Επεισόδιο 5ο-
Η βροχή μαστιγώνει με δύναμη τα τέλεια γυαλισμένα, διπλού κρυστάλλου τζάμια του πολυτελούς διαμερίσματος στην καρδιά της μεγαλούπολης. Βρίσκομαι καθισμένη στη βελούδινη πολυθρόνα μου (δια χειρός Δελούδη), αγναντεύοντας την κοσμοχαλασιά μέσα από την ολομέταξη κουρτίνα. Ξαφνικά, τα φώτα σβήνουν, οι αστραπές δυναμώνουν, το brandy μου πέφτει απ' το χέρι!
"Φτου σου κέρατο! Πάει το χαλί με τα Swarovski!"
Κατευθύνομαι στην κουζίνα προς αναζήτηση κεριών. "Πού είναι κι αυτός ο μπάτλερ τέτοιες ώρες!" Είμαι έτοιμη ν' ανάψω το κερί, όταν χτυπάει δυνατά και παρατεταμένα το κουδούνι της πόρτας. Μου πέφτει το κερί μαζί με το χρυσοποίκιλτο αναπτήρα στο πάτωμα. Μα είναι δυνατόν; Από πότε έχω Parkinson και δεν το ήξερα κιόλας; Πάω με δυσκολία μέχρι την πόρτα -ούτε σκέφτηκα πώς μπήκε ο επισκέπτης στην πολυκατοικία αφού δεν χτύπησε το θυροτηλέφωνο.
Ανοίγω την πόρτα. Δεν βλέπω τίποτα! -μη φρικάρεις λογικό είναι αφού ούτε ο διάδρομος έχει φως. "Καλησπέρα ο γείτονας είστε; Δεν είναι η ασφάλειά μου, ε;Ευτυχώς που ήρθατε δεν μπορώ μόνη μες στα σκοτάδια"
"Σαν πολύ δε μιλάς;" λέει και νιώθω ένα χέρι να τυλίγεται στο λαιμό μου. Ωχ! Μάλλον δεν είναι ο γείτονας! Τι γίνεται τώρα; "Καλέ περιμένετε να σας βάλω πρώτα ένα ποτάκι και..." το χέρι σφίγγεται στο λαιμό μου "Μπράβο σου πάντως, άλλοι δεν τολμούν να μιλήσουν όχι να κάνουν και αστειάκια." Έτσι είναι αν έχεις αρχές απ' την οικογένειά σου δεν ξεχνάς ποτέ τους καλούς τρόπους και τους κανόνες φιλοξενίας, όχι παίζουμε.
Τα φώτα ανάβουν - είναι καλό τώρα αυτό ή κακό; Ο τύπος απέναντι μου δείχνει ατάραχος! Και κούκλος! Ναι, είναι σαν φωτομοντέλο σε kinky φωτογράφιση της Vivienne Westwood! Οκ, προφανώς δεν έχει σκοπό το βιασμό. "Ε... Πώς... Πώς... Τι...;" "Λοιπόν με κούρασες, θα κάνεις ό,τι σου λέω και δεν θα ξαναμιλήσεις, τελείωσε!" έγνεψα θετικά - όχι ότι είχα κι άλλη επιλογή. "Λοιπόν,πάρε και συμπλήρωσε αυτό, το θέλω τέλειο, έχεις δύο ώρες, με δυνατή αποχώρηση στο τέλος της πρώτης." Ε; Αυτό με τη δυνατή αποχώρηση κάτι μου θύμισε αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς. Βλέπω το πρώτο φύλλο χαρτιού.
Ήταν ένα τεστ λατινικών! Holly shit! Πάνω που νομίζεις πως έχεις ξεφύγει, σε κυνηγάει ξανά, σαν τα ναρκωτικά ένα πράμα. Άρχισα να φαντάζομαι κουτάκια χασίς με ταμπέλες τύπου "Regina rosas amat" και δε συμμαζεύεται, ενώ έβλεπα σχεδόν γνώριμες, βγαλμένες από άλλες εποχές λέξεις να χορεύουν απέναντι μου βγάζοντας μου τις γλώσσες περιπαιχτικά. Είχα πανικοβληθεί! Σταγονίτσες κρύου ιδρώτα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό, έτσι που άρχισα να νιώθω σαν τα διπλού κρυστάλλου τζάμια του σπιτιού. Κοίταξα τον άντρα που είχε κάτσει στον καναπέ απέναντι. Με τρόμο συνειδητοποίησα πως καθόμουν σ' ένα... θρανίο!!! Τι αμαρτίες πληρώνω; Πότε ν' αρχίσω να τσιρίζω; Αχ, δεν μπορώ... Θέλω να φύγω... Άσε με, άσε με!
"Άντε παιδάκι μου θα ξυπνήσεις ποτέ να πας να δώσεις ή βαρέθηκες και λες να τ' αφήσεις για το Σεπτέμβριο;" Ανοίγω διστακτικά το ένα μπιρμπιλωτό, χρώματος τριανταφυλλιάς μάτι. Είμαι στο κρεβάτι μου, και ναι! ναι! - τι κλισέ!- η μαμά μου φωνάζει να ξυπνήσω! Ουφ... Ένα όνειρο ήταν... Τώρα όμως είμαι εδώ, ασφαλής στο κρεβάτι μου, και πρέπει να ξυπνήσω για να... για να... Αααααααααααα! "Τρελή είσαι ρε Άννη, τι τσιρίζεις πρωινιάτικα;" ΚΑΛΕ! Γράφω λατινικάαααααααααααααααααα!!!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
kale nice!!ante grapse ki alla na xw kati na diavasw,a!pantws na xereis egw lupamai polu gia sena einai krima na eisai kai su mia anorgasmikia krima eilikrina....ax love ya leuki mou gazela
egw,i gnwsti kai pantotini vasilissa twn pantwn
Δημοσίευση σχολίου