45.
vii) Οι "βοήθεια είμαι 15!"
Με όλες τις άλλες κατηγορίες μπορείς να αντιδράσεις, να εξοργιστείς, να ξεκαρδιστείς. Η συγκεκριμένη όμως κατηγορία μόνο νοσταλγία μπορεί να σου δημιουργήσει (κάποιες φορές ίσως και μια μικρή ντροπή για το ανθρώπινο είδος). Γιατί; Διότι είναι η κατηγορία από την οποία κάποτε πέρασες κι εσύ, μικρό μου εφηβάκι. Βλέποντάς τα αναρωτιέμαι αν θα αποκτήσω ποτέ μητρικό ένστικτο! Ζωγραφισμένα starάκια, ρούχα αλλοπρόσαλλα γιατί κανένα δεν έχει καταλάβει τί του ταιριάζει, μαλλιά ατίθασα και αχτένιστα, ακμή. Κάποιοι δε (κυρίως αγοράκια) δεν έχουν περάσει ακόμη από το ράφι με τα Rexona στο super market ενώ κάποια κοριτσάκια είναι εμφανές πως δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμη στο νέο τους σώμα (ας μην ξεχνάμε πως τα κορίτσια αναπτύσσονται πιο απότομα από τα αγόρια) με αποτέλεσμα να θυμίζουν λίγο την Παλόμα στα νιάτα της.
Εδώ όμως προκύπτει κάτι το πολύ σημαντικό. Τα παιδιά της συγκεκριμένης κατηγορίας, τα οποία φαίνεται πως είναι και τα περισσότερα, είναι και τα πιο ειλικρινή με τον εαυτό τους καθώς παραδέχονται πως ψάχνονται ακόμη και πως δεν έχουν καταλήξει σε κάποια από τις στερεότυπες ομάδες. Είναι τα άτομα με τις περισσότερες πιθανότητες να ξεχωρίσουν πραγματικά στη ζωή τους, αφού αφήνονται στους πειραματισμούς και δεν μένουν στάσιμοι μέχρι να βρουν το πραγματικό τους "εγώ". Συνεπώς, παρότι είναι η πιο άχαρη κατηγορία, είναι αυτή στην οποία όλοι υπήρξαμε έστω και για λίγο και στην οποία θα δούμε και τις επόμενες γενιές να κάνουν τα πρώτα τους δειλά βήματα από τα παιδικά τους χρόνια προς την ενηλικίωση (όσο οδυνηρό κι αν πρόκειται να είναι το θέαμα αυτό για τα μάτια μας!).
Η σκέψη "Θεέ μου, ευχαριστώ που η εφηβεία δεν κρατάει πάνω από μια πενταετία" σίγουρα έχει περάσει απ' το μυαλό πολλών. Σίγουρα έχει πιάσει το μάτι σου κοριτσάκια στο δρόμο, χαρούμενα, ξέγνοιαστα, με την αθωότητα της ηλικίας και τον Starbucks στο χέρι να σου σπάνε νεύρα και αυτιά κακαρίζοντας σαν κότες. Αυτά είναι και τα μεγαλύτερα θύματα της περιόδου αυτής. Λάθος. Οι γύρω τους είναι τα μεγαλύτερα θύματα!
Η εφηβεία θεωρείται η σημαντικότερη μεταβατική περίοδος στη ζωή του ανθρώπου γιατί τότε διαμορφώνονται πολλά στοιχεία για την μετέπειτα πορεία του. Οι σχέσεις, οι συνήθειες, η συμπεριφορά, σχεδόν ό,τι αφορά τον ψυχισμό κάποιου υπόκειται διαταραχές. Για τον καθένα αυτές εκδηλώνονται διαφορετικά, πάντα όμως, όσο στενόμυαλο κι αν φαίνεται αυτό, μπορούμε να δημιουργήσουμε κατηγορίες που αφορούν τον τρόπο αντίδρασης του καθενός στην εφηβεία.
i) Οι emo! (ε, όχι, θα 'σκαγα!)Εφηβική κοινωνική ομάδα που δημιουργήθηκε πρόσφατα, αυστηρά και μόνο για να εντάξει στην οικογένειά της άτομα με μεγάλη αδυναμία στη λακ και στα ρούχα με τη σκακιέρα. Αν κάποιοι πιστεύουν πως εν έτι 2009 οι κοινωνικές ομάδες των εφήβων είναι πιο επιφανειακές από ποτέ, οι emo και βάρος δυο τόνων να προσθέσουν (κάπου μέσα στο χάος από τρίχες θα χωρέσει κι αυτό) θα συνεχίσουν να επιπλέουν.
ii) Οι π(ρ)οζάκιδες -ή κατά κόσμον "trendy"
Αν αυτή είναι μία λίστα που βάζει ταμπέλες, οι trendy ανήκουν στην ταμπέλα που είναι γεμάτη από άλλες ταμπέλες. Ταμπέλες από μπαλαρίνες Tod's, κασκόλ Burberry, μπουφανάκια Napapijri και υφασμάτινες Longchamp. Αυτή η κατηγορία έχει μάλλον το σταθερότερο και ομορφότερο πληθυσμό καθότι τα περισσότερα μέλη της θα διατηρήσουν το στυλάκι αυτό μέχρι τα βαθιά τους γεράματα ενώ ταυτόχρονα είναι ένα στυλ που ομορφαίνει (βλ. ξανθά μαλλιά, θηλυκά
ρούχα, αρρενωπά αγόρια με ωραία σώματα και προσεγμένο ντύσιμο).iii) Οι fashion icons
Μικρή αλλά αξιοπρόσεκτη κατηγορία. Τα κορίτσια μοιάζουν με αλλόκοτες σαραντάρες καθώς έχουν ξεπατικώσει όλες τις νέες τάσεις της Vogue με αποτέλεσμα να μοιάζουν με την Carrie Bradshaw στον πρώτο κύκλο του Sex and the City. Τα δε αγόρια δείχνουν απλώς gay. Ξέρουμε, είναι μια ρατσιστική κοινωνία που δεν αγαπά το χρώμα και ίσως τα παιδιά να μην είναι, αλλά κανείς δεν θα κάτσει να μυρίσει τα δάχτυλά του για να ανακαλύψει την αλήθεια. Καλώς ή κακώς αγόρια, Ελλάδα είμαστε, και είσαι ό,τι δηλώσεις.
iv) Οι rastafariΜόδα τελευταίας σοδειάς, ή μάλλον φυτείας, γιατί τα βλαστάρια αυτής της φυλής έχουν κάνει το "πίνω μπάφους και παίζω pro" φιλοσοφία ζωής. Συνηθέστερα γόνοι ευκατάστατων οικογενειών που είπαν να κάνουν τη διαφορά, αρχίζουν ξαφνικά να δηλώνουν μακρινά ξαδέρφια του Bob Marley και χωρισμένοι σύζυγοι της μπανιέρας, μυούνται σε τζίβες και τζιβάνες κι όποιον πάρει ο Χάρος. Τα παιδιά αυτά σε λίγα χρόνια θα κόψουν το μαλλί-σφηκοφωλιά και θα αναλάβουν την επιχείρηση του μπαμπά ενώ θα χλευάζουν τα παλιά τους όνειρα που περιλάμβαναν μόνιμη κατοικία στη Jamaica (αιώνιο όνειρο ενός bro) και την περιουσία του κηδεμόνα για φάγωμα.
v) Οι "μέσα σ' όλα"
Είναι τέλειοι. Από τότε που γεννήθηκαν μέχρι να πεθάνουν. Θα λυπηθούμε την ύστατη στιγμή, αλλά θα κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και θα το ξεπεράσουμε.
vi) Οι "περιθωριακοί"
Παρά τον τίτλο τους φαίνεται πως το περιθώριο αυτό χωράει πολλούς. Σπασίκλες, άσχημες, αντικοινωνικά και οτιδήποτε δεν θα ήθελε κανείς να είναι. Δυσκολεύονται αρκετά να ενταχθούν είτε διότι είναι πολύ ιδιαίτερες προσωπικότητες είτε διότι τους πάει αυτή η κατηγορία. Ο διαχωρισμός γίνεται αυτομάτως πριν τα 17 και αυτοί που μένουν μάλλον θάβονται με την ίδια ιδιότητα ή παθαίνουν βαρβάτη κρίση ηλικίας στα 45.
vii) Οι "βοήθεια είμαι 15!"
Με όλες τις άλλες κατηγορίες μπορείς να αντιδράσεις, να εξοργιστείς, να ξεκαρδιστείς. Η συγκεκριμένη όμως κατηγορία μόνο νοσταλγία μπορεί να σου δημιουργήσει (κάποιες φορές ίσως και μια μικρή ντροπή για το ανθρώπινο είδος). Γιατί; Διότι είναι η κατηγορία από την οποία κάποτε πέρασες κι εσύ, μικρό μου εφηβάκι. Βλέποντάς τα αναρωτιέμαι αν θα αποκτήσω ποτέ μητρικό ένστικτο! Ζωγραφισμένα starάκια, ρούχα αλλοπρόσαλλα γιατί κανένα δεν έχει καταλάβει τί του ταιριάζει, μαλλιά ατίθασα και αχτένιστα, ακμή. Κάποιοι δε (κυρίως αγοράκια) δεν έχουν περάσει ακόμη από το ράφι με τα Rexona στο super market ενώ κάποια κοριτσάκια είναι εμφανές πως δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμη στο νέο τους σώμα (ας μην ξεχνάμε πως τα κορίτσια αναπτύσσονται πιο απότομα από τα αγόρια) με αποτέλεσμα να θυμίζουν λίγο την Παλόμα στα νιάτα της.
Εδώ όμως προκύπτει κάτι το πολύ σημαντικό. Τα παιδιά της συγκεκριμένης κατηγορίας, τα οποία φαίνεται πως είναι και τα περισσότερα, είναι και τα πιο ειλικρινή με τον εαυτό τους καθώς παραδέχονται πως ψάχνονται ακόμη και πως δεν έχουν καταλήξει σε κάποια από τις στερεότυπες ομάδες. Είναι τα άτομα με τις περισσότερες πιθανότητες να ξεχωρίσουν πραγματικά στη ζωή τους, αφού αφήνονται στους πειραματισμούς και δεν μένουν στάσιμοι μέχρι να βρουν το πραγματικό τους "εγώ". Συνεπώς, παρότι είναι η πιο άχαρη κατηγορία, είναι αυτή στην οποία όλοι υπήρξαμε έστω και για λίγο και στην οποία θα δούμε και τις επόμενες γενιές να κάνουν τα πρώτα τους δειλά βήματα από τα παιδικά τους χρόνια προς την ενηλικίωση (όσο οδυνηρό κι αν πρόκειται να είναι το θέαμα αυτό για τα μάτια μας!).
30.8.09
Οταν οι φιλόσοφοι διαλέγονται
Επεισόδιο 18ο-
Λευκή Γαζέλα- Λοιπόν, όσο αφορά την διαθεσιμότητα που λέγαμε, όταν εγώ είμαι πχ. θεά ή μπάζο (αισχρή λέξη μην τολμήσεις ποτέ να πεις έτσι γυναίκα κι αν πεις την κατάρα μου να 'χεις), αναλόγως συμβιβάζομαι μόνο με θεούς ή, τί να κάνω η καημένη με μπάζα...
Γαλάζιος Σωτήρ- Εννοείται πως δεν χρησιμοποιώ τη λέξη μπάζο, για 15 σου φαίνομαι; Πάντα προτιμούσα το χαρακτηρισμό "πέτσα"!
Λ.Κ.- Ε τώρα τι να σου πω... Τέλος πάντων, αυτή ήταν η διαθεσιμότητα παραλήπτη όπως κατάλαβες.
Γ.Ζ.- Όντως...
Λ.Κ.- Στην περίπτωση δε του δότη, αν βλέπω ότι όλοι γύρω μου είναι χάλια, τί να κάνω κι εγώ θα συμβιβαστώ με ένα χάλι, ενώ αν είναι όλοι θεοί, δε με χάλασε καθόλου, κάπου θα βολευτώ κι εγώ!
Γ.Ζ.- Ναι μικρή μου όμως μην ξεχνάς πως υπάρχει και η χρονική εξάρτηση αν έχεις ακουστά...
Λ.Κ.- Δηλαδή; Για πες...
Γ.Ζ.- Ότι όσο ο χρόνος απραξίας (καταλαβαίνεις τι εννοώ) αυξάνεται, τόσο αυξάνεται και η επιθυμία ή η ανοχή στην ενασχόληση με ένα από αυτά τα χάλια!!!
Λ.Κ.- Φυσικά, εκτός αν θες να κρατήσεις το επίπεδό σου και να περιμένεις τον θεό, ελπίζοντας να μην αραχνιάσεις στο περίμενε.
Γ.Ζ.- Ακριβώς... Από τη μία δηλαδή περιμένεις την ποιότητα με κίνδυνο να βγάλεις ιστούς, από την άλλη έχεις την επώδυνη αλλά θελκτική λύση μπροστά σου, που είναι απλώς να ρίξεις το επίπεδο! Οπότε, είναι δίκοπο μαχαίρι!
Λ.Κ.- Θεέ μου που βαδίζουμε;
Γ.Ζ.- Αναλόγως τη βαρύτητα που δίνει κανείς.
Λ.Κ.- Όντως, και τον τρόπο σκέψης του, γιατί άλλο να θέλω να βρω έναν άνθρωπο να μου κάνει συν τοις άλλοις γούτσου γούτσου κι άλλο να βάζω αμαρτωλές σκέψεις στο μυαλό μου ενώ καθαρίζω τ' αγγούρια για τη σαλάτα. Συνεπώς, το θέμα είναι αν αντιμετωπίζεις την κατάσταση αυτή σε αισθηματικό επίπεδο ή αν απλώς βλέπεις σ' αυτή μια βιολογική ανάγκη, και δεν εννοούμε το γάμο.
Γ.Ζ.- Χμ... Εσύ μικρή μου πως την αντιμετωπίζεις;
Λ.Κ.- Εγώ λέω να μαζέψεις λίγο τα χέρια σου γιατί από αλλού αρχίσαμε κι αλλού μας βλέπω να καταλήγουμε...
Λευκή Γαζέλα- Λοιπόν, όσο αφορά την διαθεσιμότητα που λέγαμε, όταν εγώ είμαι πχ. θεά ή μπάζο (αισχρή λέξη μην τολμήσεις ποτέ να πεις έτσι γυναίκα κι αν πεις την κατάρα μου να 'χεις), αναλόγως συμβιβάζομαι μόνο με θεούς ή, τί να κάνω η καημένη με μπάζα...
Γαλάζιος Σωτήρ- Εννοείται πως δεν χρησιμοποιώ τη λέξη μπάζο, για 15 σου φαίνομαι; Πάντα προτιμούσα το χαρακτηρισμό "πέτσα"!
Λ.Κ.- Ε τώρα τι να σου πω... Τέλος πάντων, αυτή ήταν η διαθεσιμότητα παραλήπτη όπως κατάλαβες.
Γ.Ζ.- Όντως...
Λ.Κ.- Στην περίπτωση δε του δότη, αν βλέπω ότι όλοι γύρω μου είναι χάλια, τί να κάνω κι εγώ θα συμβιβαστώ με ένα χάλι, ενώ αν είναι όλοι θεοί, δε με χάλασε καθόλου, κάπου θα βολευτώ κι εγώ!
Γ.Ζ.- Ναι μικρή μου όμως μην ξεχνάς πως υπάρχει και η χρονική εξάρτηση αν έχεις ακουστά...
Λ.Κ.- Δηλαδή; Για πες...
Γ.Ζ.- Ότι όσο ο χρόνος απραξίας (καταλαβαίνεις τι εννοώ) αυξάνεται, τόσο αυξάνεται και η επιθυμία ή η ανοχή στην ενασχόληση με ένα από αυτά τα χάλια!!!
Λ.Κ.- Φυσικά, εκτός αν θες να κρατήσεις το επίπεδό σου και να περιμένεις τον θεό, ελπίζοντας να μην αραχνιάσεις στο περίμενε.
Γ.Ζ.- Ακριβώς... Από τη μία δηλαδή περιμένεις την ποιότητα με κίνδυνο να βγάλεις ιστούς, από την άλλη έχεις την επώδυνη αλλά θελκτική λύση μπροστά σου, που είναι απλώς να ρίξεις το επίπεδο! Οπότε, είναι δίκοπο μαχαίρι!
Λ.Κ.- Θεέ μου που βαδίζουμε;
Γ.Ζ.- Αναλόγως τη βαρύτητα που δίνει κανείς.
Λ.Κ.- Όντως, και τον τρόπο σκέψης του, γιατί άλλο να θέλω να βρω έναν άνθρωπο να μου κάνει συν τοις άλλοις γούτσου γούτσου κι άλλο να βάζω αμαρτωλές σκέψεις στο μυαλό μου ενώ καθαρίζω τ' αγγούρια για τη σαλάτα. Συνεπώς, το θέμα είναι αν αντιμετωπίζεις την κατάσταση αυτή σε αισθηματικό επίπεδο ή αν απλώς βλέπεις σ' αυτή μια βιολογική ανάγκη, και δεν εννοούμε το γάμο.
Γ.Ζ.- Χμ... Εσύ μικρή μου πως την αντιμετωπίζεις;
Λ.Κ.- Εγώ λέω να μαζέψεις λίγο τα χέρια σου γιατί από αλλού αρχίσαμε κι αλλού μας βλέπω να καταλήγουμε...
30.7.09
Τι να μας πει κι η Μύκονος...
Επεισόδιο 17ο- Την ώρα που οι περισσότεροι απόφοιτοι λυκείου επιλέγουν για τις πρώτες τους διακοπές ως ενήλικοι (τετριμμένους) προορισμούς όπως είναι η Πάρος ή η Σκιάθος, το θηλυκό τρίο Στούτζες επέλεξε την "εναλλακτική" Ίο. Οι απανταχού μπεκρίδες μας έστελναν τους αγωνιστικούς τους χαιρετισμούς με ευχές για καλή ανάρρωση κατά τη μετά Ίον ζωή και συμβουλές του τύπου "Άμα θες να πεθάνεις, πάρε μπλε κοκτέιλ! Και γαμώ!"
Τα γνωστότερα στέκια είναι τρία, και όχι άδικα, αφού ακόμη και η θετή κόρη του Marley τα λάτρεψε. Ονόματα δε λέμε, άλλωστε ο νωόν νωείτο αλλά κανείς δε σιχάθηκε πραγματικά τα τραγούδια στο ρυθμό των οποίων κουνιόταν συνεχώς η Ίος. Η μουσική στο νησί δεν είναι τρόπος διασκέδασης, αλλά τρόπος ζωής στις διακοπές. Κατά τη διάρκεια της ημέρας -η οποία για την πλειοψηφία των επισκεπτών ξεκινά στις 2 το μεσημέρι και τελειώνει στις 7 το πρωί- οι άνθρωποι χορεύουν περίπου 6 ώρες και δε βαριούνται ποτέ να κάνουν κέφι με τα ίδια τραγούδια.
Η πρώτη νύχτα στην Ίο αποτελεί την αφορμή για το πρώτο πολιτισμικό σοκ του ανίδεου -Έλληνα- επισκέπτη. "Παπαπαπαπα" που θα έλεγε με στόμφο και η Μαύρη Καλλονή. Βρόμα, δυσωδία, και Ιταλικά αναδύουν από παντού. Η κατάσταση στην κεντρική πλατεία της χώρας είναι ανεκδιήγητη -προσοχή στα σπασμένα γυαλιά!- οι ξένοι όμως κάνουν την ίδια τη χώρα του νησιού να κουνιέται τόσο πολύ, όσο δεν μπορεί ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Διότι, καλά τα λέμε για τους ξένους αλλά χωρίς αυτούς ο Ελληναράς δεν θα κουνηθεί ούτε αύριο να κάνουμε λίγο κέφι. Οι τιμές των ποτών είναι για γέλια -και για κλάματα αν τολμήσεις να πιεις- ενώ οι μεθυσμένοι είναι παντού, και ΔΕΝ είναι καθόλου καλά.
Από τη δεύτερη νύχτα και μετά αρχίζει το πραγματικό όνειρο, όταν έχεις προσαρμοστεί στο πρόγραμμα, ξέρεις τα κατατόπια, κι έχεις πάρει τον αέρα του νέου Νιώτη ώστε να προσέχεις χωρίς να υπερβάλλεις. Πλέον ξέρεις ακριβώς πού να πας, σε ποιόν να χαμογελάσεις και σε τι να μην δώσεις σημασία. Το φαγητό είναι στο πρόγραμμα της ημέρας δύο φορές τη μέρα -με γεμάτο στομάχι δεν μπορούμε να χορέψουμε- και οι γνωριμίες είναι ατελείωτες. Το εντυπωσιακό κοινωνικό φαινόμενο της Ίου είναι ο ανδρικός της υπερπληθυσμός Είναι από τα λίγα μέρη, εκτός από το Άγιο Όρος, που φιλοξενεί πολύ περισσότερους άνδρες από ότι γυναίκες, πράγμα το οποίο σημαίνει πως εμείς τα κοριτσάκια βρίσκουμε τη χαρά μας ιδίως αν είμαστε Ελληνίδες, και άρα είδος υπό εξαφάνιση στην Ίο των τελών του Ιουλίου.
Τελευταίο hint: Το νησί προσφέρει πραγματικά πολύ οικονομικές διακοπές. Πίνοντας αυστηρά και μόνον εμφιαλωμένα ποτά, τρώγοντας αυτές τις δύο φορές τη μέρα και με λεωφορεία κάθε 10 λεπτά για κάθε μετακίνηση, ανάθεμα κι αν θες πάνω από 30 euro τη μέρα, χωρίς βεβαίως το κόστος διαμονής που το καθορίζει ο καθένας ξεχωριστά. Τα περισσότερα clubs δεν έχουν "Είσοδο" κι αν έχουν αυτή δεν ξεπερνά τα 7 euro με εξαίρεση τον Ελλανάρα που έχει το "Bulldog" -το μοναδικό μαγαζί που παίζει σκυλάδικα, δέχεται μόνο Έλληνες και χρεώνει τους επισκέπτες του 10, τα οποία οι περισσότεροι που άκουσα τα βλασφημάνε μέχρι να φύγουν από το νησί. Η ομπρέλα και η ξαπλώστρα στην πραλία του ξακουστού Μυλοπότα έχουν απο 3 euro ενώ στο FarOut επικρατεί τέτοιο χάος που οι περισσότεροι δεν παίρνουν καν ποτό, εκτός από τις περιβόητες κανάτες που κάθε τόσο κυκλοφορούν.
Η μαγεία του νησιού κρατάει ιδανικά 5 μέρες για τους νεόφερτους, καθώς μετά ένα rehab και λίγος κανονικός ύπνος είναι απαραίτητα. Οι άνθρωποι μεταμορφώνονται και οι διακοπές αποκτούν άλλο νόημα στο νησί όπου όλα μπορούν να συμβούν. Το "Μπαχαλόνησο" θα κάνει τον καθένα να το λατρέψει, όσο για μας, έχουμε ήδη κλείσει για του χρόνου.
8.6.09
Χαρτάκι; Παίζουμε;
Επεισόδιο 16ο-
Η ζωή είναι σαν τα χαρτιά. Μπορεί η διαπίστωση αυτή να ακούγεται σαν μια επιπόλαιη αμπελοφιλοσοφία, αν όμως τη συλλογιστούμε κατά τη διάρκεια διαφόρων καταστάσεων θα διαπιστώσουμε πως τελικά αληθεύει.
Οι κανόνες είναι προκαθορισμένοι και συγκεκριμένοι. Η τύχη καθορίζει τα φύλλα που θα έρθουν κι εμείς παίζουμε. Το παιχνίδι βασίζεται σε επιλογές. Αν τραβήξεις από τη στοίβα ρισκάρεις, αν πάρεις από κάτω νιώθεις ασφαλής. Πάντα ξέρεις πως ίσως αυτό που σε περιμένει στη στοίβα να είναι καλύτερο, αλλά συχνά φοβάσαι να ρισκάρεις. Κάποιες φορές μετανιώνεις που δεν πήρες το ρίσκο αλλά όταν το πάρεις μια φορά και χάσεις αρχίζεις να διστάζεις πιο συχνά.
Μόνος, δεν μπορείς να παίξεις σωστά. Οι συμπαίκτες, άλλοτε αλλάζουν συνεχώς κι άλλοτε αποτελούν τόσο καλή παρέα που παίζουν μαζί μέχρι να χαλάσει η τράπουλα. Από αυτούς εξαρτώνται πολλά. Ορισμένες φορές, οι συμπαίκτες σου δεν παίζουν όπως θα ήθελες. Κλέβουν, κάνουν αδικίες, σου σημαδεύουν την τράπουλα, ή απλώς σε απογοητεύουν με το παίξιμό τους. Τότε επιλέγεις πάλι εσύ: Τους κρατάς γιατί φοβάσαι πως χωρίς αυτούς δεν θα έχεις απαρτία, ή τους αφήνεις, ώστε να βρει ο καθένας αυτό που πραγματικά του ταιριάζει. Όταν δε, διώξεις κάποιον καλό συμπαίκτη, οι παρτίδες χαλάνε για καιρό μέχρι να ξανάρθει ο ίδιος, ή μέχρι να βρεθούν άλλοι, εξίσου καλοί.
Το τέλος κάθε παρτίδας σε ανακηρύσσει νικητή ή χαμένο. Αυτό όμως στις παρτίδες της ζωής δεν είναι καταλυτικό. Μπορεί να είσαι νικητής και να αισθάνεσαι χαμένος, ή το αντίθετο. Συνήθως αυτό το καθορίζουν τα αισθήματα του καθενός, και όχι οι αντικειμενικές συνθήκες. Σημασία έχει πως νιώθεις εσύ. Γι' αυτό και πρέπει πάντα να ακολουθείς τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλά όχι και τους κανόνες των άλλων. Γιατί στην ουσία, εσύ κρίνεις το τέλος, και πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός, γιατί η λέξη "τράπουλα" προέρχεται από τη λέξη "trap", αγγλιστί, "παγίδα".
Η ζωή είναι σαν τα χαρτιά. Μπορεί η διαπίστωση αυτή να ακούγεται σαν μια επιπόλαιη αμπελοφιλοσοφία, αν όμως τη συλλογιστούμε κατά τη διάρκεια διαφόρων καταστάσεων θα διαπιστώσουμε πως τελικά αληθεύει.
Οι κανόνες είναι προκαθορισμένοι και συγκεκριμένοι. Η τύχη καθορίζει τα φύλλα που θα έρθουν κι εμείς παίζουμε. Το παιχνίδι βασίζεται σε επιλογές. Αν τραβήξεις από τη στοίβα ρισκάρεις, αν πάρεις από κάτω νιώθεις ασφαλής. Πάντα ξέρεις πως ίσως αυτό που σε περιμένει στη στοίβα να είναι καλύτερο, αλλά συχνά φοβάσαι να ρισκάρεις. Κάποιες φορές μετανιώνεις που δεν πήρες το ρίσκο αλλά όταν το πάρεις μια φορά και χάσεις αρχίζεις να διστάζεις πιο συχνά.
Μόνος, δεν μπορείς να παίξεις σωστά. Οι συμπαίκτες, άλλοτε αλλάζουν συνεχώς κι άλλοτε αποτελούν τόσο καλή παρέα που παίζουν μαζί μέχρι να χαλάσει η τράπουλα. Από αυτούς εξαρτώνται πολλά. Ορισμένες φορές, οι συμπαίκτες σου δεν παίζουν όπως θα ήθελες. Κλέβουν, κάνουν αδικίες, σου σημαδεύουν την τράπουλα, ή απλώς σε απογοητεύουν με το παίξιμό τους. Τότε επιλέγεις πάλι εσύ: Τους κρατάς γιατί φοβάσαι πως χωρίς αυτούς δεν θα έχεις απαρτία, ή τους αφήνεις, ώστε να βρει ο καθένας αυτό που πραγματικά του ταιριάζει. Όταν δε, διώξεις κάποιον καλό συμπαίκτη, οι παρτίδες χαλάνε για καιρό μέχρι να ξανάρθει ο ίδιος, ή μέχρι να βρεθούν άλλοι, εξίσου καλοί.
Το τέλος κάθε παρτίδας σε ανακηρύσσει νικητή ή χαμένο. Αυτό όμως στις παρτίδες της ζωής δεν είναι καταλυτικό. Μπορεί να είσαι νικητής και να αισθάνεσαι χαμένος, ή το αντίθετο. Συνήθως αυτό το καθορίζουν τα αισθήματα του καθενός, και όχι οι αντικειμενικές συνθήκες. Σημασία έχει πως νιώθεις εσύ. Γι' αυτό και πρέπει πάντα να ακολουθείς τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλά όχι και τους κανόνες των άλλων. Γιατί στην ουσία, εσύ κρίνεις το τέλος, και πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός, γιατί η λέξη "τράπουλα" προέρχεται από τη λέξη "trap", αγγλιστί, "παγίδα".
7.12.08
Νηφάλια αντίδραση!
Επεισόδιο 15ο-
Η πλατεία Άθωνος θα αργήσει να μας ξαναδεί και η ρετσίνα ποτέ πια δεν θα είναι τόσο αθώα όσο δείχνει. Μετά την τρίτη ρετσίνα (αναφερόμαστε σε μπουκάλια πάντα, και κατανάλωση από τρία άτομα) αρχίσανε τα "Άσπρο πάτο!". Και δεν ήταν μόνο ένα. "Άσπρο πάτο!" και "Άσπρο πάτο!" και ξανά "Άσπρο πάτο!" μέχρι που φτάσαμε στις έξι ρετσίνες- τόσες για την ακρίβεια είχαν καταγραφεί στη μνήμη διότι την επόμενη μέρα αποδείχτηκε πως ήταν συνολικά οκτώ!
Αρχικά όλα φαίνονταν αθώα, όμορφα, ένα ξέγνοιαστο διάλειμμα από τη δύσκολη καθημερινότητα των βιβλίων της τρίτης λυκείου. Όταν όμως χάθηκε το μέτρο, όλα σκοτείνιασαν, οι στιγμές χάθηκαν, όπως και ο έλεγχος. Υπάρχει ένα κενό μνήμης από την πέμπτη ρετσίνα μέχρι και την άφιξη στη γωνία των everest. Μετά όλα άρχισαν να ασχημαίνουν, οπότε ακόμη κι αν θυμόμαστε κάποιες λεπτομέρειες προτιμούμε να τις ξεχάσουμε.
Σε κάθε περίπτωση οι καταστάσεις αυτές βγάζουν γέλιο όταν όμως έχουν τραγικές καταλήξεις -όπως όλα αυτά που την επομένη σκέφτηκα πως θα μπορούσαν να συμβούν σε τρεις μεθυσμένες γυναίκες την ώρα που γίνονταν επεισόδια για το χαμό του Αλέξη- το γέλιο γίνεται κλάμα, και η καλοπέραση κατάρα.
Αυτό το post υπό άλλες συνθήκες θα ήταν σαφώς εκτενέστερο, ενώ θα ακολουθούσε άλλο ένα ως διαμαρτυρία για όλα τα παιδιά που γίνονται πιόνια του κρατικού μηχανισμού σε μια προσπάθεια τους να του εναντιωθούν. Δεν γίνεται όμως. Γιατί; Διότι για άλλη μια φορά, τα Μ.Μ.Ε. έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Υπερεξάντλησαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το φλέγον ζήτημα, τόσο που έχει πλέον φτάσει σε σημείο αηδίας.
Το θέμα της Μονής Βατοπεδίου σα να ξεχάστηκε, όσοι εμπλέκονταν σε αυτό "κουκουλώθηκαν" κάτω από τα νέα, προφανώς ως ένα βαθμό "στημένα" επεισόδια. Στις 15 Δεκεμβρίου που βγαίνει το πόρισμα, κανείς δεν θα του δώσει σημασία, κανείς δεν θα τιμωρηθεί. Στο σχολείο γίνεται αποχή. Λένε πως την κάνουν στη μνήμη του Αλέξη, η αίθουσα που έχουν καταλάβει όμως είναι βομβαρδισμένη από δακρυγόνα τσιγαρίλας, τα παιδιά γελούν ξέγνοιαστα που δεν κάνουν μάθημα και κάποια χορεύουν σε καρέκλες. Παράλληλα το χρηματιστήριο έχει ανέβει 3,5 μονάδες. Με το που σκοτώθηκε δηλαδή ο άνθρωπος, κινήθηκε η αγορά, να 'ναι καλά το παιδί!
Μέσα από τέτοια ζητήματα όμως, εκτός του ότι καταλαβαίνεις τί διαφθορά πλήττει την όμορφη σου χώρα, μπορείς και να καταλάβεις τί ανθρώπους έχεις δίπλα σου και τί ιδεολογία κουβαλάνε. Όταν λοιπόν ανακαλύπτεις πως κάποιοι κοντινοί σου άνθρωποι στην υπερπροσπάθεια τους να είναι αναρχικοί και αντιστασιακοί καταντούν να έχουν φασιστική -όσο άσχημη κι αν είναι η λέξη ανταποκρίνεται στην αλήθεια όσον αφορά μια πλειοψηφία νεαρών ατόμων- αντίληψη για τη δημοκρατία σίγουρα αυτό σε απογοητεύει ως ένα σημείο.
Καθήκον του καθενός σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σίγουρα να κρατά ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά του, αλλά πάνω απ' όλα το μυαλό του. Αυτό θα τον καθοδηγεί σε όλη του τη ζωή και η ιδεολογία του, αν και βαθιά ριζωμένη μέσα του, δεν πρέπει να φοράει παρωπίδες πρέπει να είναι ανοιχτή προς όλες τις κατευθύνσεις γιατί, είναι γνωστό σε κάθε νοήμονα άνθρωπο πως πρώτα γνωρίζουμε και μετά κρίνουμε. Τελικά, το ρητό που κυκλοφορεί πολύ τώρα τελευταία έχει απόλυτο δίκιο: Το μυαλό, είναι σαν το αλεξίπτωτο. Λειτουργεί μόνο όταν είναι ανοιχτό.
9.11.08
Μπανάνες, ρετσίνα, και κεφτέδες το Σάββατο...
Επεισόδιο 14ο-Οικονομική κρίση, καταστροφή του περιβάλλοντος, προβληματικές κι επιφανειακές διαπροσωπικές σχέσεις, διαφθορά (παντού)... Πολλά τα προβλήματα, πιο πολλά από ποτέ, πιο σύνθετα και πιο ψυχοφθόρα. Το κλίμα λοιπόν είναι ευνοϊκότερο από ποτέ για να θελήσει κάποιος να ξεδώσει το Σαββατόβραδο. Αντ' αυτού, το κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι γεμάτο με clubs τα οποία έχουμε εμείς οι ίδιοι μετατρέψει σε barάκια.
Η διαφορά είναι απλή: Στο club χορεύουμε, ενώ στο bar όχι (συνήθως τουλάχιστον). Εμείς όμως, ενώ βρισκόμαστε σ' ένα χώρο με κατάλληλη μουσική και "θεμέλια" για χορό, στεκόμαστε κολλημένοι ο ένας δίπλα στον άλλο με το ποτό στο χέρι και κοιτάζουμε το μαγαζί. Τι θες καλέ μου, δεν έχει αράχνες το ταβάνι ξεκόλλα λίγο από εκεί τη ματιά σου! Όχι, εκεί! Κάτι μας αναγκάζει όλους να καταστρέφουμε τη μοναδική διασκέδαση που μπορεί να μας χαρίσει ζωντάνια για την υπόλοιπη εβδομάδα. Ουσιαστικά, τζάμπα πάει το ξενύχτι.
Στο κέντρο της πόλης τη διαφορά κάνει ένα μικρό gay bar(δυστυχώς δεν το σκεφτήκαμε εκείνη τη στιγμή) . Και σ' αυτό όμως μια γυναίκα νιώθει λίγο ξένη, ένας άνδρας βγάζει όλα του τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες, ενώ και πάλι η διαφορά δεν είναι αρκετή για να ταρακουνίσει το μέσο Θεσσαλονικιό που αρέσκεται απλώς να ξοδεύει το χαρτζιλίκι του (τα έχουμε πει για τη γενιά των 700€, αν όχι, βλ. ομιλίες Τσίπρα) για να κουραστεί και να κάνει κεφάλι.
Εν τέλει βρεθήκαμε στη Barbarella, πίσω από το εμπορικό κέντρο Odeon. Όντας παλιό Voila, διατηρούσαμε ακόμη κάποιες ελπίδες για γνήσιο χορευτικό μαγαζί(όχι πολλές όμως, αφού και το Voila δεν ήταν και η πρώτη disco).
Μετά τη είσοδο των 15€, μια έκμπληξη μας περίμενε πίσω απ τις βαριές σιδερένιες πόρτες. Η Barbarella άνοιγε το στόμα της έτοιμη να μας καταπιεί μέσα σε μια δίνη τσιγάρου, γαρύφαλλων και μεσηλίκων ξαπλωμένων σε δερμάτινους καναπέδες. Η τραγουδίστρια πρέπει να ήταν η Δέσποινα Ολυμπίου, και κάποιος εκ της ορχήστρας ο Νίκος. Ήταν μπουζούκια, αλλά όχι με την παραδοσιακή έννοια, ακόμη κι εκεί επικρατούσε μία αδράνεια.Ξαπλωμένες σε μια κουνιστή πολυθρόνα στην Ικτίνου, περίπου μισή ώρα αργότερα, μιλούσαμε για τη φοβερή επιτυχία της βραδιάς. Η Θεσσαλονίκη χρειάζεται μια disco που θα ταράξει τα νερά, και σίγουρα τις νύχτες της νεολαίας. Κάτι στο πρότυπο του Boombox, στο Λονδίνο.
Γιατί, ωραία και η Άθωνος, φοβερά τα κεφτεδάκια στα Λαδάδικα, αλλά πάντα χρειάζεται και μια εναλλαγή, έτσι για να πούμε κι εμείς πως βάλαμε killer γόβες βρε αδερφέ!
Μέχρι τότε όμως, ας γνωρίσουμε καλύτερα την περιοχή των Παλιών Σφαγείων, όλοι εμείς που θέλουμε τα ορθοχοροντιρινταχτομπιτάδικα ελπίζοντας πως το κέντρο της Θεσσαλονίκης θα ξαναβρεί κάποτε τη ζωντάνια του. Κι αυτό, χωρίς να εμβαθύνουμε στα αίτια αυτής της μονοτονίας του Σαββατόβραδου, γιατί σύντομα θα αναγκαστούμε όλοι ν' ανέβουμε σε μια μπανανιά, κι όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν είναι και πολλές...
http://www.youtube.com/watch?v=dWS6XCDercw
2.11.08
Τραχανάς και πατατόσουπα για το χειμώνα...
Επεισόδιο 13ο-
Τετάρτη απόγευμα και το ραδιόφωνο ανοιχτό. Ανάμεσα στα αδιάφορα ακούσματα, ένας άνδρας με γνώριμη, ιδιαιτέρως οικεία φωνή μονολογεί: "Σήμερα, μ' έδιωξαν απ' τη δουλειά, με παράτησε η γκόμενα, και ξέμεινα από λεφτά." Κι εκεί που η λογικά επακόλουθη σκέψη του ακροατή είναι "Α, τον καημένο...", αυτός συνεχίζει: "Επιτέλους, είμαι ελεύθερος!"
Πω πω, μπράβο του, πολύ large ο τύπος. Επιτέλους ένα ωραίο εναλλακτικό πρότυπο προς μίμηση βρε παιδί μου! Του αξίζει να διαφημίζει το ιστορικό τζιν Levi's 501-το οποίο βεβαίως αγόρασε όντας ελεύθερος έτσι;
Παρασκευή απόγευμα, άλλος ένας ελεύθερος άνθρωπος κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης. Όλα βαίνουν καλώς και περπατώ ΕΛΕΥΘΕΡΗ με 2€ στην τσέπη. Ξαφνικά, νιώθω την ελευθερία μου να περιορίζεται, οι αμφιβολίες με γεμίζουν και ο φόβος τυλίγεται γύρω από τα 2€ μου! Πεινάω. Πεινάω πολύ. Τι να κάνω; ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; Τρέχω στον Τερκενλή, κλασσική αξία σε τέτοιες περιπτώσεις. Κοιτάζω τις τιμές. Είναι δυνατόν; Τα πάντα κοστίζουν 2,30€! Καταλήγω με ένα κρουασανάκι στο μέγεθος του μικρού μου δακτύλου, το μοναδικό φαγώσιμο που είχε 1€.
Μετά από αυτό, πόσοι άνθρωποι θέλουν να είναι ελεύθεροι; Αν ίσχυε άλλωστε αυτή η θεωρία περί ελευθερίας, η επερχόμενη οικονομική κρίση στην Ελλάδα, θα σήμαινε μια πρωτόγνωρη εμπειρία, κατά την οποία όλοι θα γυρίζαμε ως γνήσια παιδιά των λουλουδιών στα Μάταλα, όπου θα ζούσαμε χορεύοντας,καπνίζοντας,τρώγοντας ελάχιστα και έχοντας αξύριστες μασχάλες. Επιτέλους, το όνειρο της ζωής μου θα γινόταν πραγματικότητα και οι γονείς μου δεν θα μου έλεγαν τίποτα αφού ένα οικονομικό βάρος θα έφευγε από το σπίτι.
Τέλεια, όλα τα προβλήματα της γενιάς των 700€ λύνονται ακολουθώντας μια τέτοια κοσμοθεωρία, η οποία ακούγεται πολύ χαριτωμένη σε θεωρητικό επίπεδο, και φυσικά στη συγκεκριμένη περίπτωση θέλει να δηλώσει μια αξιοθαύμαστη οπτική γωνία του κόσμου την οποία λίγοι σήμερα μπορούν να αντέξουν. Ακόμη όμως κι αν δεν προτιμήσουμε τα Μάταλα ως προορισμό, είναι σίγουρο πως θα χτυπήσουμε την παχυσαρκία στην πηγή της. Μοντελάκια θα γίνουμε όλοι, μιμούμενοι τους Ιταλούς - ένα Armani έχουν και το αγόρασαν κυριολεκτικά με το υστέρημά τους- αλλά και μην έχοντας άλλη επιλογή.
Ελευθερία λοιπόν! Βεβαίως μόνο όσον αφορά τα χρήματα, γιατί ο ερωτικός σύντροφος θα βοηθήσει κατά πολύ σε τέτοιες περιπτώσεις αφραγκίας (βλ. δυο-δυο στη μπανιέρα δυο-δυο, παροχή ζέστης τα κρύα βράδια του χειμώνα κλπ.) οπότε όσο γίνεται τον κρατάμε.
Εκτός αυτού με το Global Warming επί θύραις, θα χρειαζόμαστε όλο και λιγότερα ρούχα, πετρέλαιο, νερό. Ναι, η λύση είναι μπροστά μας, ελευθερία και πάλι ελευθερία. Γιατί τελικά, ίσως θα πρέπει να φτάσουμε σε ακραίες θεωρήσεις για να αντιμετωπίσουμε τον καταναλωτισμό και να φτάσουμε σε ένα πιο πνευματικό επίπεδο σκέψης. Ελευθερία...
Δίαιτα...
Τετάρτη απόγευμα και το ραδιόφωνο ανοιχτό. Ανάμεσα στα αδιάφορα ακούσματα, ένας άνδρας με γνώριμη, ιδιαιτέρως οικεία φωνή μονολογεί: "Σήμερα, μ' έδιωξαν απ' τη δουλειά, με παράτησε η γκόμενα, και ξέμεινα από λεφτά." Κι εκεί που η λογικά επακόλουθη σκέψη του ακροατή είναι "Α, τον καημένο...", αυτός συνεχίζει: "Επιτέλους, είμαι ελεύθερος!"
Πω πω, μπράβο του, πολύ large ο τύπος. Επιτέλους ένα ωραίο εναλλακτικό πρότυπο προς μίμηση βρε παιδί μου! Του αξίζει να διαφημίζει το ιστορικό τζιν Levi's 501-το οποίο βεβαίως αγόρασε όντας ελεύθερος έτσι;
Παρασκευή απόγευμα, άλλος ένας ελεύθερος άνθρωπος κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης. Όλα βαίνουν καλώς και περπατώ ΕΛΕΥΘΕΡΗ με 2€ στην τσέπη. Ξαφνικά, νιώθω την ελευθερία μου να περιορίζεται, οι αμφιβολίες με γεμίζουν και ο φόβος τυλίγεται γύρω από τα 2€ μου! Πεινάω. Πεινάω πολύ. Τι να κάνω; ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; Τρέχω στον Τερκενλή, κλασσική αξία σε τέτοιες περιπτώσεις. Κοιτάζω τις τιμές. Είναι δυνατόν; Τα πάντα κοστίζουν 2,30€! Καταλήγω με ένα κρουασανάκι στο μέγεθος του μικρού μου δακτύλου, το μοναδικό φαγώσιμο που είχε 1€.
Μετά από αυτό, πόσοι άνθρωποι θέλουν να είναι ελεύθεροι; Αν ίσχυε άλλωστε αυτή η θεωρία περί ελευθερίας, η επερχόμενη οικονομική κρίση στην Ελλάδα, θα σήμαινε μια πρωτόγνωρη εμπειρία, κατά την οποία όλοι θα γυρίζαμε ως γνήσια παιδιά των λουλουδιών στα Μάταλα, όπου θα ζούσαμε χορεύοντας,καπνίζοντας,τρώγοντας ελάχιστα και έχοντας αξύριστες μασχάλες. Επιτέλους, το όνειρο της ζωής μου θα γινόταν πραγματικότητα και οι γονείς μου δεν θα μου έλεγαν τίποτα αφού ένα οικονομικό βάρος θα έφευγε από το σπίτι.
Τέλεια, όλα τα προβλήματα της γενιάς των 700€ λύνονται ακολουθώντας μια τέτοια κοσμοθεωρία, η οποία ακούγεται πολύ χαριτωμένη σε θεωρητικό επίπεδο, και φυσικά στη συγκεκριμένη περίπτωση θέλει να δηλώσει μια αξιοθαύμαστη οπτική γωνία του κόσμου την οποία λίγοι σήμερα μπορούν να αντέξουν. Ακόμη όμως κι αν δεν προτιμήσουμε τα Μάταλα ως προορισμό, είναι σίγουρο πως θα χτυπήσουμε την παχυσαρκία στην πηγή της. Μοντελάκια θα γίνουμε όλοι, μιμούμενοι τους Ιταλούς - ένα Armani έχουν και το αγόρασαν κυριολεκτικά με το υστέρημά τους- αλλά και μην έχοντας άλλη επιλογή.
Ελευθερία λοιπόν! Βεβαίως μόνο όσον αφορά τα χρήματα, γιατί ο ερωτικός σύντροφος θα βοηθήσει κατά πολύ σε τέτοιες περιπτώσεις αφραγκίας (βλ. δυο-δυο στη μπανιέρα δυο-δυο, παροχή ζέστης τα κρύα βράδια του χειμώνα κλπ.) οπότε όσο γίνεται τον κρατάμε.
Εκτός αυτού με το Global Warming επί θύραις, θα χρειαζόμαστε όλο και λιγότερα ρούχα, πετρέλαιο, νερό. Ναι, η λύση είναι μπροστά μας, ελευθερία και πάλι ελευθερία. Γιατί τελικά, ίσως θα πρέπει να φτάσουμε σε ακραίες θεωρήσεις για να αντιμετωπίσουμε τον καταναλωτισμό και να φτάσουμε σε ένα πιο πνευματικό επίπεδο σκέψης. Ελευθερία...
Δίαιτα...
4.10.08
Κολόνια Givenchy και στα ποδάρια μας...
Επεισόδιο 12ο-Απλό, S, GTS, Turbo, για όλα τα γούστα, για λίγα πορτοφόλια, για πολλούς Έλληνες -με τα ανάλογα πορτοφόλια;;;
Παντού υπάρχει κι ένα τέτοιο, την ίδια στιγμή, που έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε για τη γενιά των 700 €! Πληροφοριακά, το πιο φθηνό Cayenne αυτή τη στιγμή κοστίζει 75.700 € αν θέλουμε της 1ης γενιάς, αλλά δεν έχει κιβώτιο Tiptronic, και 4.000 παραπάνω για τη νέα γενιά επειδή έχει αυτό το άγνωστο κιβώτιο που ούτε το Άγιο Δισκοπότηρο (εντάξει αυτό θα είχε πολλά περισσότερα) να είχε δε θα κόστιζε τόσα!
Εν τω μεταξύ, δεν του φαίνεται κιόλας ότι είναι Porsche! Ωραίο, επιβλητικό, μεγάλο, αλλά όχι κι έτσι, εδώ χαλάει η φήμη της θρυλικής Carrera! Προσωπικά νόμιζα πως είναι κάτι σε στυλ Mitsubishi. Ναι, ναι! Κι ας αρχίσουν να με κυνηγάνε όλοι οι εκπρόσωποι του Ιατρικού και του Δικηγορικού Συλλόγου για το λόγο που ξεστόμισα!
Είναι σαν επιδημία, εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς που φτάνουν τα όρια του παραλογισμού, ιδίως συγκριτικά με τη γενικότερη οικονομική κατάσταση μιας πόλης σαν τη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι όμως τόσο όμορφο ή τόσο ιδιαίτερο αυτοκίνητο, ούτε έχει κάτι παραπάνω από τα υπόλοιπα αυτοκίνητα της κατηγορίας του -ψέμματα να μη λέμε.
Από που πηγάζει λοιπόν όλη αυτή η πασαρέλα ίδιων αυτοκινήτων κάθε απόγευμα στον περιφερειακό; Θα υπήρχε κάποια διαφορά αν οι ίδιοι άνθρωποι πήγαιναν σε δουλειές τους με λεωφορεία ή Fiatάκια; Θα ήταν οι ίδιοι άνθρωποι, με διαφορετικό περιτύλιγμα. Κι αυτό προφανώς το λαμβάνουν σοβαρότατα υπ' όψη. Θεωρεί λοιπόν, ο εκάστοτε λίγο-πολύ πετυχημένος επαγγελματίας, ότι η μάρκα του αυτοκινήτου του, δίνει κύρος σε αυτόν και αξία στη δουλειά του. Ως επί το πλείστον, το ίδιο πιστεύουν και οι πελάτες του που τον προτιμούν από οποιονδήποτε άλλο ο οποίος μπορεί να είναι σαφώς καλύτερος αλλά δεν προνόησε να προμηθευτεί ένα καλό "περιτύλιγμα".
Μια ελαφρά παραλλαγή αυτής της κατάστασης βλέπουμε στους παπάδες. Ο αρχιεπίσκοπος κυκλοφορεί σε Mercedes και μία πλειοψηφία των παπάδων οδηγούν Jeep. Λες και θα πάμε στην εκκλησία για να δούμε το αυτοκίνητο του παπά! Μα δεν τους είπε κανείς πως ο Ιησούς κυκλοφορούσε ξυπόλητος και όχι με λουστρίν μυτερό μοκασίνι Dolce&Gabbana; Λιτότητα καλέ μου, αφού τη βγάζεις και με ποδήλατο, γιατί να πάρεις τη μαούνα; Αλλά όχι, έχει επικρατήσει αυτή η φιλοσοφία του "ένα βρακί ας έχω, αλλά να είναι Prada". Έλα όμως, που κάποτε τους ενδιέφερε να ήταν καθαρό, και τίποτε άλλο.
Ανέκαθεν η Θεσσαλονίκη ήταν φτωχομάνα, είναι γεγονός που ισχύει μέχρι τώρα αναμφισβήτητα. Πώς λοιπόν στην πλατεία Αριστοτέλους, δίπλα ακριβώς από το δείγμα της σχετικής αυτής φτώχειας ανεμίζει ένα κασκόλ με το καρουδάκι της εταιρίας Burberry; Αυτό σε απλά ελληνικά ονομάζεται βλακωδέ
στατη αντίφαση και έλλειψη λογικής του καταναλωτή. Διότι άλλο είναι να έχω τη δυνατότητα να αγοράσω ακριβά ρούχα επειδή μ' αρέσει αυτό που φοράω να είναι από καλής ποιότητας ύφασμα, και άλλο να αγοράζω κάτι με το υστέρημά μου απλώς για να δείξω ότι το έχω. Διότι άντε και κάνω αυτή την επιλογή στη ζωή μου, και αφιερώνομαι στο ναό της μόστρας, δεν μπορώ τουλάχιστον να κρατήσω κάποιες ισορροπίες; Ο Ιταλός για παράδειγμα, έχει μάθει να μην τρώει, να κυκλοφορεί με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, και τα ρούχα του, αν και αξιόλογα και ακριβά, να είναι λίγα και προσεγμένα. Εμείς, απαιτούμε και φαγητό, και αυτοκινητάρα, και ποιότητα -δεν αποτελεί αυτοσκοπό αλλά κάπου στο δρόμο προκύπτει κι αυτή- και ποσότητα! Και μετά είναι να απορείς που η μισή Ελλάδα είναι χρεωμένη σε δάνεια, και οι τράπεζες έχουν βρει τη χαρά τους.Δεν έχουμε μάθει να εκτιμούμε άλλες αξίες, και κατά συνέπεια βυθιζόμαστε σ' αυτό τον παραλογισμό του υλισμού χωρίς όρια. Δεν έχουμε μάθει ότι τα υλικά αγαθά μας εξυπηρετούν, ούτε μας χαρακτηρίζουν, ούτε κινούν τα νήματα των ζωών μας. Εμείς πλέον, δεν ασχολούμαστε μόνο με την καλαισθησία της ύλης -ανάθεμα κι αν υπάρχει κι αυτή- αλλά την έχουμε ανάγει σε στόχο ζωής. Είναι τόσο λάθος όλη αυτή η αντιμετώπιση και η ερώτηση είναι αν όλο αυτό θα σταματήσει όταν θα απελπιστούμε εντελώς οικονομικά ή όταν θα βάλουμε από μόνοι μας μυαλό, πριν την επερχόμενη καταστροφή.
Γιατί η μαμά της νέας 20άχρονης, της έμαθε πρώτα να κοιτάξει το αυτοκίνητο του μέλλοντα γαμπρού, και μετά όλα τ' άλλα, χωρίς να σκεφτεί ότι μετά από μερικά χρόνια πλήξης με κάποιον που μπορεί να μην έχει τελικά κανένα ενδιαφέρον, ο προαναφερθέντας δικηγόρος (αυτός ντε, με το Cayenne) θα βάλει στη λίστα του άλλο ένα διαζύγιο. Πάει η κοπελίτσα, τώρα θα πρέπει να ψάξει για τον επόμενο (αυτή τη φορά στοχεύουμε κανέναν 50άρη) αλλά εντάξει μωρέ, ποιος νοιάζεται, κάτι θα σοφιστεί ο κλώνος του Κούγια και μπορεί να εξασφαλίσουμε και καμιά καλή διατροφούλα...
12.9.08
Όλοι μαζί, μόνοι!
Επεισόδιο 11ο-
Είμαστε τόσο μόνοι; Πόσο υποφερτή είναι η μοναξιά σε μια μεγάλη πόλη και πόσο πιο παράλογη γίνεται όταν περιτριγυριζόμαστε από τόσο κόσμο; Εντάξει, λογικό φαίνεται, όσο πιο μικρό είναι το μέρος τόσο πιο εύκολο να είναι να γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους. Στις μεγάλες πόλεις όμως, αντί να βρούμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε νέα άτομα, κλειδωνόμαστε σ' ένα ταμπούκι απαιτώντας απ' τους άλλους να το ανακαλύψουν και να το ανοίξουν. Εφόσον όμως όλοι κινούμαστε με το ίδιο σκεπτικό, θα παραμείνουμε για πολύ ακόμα στα κλειστά μας κουτιά. Κι ενώ όλοι υποφέρουμε, κανείς δεν κάνει τίποτε γι' αυτό.
Περιμένοντας λοιπόν το limewire να κατεβάσει κάποια τραγούδια, ζητώ απ' το Γούγλη να μου βρει αποτελέσματα για chat να χαζολογίσω. Μπαίνω σε ένα τυχαίο. Η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική απ' όσο την περίμενα. Ο κατάλογος με τα ονόματα είναι τεράστιος, τουλάχιστον 70 άτομα και κυρίως άνδρες -και μετά αναρωτιόμαστε πού πήγαν όλοι- οι οποίοι έχουν κυρίως το όνομα με την ηλικία τους ως "ψευδώνυμο".
Πολύ σύντομα αρχίζουν να ξεπροβάλλουν τα πρώτα παραθυράκια συνομιλίας. Τα περισσότερα απ' αυτά λένε ένα απλό "γεια". Υπάρχουν και κάνα δυο ονόματα κοριτσιών, οι οποίες μάλλον δεν ψάχνουν για φιλενάδες, οπότε κατά πάσα πιθανότητα αν κάνω ν' αρχίσω κοριτσοσυζήτηση θα πάει αλλού, με αποτέλεσμα να γίνει αρκετά φορτική. Συνεχίζω να βλέπω ονόματα και παραθυράκια αλλά επειδή κατά βάθος βαριέμαι να συνομιλήσω, δεν απαντώ σε κανέναν.
Περνάει λίγη ώρα κι έρχεται ένα, ελεεινό μήνυμα: foititis thessaloniki: theleis sex me xrimata? se parakalo apantise einai simantiko!
Ε; Τι ακριβώς συνέβη; Από πότε οι φοιτητές απέκτησαν τέτοια προβλήματα, και γιατί καταφεύγουν σε τέτοιες λύσεις; Ήταν σοκαριστικό! Τι έχει συμβεί στην πόλη μου, στην χώρα μου, στον κόσμο μου; Γιατί αντί να μιλάμε κατά πρόσωπο κρυβόμαστε πίσω από μία οθόνη και γοητευόμαστε κιόλας απ' όλο αυτό; Είναι τρομακτικό, είναι φριχτό. Κι όμως, συμβαίνει και γίνεται τρόπος ζωής.
Λίγο καιρό πριν, διάβασα σ' ένα περιοδικό για μία κυρία η οποία λόγω κάποιων παραπανίσιων κιλών, κι ελλείψει αυτοπεποίθησης, κατέφευγε σε τέτοιου είδους γνωριμίες. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της, είχε γνωρίσει κανονικά μέσα από τέτοια δωμάτια συνομιλίας περίπου -είχε χάσει το λογαριασμό πλέον- 50 άνδρες, σχεδόν με όλους από τους οποίους είχε μία ερωτική επαφή στην πρώτη φορά της κατά πρόσωπο γνωριμίας τους και δεν τους ξαναείδε ποτέ. Λέγοντας πως κάθε φορά ένιωθε όλο και πιο άδεια, στα 38(!) της χρόνια αποφασίζει να χάσει κιλά, να κλείσει τον Η/Υ και να αρχίσει μια καινούρια ζωή.
Συμπερασματικά... υπάρχουν δύο εκδοχές (όπως πάντα). Είτε ότι όλα είναι χάλια από την κρατική εξουσία και το οικολογικό μέχρι και τις διαπροσωπικές σχέσεις, φωτιά στα μπατζάκια μας, είτε ότι αρκετά ζητήματα είναι κάπως απελπιστικά, αλλά με λίγη καλή θέληση όλα μπορούν να φτιάξουν αν όχι μαζικά, τουλάχιστον ατομικά. Ο καθένας επιλέγει αυτό που μπορεί να υποστηρίξει, και κάνει τη δική του προσπάθεια στη ζωή, ελπίζοντας για το καλύτερο.
Από 'κει και πέρα καλό είναι να θυμόμαστε ότι το χαμόγελο είναι κολλητικό (αν χαμογελάσουμε σε κάποιον στο λεωφορείο πρέπει να είναι πολύ ξινίλας ή δυστυχισμένος για να μην ανταποδώσει) και η καλημέρα του Θεού. Και ας ελπίσουμε ότι η επόμενη γενιά δεν θα βλέπει τα βράδια μόνο γυναικοπαρέες ή μόνο αντροπαρέες. Μέχρι τότε όμως ας κεράσουμε ένα ποτάκι το διπλανό μας...
1.9.08
People take pictures of each other!
Επεισόδιο 10ο-
Κάποτε, οι φωτογράφοι θεωρούνταν κουλτουριάριδες τύποι με αχτένιστο μαλλί, μεγάλα στρόγγυλα γυαλλιά και την κλασσική μεγάλη κάμερα περασμένη στο λαιμό. Περιφέρονταν σε άγνωστους τόπους με ύφος διανοούμενου ψάχνοντας την τέλεια στιγμή για να την αιχμαλωτίσουν σε μια εικόνα.
Στον 21ο αιώνα όμως, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Οι φωτογράφοι δεν έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, γεγονός που συμβαίνει κυρίως λόγω του μεγάλου αριθμού τους. Κι αυτό διότι πλέον, ο καθένας είναι φωτογράφος του εαυτού του. Ναι, είναι τραγικό, ίσως γελοίο, αλλά ισχύει, και ώρες ώρες είναι άξιον απορίας αν ζούμε τις στιγμές, ή αν είμαστε εκεί μόνο και μόνο για να τις απαθανατίσουμε. Σ' αυτό βεβαίως έχει συντελέσει και η ύπαρξη της δικτυακής επικοινωνίας (βλ. Facebook, MSN, Hi5 και δε συμμαζεύεται) η οποία φαίνεται να προστάζει τους χρήστες της, να δείχνουν συνεχώς στους συνομιλητές τους την συναρπαστική ζωή που ζούνε.
Ναι, είναι ωραίο να τρώω παγωτό με τη φίλη μου, και να κάνω χαζομάρες, να περνάω καλά. Αν όμως δεν κρατίσω αυτές τις στιγμές πάνω σε χειροπιαστές εικόνες σημαίνει πως δεν υπήρξαν ποτέ; Και γιατί πρέπει να αποδείξουμε στους υπόλοιπους πως περνάμε καλά; Δεν μπορούμε να το δείξουμε χωρίς να χάνουμε ώρες απ' την ίδια τη διασκέδαση ψάχνοντας τη φωτογραφία με την τέλεια πόζα; Μήπως τελικά δεν περνάμε και τόσο καλά, και όλο αυτό είναι η προσπάθεια δημιουργίας μιας εικόνας ψεύτικης, αλλά σαφώς ομορφότερης από την πραγματική;
Τέλος,ας το παραδεχτούμε. Οι πολλές φωτογραφίες είναι για τους όμορφους, άντε και τους φωτογενείς ανθρώπους. Εμείς οι υπόλοιποι, που δεν γεννηθήκαμε μοντέλα, ας αρκεστούμε στις φωτογραφίες που πραγματικά αξίζουν. Διότι, συγνώμη, αλλά όσο υποκειμενικό κι αν είναι αυτό, οι χιλιάδες φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με ανθρώπους που για κάποιο λόγο (ποιόν άραγε;) έχουν τεντωμένα τα χέρια πίσω από τη φωτογραφική, δεν κρύβουν και καμιά ιδιαίτερη γοητεία...
Τώρα βεβαίως, οι συνάδελφοι στο Las Vegas και στην California, σκέφτηκαν έναν τρόπο να ξεκουράσουν τα χέρια μας, και να γεμίσουν τις τσέπες τους. Ιδιωτικούς paparazzi για μια ώρα μας προτείνουν, και για όποιον έχει και την οικονομική δυνατότητα, προσφέρεται και βόλτα με τη λιμουζίνα, για να βγουν οι φωτογραφίες αλα κόκκινο χαλί. Παίρνουμε λοιπόν τηλέφωνο, λέμε ώρα και μέρος, βάζουμε τα καλά μας, και ορίστε, η ματαιοδοξία μας αρχίζει να ικανοποιείται. Κι αν όμως δεν μας φτάσει αυτό, μπορούμε να τους ζητήσουμε να μας κάνουν κάποιο εξώφυλλο, ή κάποιο άρθρο, αναλόγως με τα γούστα.Οι τιμές για όλο το πακέτο κυμαίνονται στα 3.000 δολάρια, τζάμπα πράμα, και τα υποκαταστήματα θ' αρχίσουν σιγά σιγά να πληθαίνουν σε Η.Π.Α. και, -γιατί όχι- ίσως να φτάσουν μέχρι και την Ευρώπη.
Υπήρχαν όμως και κάποιοι που προνόησαν. Οι Kinks, με το τραγούδι τους People take pictures of each other εξηγούν τέλεια την κατάσταση αυτή πριν καν εμφανιστεί με τη μορφή συνδρόμου που υπάρχει τώρα, λέγοντας τα παρακάτω λόγια:
People Take Pictures Of Each Other
Άλλο ένα ανάλογο τραγουδάκι είναι το "Κάμερα" από τους Locomondo. Γιατί η δημοσιοποίηση της ιδιωτικής μας ζωής, δεν έχει τόσα ωφέλη όσα θέλουμε να πιστεύουμε...
Κάποτε, οι φωτογράφοι θεωρούνταν κουλτουριάριδες τύποι με αχτένιστο μαλλί, μεγάλα στρόγγυλα γυαλλιά και την κλασσική μεγάλη κάμερα περασμένη στο λαιμό. Περιφέρονταν σε άγνωστους τόπους με ύφος διανοούμενου ψάχνοντας την τέλεια στιγμή για να την αιχμαλωτίσουν σε μια εικόνα.
Στον 21ο αιώνα όμως, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Οι φωτογράφοι δεν έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, γεγονός που συμβαίνει κυρίως λόγω του μεγάλου αριθμού τους. Κι αυτό διότι πλέον, ο καθένας είναι φωτογράφος του εαυτού του. Ναι, είναι τραγικό, ίσως γελοίο, αλλά ισχύει, και ώρες ώρες είναι άξιον απορίας αν ζούμε τις στιγμές, ή αν είμαστε εκεί μόνο και μόνο για να τις απαθανατίσουμε. Σ' αυτό βεβαίως έχει συντελέσει και η ύπαρξη της δικτυακής επικοινωνίας (βλ. Facebook, MSN, Hi5 και δε συμμαζεύεται) η οποία φαίνεται να προστάζει τους χρήστες της, να δείχνουν συνεχώς στους συνομιλητές τους την συναρπαστική ζωή που ζούνε.
Ναι, είναι ωραίο να τρώω παγωτό με τη φίλη μου, και να κάνω χαζομάρες, να περνάω καλά. Αν όμως δεν κρατίσω αυτές τις στιγμές πάνω σε χειροπιαστές εικόνες σημαίνει πως δεν υπήρξαν ποτέ; Και γιατί πρέπει να αποδείξουμε στους υπόλοιπους πως περνάμε καλά; Δεν μπορούμε να το δείξουμε χωρίς να χάνουμε ώρες απ' την ίδια τη διασκέδαση ψάχνοντας τη φωτογραφία με την τέλεια πόζα; Μήπως τελικά δεν περνάμε και τόσο καλά, και όλο αυτό είναι η προσπάθεια δημιουργίας μιας εικόνας ψεύτικης, αλλά σαφώς ομορφότερης από την πραγματική;
Τέλος,ας το παραδεχτούμε. Οι πολλές φωτογραφίες είναι για τους όμορφους, άντε και τους φωτογενείς ανθρώπους. Εμείς οι υπόλοιποι, που δεν γεννηθήκαμε μοντέλα, ας αρκεστούμε στις φωτογραφίες που πραγματικά αξίζουν. Διότι, συγνώμη, αλλά όσο υποκειμενικό κι αν είναι αυτό, οι χιλιάδες φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με ανθρώπους που για κάποιο λόγο (ποιόν άραγε;) έχουν τεντωμένα τα χέρια πίσω από τη φωτογραφική, δεν κρύβουν και καμιά ιδιαίτερη γοητεία...
Τώρα βεβαίως, οι συνάδελφοι στο Las Vegas και στην California, σκέφτηκαν έναν τρόπο να ξεκουράσουν τα χέρια μας, και να γεμίσουν τις τσέπες τους. Ιδιωτικούς paparazzi για μια ώρα μας προτείνουν, και για όποιον έχει και την οικονομική δυνατότητα, προσφέρεται και βόλτα με τη λιμουζίνα, για να βγουν οι φωτογραφίες αλα κόκκινο χαλί. Παίρνουμε λοιπόν τηλέφωνο, λέμε ώρα και μέρος, βάζουμε τα καλά μας, και ορίστε, η ματαιοδοξία μας αρχίζει να ικανοποιείται. Κι αν όμως δεν μας φτάσει αυτό, μπορούμε να τους ζητήσουμε να μας κάνουν κάποιο εξώφυλλο, ή κάποιο άρθρο, αναλόγως με τα γούστα.Οι τιμές για όλο το πακέτο κυμαίνονται στα 3.000 δολάρια, τζάμπα πράμα, και τα υποκαταστήματα θ' αρχίσουν σιγά σιγά να πληθαίνουν σε Η.Π.Α. και, -γιατί όχι- ίσως να φτάσουν μέχρι και την Ευρώπη.
Υπήρχαν όμως και κάποιοι που προνόησαν. Οι Kinks, με το τραγούδι τους People take pictures of each other εξηγούν τέλεια την κατάσταση αυτή πριν καν εμφανιστεί με τη μορφή συνδρόμου που υπάρχει τώρα, λέγοντας τα παρακάτω λόγια:
People Take Pictures Of Each Other
People take pictures of the Summer,
Just in case someone thought they had missed it,
And to proved that it really existed.
Fathers take pictures of the mothers,
And the sisters take pictures of brothers,
Just to show that they love one another.
You can't picture love that you took from me,
When we were young and the world was free.
Pictures of things as they used to be,
Don't show me no more, please.
People take pictures of each other,
Just to prove that they really existed,
Just to prove that they really existed.
People take pictures of each other,
And the moment to last them for ever,
Of the time when they mattered to someone.
People take pictures of the Summer,
Just in case someone thought they had missed it,
Just to proved that it really existed.
People take pictures of each other,
And the moment to last them for ever,
Of the time when they mattered to someone.
Picture of me when I was just three,
Sucking my thumb by the old oak tree.
Oh how I love things as they used to be,
Don't show me no more, please.
http://www.youtube.com/watch?v=TMokVXCVyTwJust in case someone thought they had missed it,
And to proved that it really existed.
Fathers take pictures of the mothers,
And the sisters take pictures of brothers,
Just to show that they love one another.
You can't picture love that you took from me,
When we were young and the world was free.
Pictures of things as they used to be,
Don't show me no more, please.
People take pictures of each other,
Just to prove that they really existed,
Just to prove that they really existed.
People take pictures of each other,
And the moment to last them for ever,
Of the time when they mattered to someone.
People take pictures of the Summer,
Just in case someone thought they had missed it,
Just to proved that it really existed.
People take pictures of each other,
And the moment to last them for ever,
Of the time when they mattered to someone.
Picture of me when I was just three,
Sucking my thumb by the old oak tree.
Oh how I love things as they used to be,
Don't show me no more, please.
Άλλο ένα ανάλογο τραγουδάκι είναι το "Κάμερα" από τους Locomondo. Γιατί η δημοσιοποίηση της ιδιωτικής μας ζωής, δεν έχει τόσα ωφέλη όσα θέλουμε να πιστεύουμε...
8.7.08
Disco lover '00s drinks
Επεισόδιο 9ο-
"Κούλα μ' ακούς; Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος..." Λοιπόν μεσοβδόμαδα στην πόλη, κι ενώ η ζέστη χτυπάει κόκκινο, είναι η καλύτερη στιγμή για αραλίκι στην TV και στο dvd 80's ελληνικούρα (βλ.Ψάλτη, Γαρδέλη και τ' άλλα τα παιδιά).
Σίγουρα μια μεγάλη μερίδα σιχαίνεται τέτοιους τύπους, βλέποντας μέσα τους να καθρεφτίζεται η μπασκλασαρία της εν λόγω δεκαετίας σε όλο της το μεγαλείο, και μάλιστα τον πρώτο κύριο να είναι μεσ' στη μπίχλα και την ανορεξία.
Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως τέτοιου είδους ταινίες χαρακτηρίζουν απόλυτα την τότε ελληνική κουλτούρα, και πως, καλώς ή κακώς, τις γουστάρουμε, γιατί η γεύση απ' το χθες, είναι γλυκιά, ξέγνοιαστη, ακόμη και για μας τη νεότερη γενιά που δεν ζήσαμε την εποχή εκείνη. Όσο κι αν την κράζουμε, κανείς δεν μπορεί ν αντισταθεί σ' αυτή την ακαταμάχητη discoτίλα που ξεχειλίζει Αγαπάμε τα κραυγαλέα της τραγούδια (βλ. Γαρδέλης & αγόρια με σορτσάκια στην ταράτσα να τραγουδάνε "Άντε σπάσε ρε μαλάκα"), τα ανεκδιήγητα ρούχα, τα "ντου" των μπάτσων σε όλες εκείνες τις discotheque όπου πάντα κάτι συμβαίνει και πέφτει ξύλο, γιατί μοιάζουν τόσο πολύ με την ξεγνοιασιά που θα θέλαμε να επικρατεί και σήμερα στη ζωή των νέων.
Η συγκεκριμένη κουλτούρα και ιδεολογία εκθειάζεται τελευταία από τη νεολαία και συγκεκριμένα από τις new age φιγούρες που βλέπουμε να ξεπροβάλλουν εδώ κι εκεί, χειμώνα καλοκαίρι,και να μιμούνται τους παραπάνω κυρίους, δείχνοντας πως η φαινομενική άγνοια κάποιων δεδομένων με σκοπό την καλοπέραση χωρίς τύψεις και αναστολές
έχει απενοχοποιηθεί στα πλαίσια μιας νέας αντιδραστικότητας .
Το χρώμα, η υπερβολή, η απερισκεψία, η "πώρωση" με τη μουσική. η καλοπέραση μέσα από την αισθητική, αναβιώνουν μέσα από μορφές όπως το Boombox, οι Gogol Bordello με τις πολύχρωμες gypsy punk πινελιές, ρούχα όπως τα Diesel, Energie, Prime Timers και όλοι οι νέοι ανά τον κόσμο λατρεύουν αυτή την πλευρά της ζωής γνωρίζοντας πως δεν θα διαρκέσει για πάντα και ρουφώντας την μέχρι την τελευταία γουλιά...
Στην υγειά σας!
"Κούλα μ' ακούς; Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος..." Λοιπόν μεσοβδόμαδα στην πόλη, κι ενώ η ζέστη χτυπάει κόκκινο, είναι η καλύτερη στιγμή για αραλίκι στην TV και στο dvd 80's ελληνικούρα (βλ.Ψάλτη, Γαρδέλη και τ' άλλα τα παιδιά).
Σίγουρα μια μεγάλη μερίδα σιχαίνεται τέτοιους τύπους, βλέποντας μέσα τους να καθρεφτίζεται η μπασκλασαρία της εν λόγω δεκαετίας σε όλο της το μεγαλείο, και μάλιστα τον πρώτο κύριο να είναι μεσ' στη μπίχλα και την ανορεξία.
Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως τέτοιου είδους ταινίες χαρακτηρίζουν απόλυτα την τότε ελληνική κουλτούρα, και πως, καλώς ή κακώς, τις γουστάρουμε, γιατί η γεύση απ' το χθες, είναι γλυκιά, ξέγνοιαστη, ακόμη και για μας τη νεότερη γενιά που δεν ζήσαμε την εποχή εκείνη. Όσο κι αν την κράζουμε, κανείς δεν μπορεί ν αντισταθεί σ' αυτή την ακαταμάχητη discoτίλα που ξεχειλίζει Αγαπάμε τα κραυγαλέα της τραγούδια (βλ. Γαρδέλης & αγόρια με σορτσάκια στην ταράτσα να τραγουδάνε "Άντε σπάσε ρε μαλάκα"), τα ανεκδιήγητα ρούχα, τα "ντου" των μπάτσων σε όλες εκείνες τις discotheque όπου πάντα κάτι συμβαίνει και πέφτει ξύλο, γιατί μοιάζουν τόσο πολύ με την ξεγνοιασιά που θα θέλαμε να επικρατεί και σήμερα στη ζωή των νέων.
Η συγκεκριμένη κουλτούρα και ιδεολογία εκθειάζεται τελευταία από τη νεολαία και συγκεκριμένα από τις new age φιγούρες που βλέπουμε να ξεπροβάλλουν εδώ κι εκεί, χειμώνα καλοκαίρι,και να μιμούνται τους παραπάνω κυρίους, δείχνοντας πως η φαινομενική άγνοια κάποιων δεδομένων με σκοπό την καλοπέραση χωρίς τύψεις και αναστολές
έχει απενοχοποιηθεί στα πλαίσια μιας νέας αντιδραστικότητας .Το χρώμα, η υπερβολή, η απερισκεψία, η "πώρωση" με τη μουσική. η καλοπέραση μέσα από την αισθητική, αναβιώνουν μέσα από μορφές όπως το Boombox, οι Gogol Bordello με τις πολύχρωμες gypsy punk πινελιές, ρούχα όπως τα Diesel, Energie, Prime Timers και όλοι οι νέοι ανά τον κόσμο λατρεύουν αυτή την πλευρά της ζωής γνωρίζοντας πως δεν θα διαρκέσει για πάντα και ρουφώντας την μέχρι την τελευταία γουλιά...
Στην υγειά σας!
27.6.08
Μπάμιες με ανανά και μουστάρδα!
Επεισόδιο 7ο-
Εντάξει ίσως έχει αρχίσει λίγο να χάνεται ο ανάλαφρος χαρακτήρας των άρθρων, αλλά εδώ ο κόσμος καίγεται, ας αφήσουμε λίγο τις βαρκούλες κι ας πιάσουμε τα μεγάλα, βαριά καράβια, να δούμε με τί λογική λειτουργεί αυτό το κράτος.
Ένα e-mail που πολλοί θα έχετε λάβει είναι το παρακάτω:
Tην απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης, με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου. Την πρόταση του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.
Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρηπρόταση για τον εκμοντερνισμό/ απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.
Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως 'τροφή για σκέψη' τα εξής:
1. Να καταργηθούν τα γράμματα 'η' και 'υ' και να αντικατασταθούν από το γράμμα 'ι'.
2. Να καταργηθεί το γράμμα 'ω' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'ο'.
3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούνως εξής: 'αι'---> 'ε', 'ει'--->'ι', 'οι--->ι', 'υι'--->ι','αυ'--->'αβ', 'ευ'--->'εβ'
4. Να καταργηθεί η χρήση του 'γγ' και να αντικατασταθεί από το 'γκ'.
5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα 'ς' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'σ'.
Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ο .ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ,λ, μ, ν , ξ , ο , π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το 'ου').
Ο κ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη. Ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε σχέση με μεγάλο αριθμό ατόμων που έχουν διάφορες μορφές δυσλεξίας'.
Υ.Γ. ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΧΕΝΡΙ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ: Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ
Ψυχραιμία. Κατ' αρχάς δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Εδώ δεν μπορούμε να γράψουμε το "αυγό", "αβγό", και το "τραίνο" "τρένο" -εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ- κε θα δεχτούμε να αρχίσουμε να γράφουμε λεσ και έχουμε ξεχάσι το πλικτρολόγιο στα ελλινικά ενό θέλουμε να γράψουμε γκρινγκλισ;
Τα σχόλια βεβαίως για το υστερόγραφο είναι αυτονόητα έτσι; Απορίας άξιον όμως είναι, το ότι αυτή η πολιτική απλοποίησης της γλώσσας - εξουδετέρωσης εθνικής ταυτότητας έρχεται σε αντίθεση με μία άλλη πολιτική η οποία εφαρμόστηκε, όχι τόσο φανερά. Αυτή την πολιτική θα έχει ανακαλύψει όποιος πήρε στα χέρια του τα καινούρια βιβλία του δημοτικού.
Τα βιβλία είναι σχετικώς κακογραμμένα όπως βεβαίως όλα τα προηγούμενα, είναι όμως και πιο δύσκολα, και μάλιστα σε συνδυασμό με τον φόρτο εργασίας που φροντίζουν να επιβάλλουν τα σχολεία, καθίστανται ακόμη δυσκολότερα. Καλώς ή κακώς, ο σκοπός μιας τέτοιας ενέργειας δεν είναι να οξυνθεί η πνευματική διαύγεια του μικρού ελληνόπουλου, ούτε να μεγαλώσουμε στρατιές Einstein με σκοπό κάποτε να κατακτήσουμε την Ευρώπη.
Σκοπός της αλλαγής αυτής είναι η εξάντληση των παιδιών τα οποία είτε δεν είναι τόσο εργατικά, είτε δεν είναι τόσο έξυπνα όσο τα άλλα, έτσι ώστε να μην μπορούν να συνεχίσουν στο σχολείο.
Από μία -όσο αυστηρή κι αν ακούγεται σαν λέξη, αυτή είναι η αλήθεια- φασιστική άποψη των πραγμάτων, μόλις βρέθηκε μια πολύ καλή λύση για την ανεργία! Εφόσον βεβαίως έχουμε διώξει όλους τους αλλοδαπούς που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, και τους οποίους προφανώς προτιμούν οι εργοδότες. Οι έξυπνοι και εργατικοί θα τελειώνουν το σχολείο, οι άλλοι θα γίνονται οικοδόμοι, μαγαζάτορες, γανωματές κλπ. Κοινώς, γυρνάμε τρεις τέσσερις δεκαετίες πίσω. Ξέχασα να σας ενημερώσω, ευελπιστούν να σταματήσουν και οι γυναίκες να φοιτούν μετά το δέκατο έτος της ηλικίας τους, και να αρχίσουν να γίνονται κορδελιάστρες, πλύστρες, ή απλές νοικοκυρές, οι πιο ευκατάστατες.
Δεκτά όλα αυτά, αλλά η απλοποίηση της γραφής δεν είναι "ψιλοχοντρο"-αντιφατική; Δηλαδή πώς θα στηριχθεί ένα τέτοιο σύστημα σε μια τόσο απαξιωτική μεταρρύθμιση;
Εδώ και πολλά χρόνια έχουμε την πιο δύσκολη ύλη μαθηματικών γυμνασίου-λυκείου στον κόσμο. Ποιός Έλληνας θα δεχτεί την εύκολη λύση μιας ιποτίνουσασ, μιας μίρασ ή του αθρίσματοσ τον ιμιτόνον;
Ας σοβαρευτούμε λίγο, τέτοιες αλλαγές δεν κατάφεραν να εδραιωθούν επί Τουρκοκρατίας, και θα γίνουν τώρα, και μάλιστα από εμάς τους ίδιους; Άλλωστε, σύμφωνα με το προηγούμενο επεισόδιο, δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τόσο ριζικές αλλαγές "κίριι βουλευτέ"!
Τα συμπεράσματα, δικά σας...
Εντάξει ίσως έχει αρχίσει λίγο να χάνεται ο ανάλαφρος χαρακτήρας των άρθρων, αλλά εδώ ο κόσμος καίγεται, ας αφήσουμε λίγο τις βαρκούλες κι ας πιάσουμε τα μεγάλα, βαριά καράβια, να δούμε με τί λογική λειτουργεί αυτό το κράτος.
Ένα e-mail που πολλοί θα έχετε λάβει είναι το παρακάτω:
Tην απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης, με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου. Την πρόταση του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.
Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρηπρόταση για τον εκμοντερνισμό/ απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.
Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως 'τροφή για σκέψη' τα εξής:
1. Να καταργηθούν τα γράμματα 'η' και 'υ' και να αντικατασταθούν από το γράμμα 'ι'.
2. Να καταργηθεί το γράμμα 'ω' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'ο'.
3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούνως εξής: 'αι'---> 'ε', 'ει'--->'ι', 'οι--->ι', 'υι'--->ι','αυ'--->'αβ', 'ευ'--->'εβ'
4. Να καταργηθεί η χρήση του 'γγ' και να αντικατασταθεί από το 'γκ'.
5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα 'ς' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'σ'.
Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ο .ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ,λ, μ, ν , ξ , ο , π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το 'ου').
Ο κ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη. Ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε σχέση με μεγάλο αριθμό ατόμων που έχουν διάφορες μορφές δυσλεξίας'.
Υ.Γ. ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΧΕΝΡΙ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ: Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ
Ψυχραιμία. Κατ' αρχάς δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Εδώ δεν μπορούμε να γράψουμε το "αυγό", "αβγό", και το "τραίνο" "τρένο" -εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ- κε θα δεχτούμε να αρχίσουμε να γράφουμε λεσ και έχουμε ξεχάσι το πλικτρολόγιο στα ελλινικά ενό θέλουμε να γράψουμε γκρινγκλισ;
Τα σχόλια βεβαίως για το υστερόγραφο είναι αυτονόητα έτσι; Απορίας άξιον όμως είναι, το ότι αυτή η πολιτική απλοποίησης της γλώσσας - εξουδετέρωσης εθνικής ταυτότητας έρχεται σε αντίθεση με μία άλλη πολιτική η οποία εφαρμόστηκε, όχι τόσο φανερά. Αυτή την πολιτική θα έχει ανακαλύψει όποιος πήρε στα χέρια του τα καινούρια βιβλία του δημοτικού.
Τα βιβλία είναι σχετικώς κακογραμμένα όπως βεβαίως όλα τα προηγούμενα, είναι όμως και πιο δύσκολα, και μάλιστα σε συνδυασμό με τον φόρτο εργασίας που φροντίζουν να επιβάλλουν τα σχολεία, καθίστανται ακόμη δυσκολότερα. Καλώς ή κακώς, ο σκοπός μιας τέτοιας ενέργειας δεν είναι να οξυνθεί η πνευματική διαύγεια του μικρού ελληνόπουλου, ούτε να μεγαλώσουμε στρατιές Einstein με σκοπό κάποτε να κατακτήσουμε την Ευρώπη.
Σκοπός της αλλαγής αυτής είναι η εξάντληση των παιδιών τα οποία είτε δεν είναι τόσο εργατικά, είτε δεν είναι τόσο έξυπνα όσο τα άλλα, έτσι ώστε να μην μπορούν να συνεχίσουν στο σχολείο.
Από μία -όσο αυστηρή κι αν ακούγεται σαν λέξη, αυτή είναι η αλήθεια- φασιστική άποψη των πραγμάτων, μόλις βρέθηκε μια πολύ καλή λύση για την ανεργία! Εφόσον βεβαίως έχουμε διώξει όλους τους αλλοδαπούς που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, και τους οποίους προφανώς προτιμούν οι εργοδότες. Οι έξυπνοι και εργατικοί θα τελειώνουν το σχολείο, οι άλλοι θα γίνονται οικοδόμοι, μαγαζάτορες, γανωματές κλπ. Κοινώς, γυρνάμε τρεις τέσσερις δεκαετίες πίσω. Ξέχασα να σας ενημερώσω, ευελπιστούν να σταματήσουν και οι γυναίκες να φοιτούν μετά το δέκατο έτος της ηλικίας τους, και να αρχίσουν να γίνονται κορδελιάστρες, πλύστρες, ή απλές νοικοκυρές, οι πιο ευκατάστατες.
Δεκτά όλα αυτά, αλλά η απλοποίηση της γραφής δεν είναι "ψιλοχοντρο"-αντιφατική; Δηλαδή πώς θα στηριχθεί ένα τέτοιο σύστημα σε μια τόσο απαξιωτική μεταρρύθμιση;
Εδώ και πολλά χρόνια έχουμε την πιο δύσκολη ύλη μαθηματικών γυμνασίου-λυκείου στον κόσμο. Ποιός Έλληνας θα δεχτεί την εύκολη λύση μιας ιποτίνουσασ, μιας μίρασ ή του αθρίσματοσ τον ιμιτόνον;
Ας σοβαρευτούμε λίγο, τέτοιες αλλαγές δεν κατάφεραν να εδραιωθούν επί Τουρκοκρατίας, και θα γίνουν τώρα, και μάλιστα από εμάς τους ίδιους; Άλλωστε, σύμφωνα με το προηγούμενο επεισόδιο, δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τόσο ριζικές αλλαγές "κίριι βουλευτέ"!
Τα συμπεράσματα, δικά σας...
26.6.08
Το νερό νεράκι...
Επεισόδιο 6ο-
Καλημέρα σας θα θέλατε να ψήσετε την μπριζόλα σας στο κεφάλι μου; - Κωστάκη βάλε τώρα αμέσως το φανελάκι σου μη σε στείλω στο σπίτι! - Κάτσε κοπέλα μου κάτω απ' την ομπρέλα κι από εδώ μαυρίζεις...
Δηλαδή αυτό ήταν; Μόλις το είπαν έγινε κιόλας; Εδώ για τα μέτρα κατά του καπνίσματος μας ενημέρωσαν από τώρα για το 2010, για να προετοιμαστούν οι εθισμένοι, να πάθουν τον καρκίνο όσο προλαβαίνουν, και το Global Warming ακόμη δεν το χωνέψαμε σαν όρο και μας χτυπάει κιόλας την πόρτα; Τι να το χωνέψουμε δηλαδή που ακόμη νομίζουμε πως είναι η χρονιά ζεστή, και πως του χρόνου όλα θα είναι ευχάριστα και δροσερά. Αλλιώς πως μπορώ να δικαιολογήσω τη γειτόνισσα που πλένει το πεζοδρόμιο λες και μένει δίπλα στον Νείλο κατά τον 6ο π.Χ.; Κάτσε κυρά μου, πεζοδρόμιο πλένεις, ούτε το μαλλί σου, ούτε το χαλί σου.
Να αναφέρουμε τα air-conditions τώρα ή θα γίνω κακιά μεσημεριάτικα; Χωρίς αυτά, σπίτι δεν νοείται. Λες και στο χωριό σου με κλιματιστικό την έβγαζες! Κανείς όμως δεν σκέφτηκε πως το ίδιο το κλιματιστικό ανεβάζει τα επίπεδα θερμοκρασίας 2-3 βαθμούς.
Μας λείπει η ενημέρωση ή η ευαισθησία τελικά;
Η ανακύκλωση έχει κάνει μεγάλα βήματα, και πάλι όμως δεν είναι οι δρασκελισμοί που χρειαζόμαστε για να φανεί η αλλαγή. Οι γέροι δεν γνωρίζουν, δεν κατανοούν, οι νέοι αδιαφορούν. Εκτός αυτού όμως, όταν το ίδιο το εργοστάσιο δεν έχει τις κατάλληλες υποδομές, λογικό δεν είναι να τα παρατάνε ακόμη και οι τυχόν καλοθελητές;
Όταν μαθαίνουμε πως ο διαχωρισμός των χαρτιών γίνεται με το χέρι, και πως οι κινούμενοι διάδρομοι τρέχουν πιο γρήγορα από τους ελάχιστους εργάτες με αποτέλεσμα τα μισά χαρτιά να καταλήγουν κι αυτά στη χωματερή, η πρώτη σκέψη αφορά τη ματαιότητα της ανακύκλωσης, ειδικά για κάποιους που την κάνουν με κόπο.
Έτσι βρέθηκε και η λύση για ΟΛΑ μας τα προβλήματα! Κρίση ανθρωπίνων σχέσεων; Σκοπιανό; Μεταλλαγμένα; (γεννετικά τροποποιημένα για τους αυστηρούς) Αδικία; Ακρίβεια; Κουκουλωμένα σκάνδαλα; Eurovision; Σε καμιά 20αριά χρονάκια θα λυθούν όλα. Ο μισός πληθυσμός της Γης θα έχει πεθάνει από τη λειψυδρία (μερικές χιλιάδες γυναικών σίγουρα θα έχουν αυτοκτονήσει λόγω λειψανδρίας, αποτέλεσμα άλλης μιας τραγικής έρευνας και ίσως διαπίστωσης πολλών γυναικών), και οι πλούσιοι θα έχουν τη χαρά να πνιγούν στη θάλασσα που θα σκεπάσει την ξηρά, αποφεύγοντας έτσι την απελπισία της επερχόμενης πτώχευσης. Είναι ειρωνικό, αλλά όχι τα εγγόνια μας, ούτε τα παιδιά μας, εμείς οι ίδιοι θα ζήσουμε την απόλυτη ειρωνεία σε μερικά χρόνια. Νερό θα μας περιβάλει από παντού, κι όμως θα διψάμε.
Απαισιοδοξία και μοιρολατρία; Όχι δα! Ρεαλισμός! Αν ανοίξουμε τα μάτια μας θα δούμε το αυτονόητο: Καταστρέφουμε ό,τι πιο όμορφο έχουμε πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη. Τον ίδιο τον πλανήτη. Ξέρουμε να εκτιμούμε το καλό, δεν ξέρουμε όμως να το τιμούμε, κι αυτό θα το καταλάβουμε όταν θα είναι πια πολύ αργά για να κάνουμε το οτιδήποτε.
Λοιπόν, άνοιξε τώρα το κλιματιστικό και γέμισε την μπανιέρα... Α! Πότισε και τον κήπο! Σίγουρα είναι πολύ όμορφος έτσι πράσινος και ζωντανός, αφού έχει πιει το νερό που εσύ δεν θα έχεις σε λίγο. Καλή σου μέρα...
12.6.08
Conveniunt nostris auribus ista magis (=Στ' αυτιά μας το κασκόλ πάει καλύτερα)
Επεισόδιο 5ο-
Η βροχή μαστιγώνει με δύναμη τα τέλεια γυαλισμένα, διπλού κρυστάλλου τζάμια του πολυτελούς διαμερίσματος στην καρδιά της μεγαλούπολης. Βρίσκομαι καθισμένη στη βελούδινη πολυθρόνα μου (δια χειρός Δελούδη), αγναντεύοντας την κοσμοχαλασιά μέσα από την ολομέταξη κουρτίνα. Ξαφνικά, τα φώτα σβήνουν, οι αστραπές δυναμώνουν, το brandy μου πέφτει απ' το χέρι!
"Φτου σου κέρατο! Πάει το χαλί με τα Swarovski!"
Κατευθύνομαι στην κουζίνα προς αναζήτηση κεριών. "Πού είναι κι αυτός ο μπάτλερ τέτοιες ώρες!" Είμαι έτοιμη ν' ανάψω το κερί, όταν χτυπάει δυνατά και παρατεταμένα το κουδούνι της πόρτας. Μου πέφτει το κερί μαζί με το χρυσοποίκιλτο αναπτήρα στο πάτωμα. Μα είναι δυνατόν; Από πότε έχω Parkinson και δεν το ήξερα κιόλας; Πάω με δυσκολία μέχρι την πόρτα -ούτε σκέφτηκα πώς μπήκε ο επισκέπτης στην πολυκατοικία αφού δεν χτύπησε το θυροτηλέφωνο.
Ανοίγω την πόρτα. Δεν βλέπω τίποτα! -μη φρικάρεις λογικό είναι αφού ούτε ο διάδρομος έχει φως. "Καλησπέρα ο γείτονας είστε; Δεν είναι η ασφάλειά μου, ε;Ευτυχώς που ήρθατε δεν μπορώ μόνη μες στα σκοτάδια"
"Σαν πολύ δε μιλάς;" λέει και νιώθω ένα χέρι να τυλίγεται στο λαιμό μου. Ωχ! Μάλλον δεν είναι ο γείτονας! Τι γίνεται τώρα; "Καλέ περιμένετε να σας βάλω πρώτα ένα ποτάκι και..." το χέρι σφίγγεται στο λαιμό μου "Μπράβο σου πάντως, άλλοι δεν τολμούν να μιλήσουν όχι να κάνουν και αστειάκια." Έτσι είναι αν έχεις αρχές απ' την οικογένειά σου δεν ξεχνάς ποτέ τους καλούς τρόπους και τους κανόνες φιλοξενίας, όχι παίζουμε.
Τα φώτα ανάβουν - είναι καλό τώρα αυτό ή κακό; Ο τύπος απέναντι μου δείχνει ατάραχος! Και κούκλος! Ναι, είναι σαν φωτομοντέλο σε kinky φωτογράφιση της Vivienne Westwood! Οκ, προφανώς δεν έχει σκοπό το βιασμό. "Ε... Πώς... Πώς... Τι...;" "Λοιπόν με κούρασες, θα κάνεις ό,τι σου λέω και δεν θα ξαναμιλήσεις, τελείωσε!" έγνεψα θετικά - όχι ότι είχα κι άλλη επιλογή. "Λοιπόν,πάρε και συμπλήρωσε αυτό, το θέλω τέλειο, έχεις δύο ώρες, με δυνατή αποχώρηση στο τέλος της πρώτης." Ε; Αυτό με τη δυνατή αποχώρηση κάτι μου θύμισε αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς. Βλέπω το πρώτο φύλλο χαρτιού.
Ήταν ένα τεστ λατινικών! Holly shit! Πάνω που νομίζεις πως έχεις ξεφύγει, σε κυνηγάει ξανά, σαν τα ναρκωτικά ένα πράμα. Άρχισα να φαντάζομαι κουτάκια χασίς με ταμπέλες τύπου "Regina rosas amat" και δε συμμαζεύεται, ενώ έβλεπα σχεδόν γνώριμες, βγαλμένες από άλλες εποχές λέξεις να χορεύουν απέναντι μου βγάζοντας μου τις γλώσσες περιπαιχτικά. Είχα πανικοβληθεί! Σταγονίτσες κρύου ιδρώτα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό, έτσι που άρχισα να νιώθω σαν τα διπλού κρυστάλλου τζάμια του σπιτιού. Κοίταξα τον άντρα που είχε κάτσει στον καναπέ απέναντι. Με τρόμο συνειδητοποίησα πως καθόμουν σ' ένα... θρανίο!!! Τι αμαρτίες πληρώνω; Πότε ν' αρχίσω να τσιρίζω; Αχ, δεν μπορώ... Θέλω να φύγω... Άσε με, άσε με!
"Άντε παιδάκι μου θα ξυπνήσεις ποτέ να πας να δώσεις ή βαρέθηκες και λες να τ' αφήσεις για το Σεπτέμβριο;" Ανοίγω διστακτικά το ένα μπιρμπιλωτό, χρώματος τριανταφυλλιάς μάτι. Είμαι στο κρεβάτι μου, και ναι! ναι! - τι κλισέ!- η μαμά μου φωνάζει να ξυπνήσω! Ουφ... Ένα όνειρο ήταν... Τώρα όμως είμαι εδώ, ασφαλής στο κρεβάτι μου, και πρέπει να ξυπνήσω για να... για να... Αααααααααααα! "Τρελή είσαι ρε Άννη, τι τσιρίζεις πρωινιάτικα;" ΚΑΛΕ! Γράφω λατινικάαααααααααααααααααα!!!
Η βροχή μαστιγώνει με δύναμη τα τέλεια γυαλισμένα, διπλού κρυστάλλου τζάμια του πολυτελούς διαμερίσματος στην καρδιά της μεγαλούπολης. Βρίσκομαι καθισμένη στη βελούδινη πολυθρόνα μου (δια χειρός Δελούδη), αγναντεύοντας την κοσμοχαλασιά μέσα από την ολομέταξη κουρτίνα. Ξαφνικά, τα φώτα σβήνουν, οι αστραπές δυναμώνουν, το brandy μου πέφτει απ' το χέρι!
"Φτου σου κέρατο! Πάει το χαλί με τα Swarovski!"
Κατευθύνομαι στην κουζίνα προς αναζήτηση κεριών. "Πού είναι κι αυτός ο μπάτλερ τέτοιες ώρες!" Είμαι έτοιμη ν' ανάψω το κερί, όταν χτυπάει δυνατά και παρατεταμένα το κουδούνι της πόρτας. Μου πέφτει το κερί μαζί με το χρυσοποίκιλτο αναπτήρα στο πάτωμα. Μα είναι δυνατόν; Από πότε έχω Parkinson και δεν το ήξερα κιόλας; Πάω με δυσκολία μέχρι την πόρτα -ούτε σκέφτηκα πώς μπήκε ο επισκέπτης στην πολυκατοικία αφού δεν χτύπησε το θυροτηλέφωνο.
Ανοίγω την πόρτα. Δεν βλέπω τίποτα! -μη φρικάρεις λογικό είναι αφού ούτε ο διάδρομος έχει φως. "Καλησπέρα ο γείτονας είστε; Δεν είναι η ασφάλειά μου, ε;Ευτυχώς που ήρθατε δεν μπορώ μόνη μες στα σκοτάδια"
"Σαν πολύ δε μιλάς;" λέει και νιώθω ένα χέρι να τυλίγεται στο λαιμό μου. Ωχ! Μάλλον δεν είναι ο γείτονας! Τι γίνεται τώρα; "Καλέ περιμένετε να σας βάλω πρώτα ένα ποτάκι και..." το χέρι σφίγγεται στο λαιμό μου "Μπράβο σου πάντως, άλλοι δεν τολμούν να μιλήσουν όχι να κάνουν και αστειάκια." Έτσι είναι αν έχεις αρχές απ' την οικογένειά σου δεν ξεχνάς ποτέ τους καλούς τρόπους και τους κανόνες φιλοξενίας, όχι παίζουμε.
Τα φώτα ανάβουν - είναι καλό τώρα αυτό ή κακό; Ο τύπος απέναντι μου δείχνει ατάραχος! Και κούκλος! Ναι, είναι σαν φωτομοντέλο σε kinky φωτογράφιση της Vivienne Westwood! Οκ, προφανώς δεν έχει σκοπό το βιασμό. "Ε... Πώς... Πώς... Τι...;" "Λοιπόν με κούρασες, θα κάνεις ό,τι σου λέω και δεν θα ξαναμιλήσεις, τελείωσε!" έγνεψα θετικά - όχι ότι είχα κι άλλη επιλογή. "Λοιπόν,πάρε και συμπλήρωσε αυτό, το θέλω τέλειο, έχεις δύο ώρες, με δυνατή αποχώρηση στο τέλος της πρώτης." Ε; Αυτό με τη δυνατή αποχώρηση κάτι μου θύμισε αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς. Βλέπω το πρώτο φύλλο χαρτιού.
Ήταν ένα τεστ λατινικών! Holly shit! Πάνω που νομίζεις πως έχεις ξεφύγει, σε κυνηγάει ξανά, σαν τα ναρκωτικά ένα πράμα. Άρχισα να φαντάζομαι κουτάκια χασίς με ταμπέλες τύπου "Regina rosas amat" και δε συμμαζεύεται, ενώ έβλεπα σχεδόν γνώριμες, βγαλμένες από άλλες εποχές λέξεις να χορεύουν απέναντι μου βγάζοντας μου τις γλώσσες περιπαιχτικά. Είχα πανικοβληθεί! Σταγονίτσες κρύου ιδρώτα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό, έτσι που άρχισα να νιώθω σαν τα διπλού κρυστάλλου τζάμια του σπιτιού. Κοίταξα τον άντρα που είχε κάτσει στον καναπέ απέναντι. Με τρόμο συνειδητοποίησα πως καθόμουν σ' ένα... θρανίο!!! Τι αμαρτίες πληρώνω; Πότε ν' αρχίσω να τσιρίζω; Αχ, δεν μπορώ... Θέλω να φύγω... Άσε με, άσε με!
"Άντε παιδάκι μου θα ξυπνήσεις ποτέ να πας να δώσεις ή βαρέθηκες και λες να τ' αφήσεις για το Σεπτέμβριο;" Ανοίγω διστακτικά το ένα μπιρμπιλωτό, χρώματος τριανταφυλλιάς μάτι. Είμαι στο κρεβάτι μου, και ναι! ναι! - τι κλισέ!- η μαμά μου φωνάζει να ξυπνήσω! Ουφ... Ένα όνειρο ήταν... Τώρα όμως είμαι εδώ, ασφαλής στο κρεβάτι μου, και πρέπει να ξυπνήσω για να... για να... Αααααααααααα! "Τρελή είσαι ρε Άννη, τι τσιρίζεις πρωινιάτικα;" ΚΑΛΕ! Γράφω λατινικάαααααααααααααααααα!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
