Αμφιθεατρικόν

Επεισόδιο 25: Επειδή σε στιγμές βαρεμάρας το 'χουμε και με το στίχο, αφήνω στον κυβερνοχώρο το ποιητικό στίγμα του αμφιθεάτρου...

Νύστα, μιζέρια, ξύπνησα,
πριν από καμιά ώρα.
Θέλω αραλίκι και φιλιά
πάνω σε μια αιώρα.

Tenessee Williams κάνουμε
και κάπου συγκινούμαι,
τα βλέφαρά μου σφαλιστά
το 'εργο του υμνούνε.

Θέλω να πάω σπίτι μου,
μα έχει παρουσίες.
Αν συνεχίσω στη σχολή,
θα πέσω στις ουσίες.

Στο μεταξύ οι πίσω μου,
στιγμή δεν το βουλώνουν.
Κι εγώ ακούω με προσοχή
γι' αγόρια που λαβώνουν.

Η Λώρα ήτανε τρελή
κι ο Τομ τα είχε παίξει.
Είναι το Glass Menagerie
κι όποιος προλάβει ας τρέξει.

Κι εκεί που αναλύουμε,
κι εδώ που φλυαρούμε,
μία ιδέα μου 'ρχεται
ώστε όλοι να χαρούμε.

Σηκώνομαι στη θέση μου
αρχίζω να φωνάζω,
"Αλλάζουμε το μάθημα,
αλλιώς εγώ μονάζω!"

Πιο kinaisthetic να γενεί
μπας και ποτέ ξυπνήσω,
αλλιώς απ' τη Διαμαντοπούλου εγώ,
δεν θα το συγχωρήσω.

Ήρθε το μαγικό χαρτί,
το εισιτήριό μου,
το παρουσιολόγιο,
"Έλα εδώ γλυκό μου!"

Εναποθέτω υπογραφή
βασιλική ολογράφως.
Με κέφι ετοιμάζομαι
να φύγω ολοτάχως.

Ε, μα δεν κάνει διάλειμμα
και η γλυκιά δασκάλα!
Τώρα απλώς πεινάω, όμως,
μετά, θα έχουμε άλλα...


Τα υπόλοιπα "αμφιθεατρικά" υπόκεινται σε λογοκρισία...

Επεισόδιο; Αν ήταν σειρά προφανέστατα θα είχε κοπεί ελλείψη σεναριογράφου. Θυμήθηκα πως υπάρχει αυτό το μπλόγκ πριν δυο μέρες και σήμερα μπήκα κυρίως για να δω αν υπάρχει ακόμα (εγώ αν ήμουν διαδίκτυο θα το είχα διαγράψει προ πολλού). Ένας χρόνος και κάτι πέρασε και τα δεδομένα άλλαξαν τόσο που δεν τολμώ καν να διαβάσω τις προηγούμενες αναρτήσεις, νιώθω πως θα μου φανούν χαζές, μπορεί να γελάσω ή και να ντραπώ σε σημείο που να θέλω να τις διαγράψω.

Όταν η ζωή τρέχει κι εσύ πρέπει να την προλάβεις δεν έχεις χρόνο για συγγραφή και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ακόμη κι αν αντιμετωπίζεις κάποιες από αυτές, όταν είσαι ένας άνθρωπος αναβλητικός και γεμάτος ζωή, σου είναι δύσκολο να στρώσεις το ποπουδάκι σου σε μια καρέκλα και ν' αρχίσεις να γράφεις για τα διάφορα θέματα που σε απασχολούν. Η ειρωνία μάλιστα είναι, πως σε τέτοιες περιόδους της ζωής σου θα είχες τη δυνατότητα να συντάξεις και να δημιουργήσεις πραγματικά διαμάντια. Όχι πλέον γιατί κάθεσαι με τις ώρες να παίξεις με τις λέξεις (η όρεξη για κάτι τέτοιο χωρίς το ανάλογο κίνητρο φοβάμαι πως έχει χαθεί ανεπιστρεπτί) αλλά γιατί τα θέματα που μπορείς να θίξεις είναι σαφώς πιο βαθειά, καθότι η εμπειρία αυξάνεται, το μάτι εκπαιδεύεται, η σκέψη καλπάζει πιο γρήγορα κι από άλογο κούρσας, και η γλώσσα λύνεται χωρίς να φοβάται να εκφράσει τα όσα ο εγκέφαλος της υποβάλλει.

Αλλά τί να το κάνεις; Πλέον τρέχεις να ρουφήξεις αδυφάγα μια ζωή που νομίζεις πως δεν θα τελειώσει ποτέ, κάτι όμως σε πιέζει να την απολαύσεις μέχρι την τελευταία της γουλιά σαν αυτή να 'ναι το αύριο. Τώρα πια η σκέψη σου δεν προλαβαίνει να αποτυπωθεί σε χαρτί ή υπολογιστή, αποτυπώνεται αμέσως μέσω των πράξεών σου, με αποτέλεσμα να χάνει μεν τη λυρικότητα που θα μπορούσε να έχει, να κερδίζει όμως σε νόημα. Συνεπώς, η οποιαδήποτε μορφή τέχνης, εν προκειμένω η γραφή, χάνει έδαφως για να προταθεί η δράση.

Κι εδώ έρχεται ένα μικρό δίλημμα: Κοιτάς να ζήσεις τη στιγμή, χωρίς να σε ενδιαφέρει να την καταγράψεις, καθότι μπορεί να χάσεις την επόμενη, ή αφήνεις στον εαυτό σου λίγο χρόνο να επεξεργαστεί την κάθε στιγμή έτσι ώστε να είναι πιο προετοιμασμένος για την κάθε επόμενη και ταυτόχρονα να αφήσεις και την παρακαταθήκη σου, είτε για δική σου χρήση για δική σου μελλοντική χρήση είτε προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των αναγνωστών;

Δίκοπο μαχαίρι, καθότι ένα κορίτσι φέτος έζησε την κάθε στιγμή χωρίς να πολυσκέφτεται και απόλαυσε την κάθε μέρα της σαν 'ταν η τελευταία, σύντομα όμως όταν έπρεπε να μπει σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο καθημερινότητας κοίταξε γύρω της και είδε λάθη, πολλά λάθη. Λάθη που μπορεί να μην έλαβαν ποτέ την πρέπουσας σημασία, με αποτέλεσμα να αποτραπεί η διαδικασία αυτοβελτίωσης, ή ακόμη χειρότερα, λάθη τα οποία παρόλο που αναγνωρίστηκαν, επαναλήφθηκαν, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός χαρακτήρα απερίσκεπτου και ανεύθυνου, ο οποίος συχνά έχανε την εμπιστοσύνη των άλλων ή και τη Γη κάτω απ' τα πόδια του για ζητήματα σχεδόν ασήμαντα και πτέσματα που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με λίγη μόνο παραπάνω σκέψη.

Την απάντηση στο παραπάνω δίλλημα έσπευσε να δώσει δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν ένας εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας, ο Κλεόβουλος, με το "μέτρον άριστον", τη θεμελιώδη φιλοσοφία που φαίνεται να ξεχνάμε συχνά πυκνά λόγω της φιλοσοφίας του "ζήσε το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο". Υπάρχει όμως αύριο, και είναι πιθανότερη η εμφάνιση του από το οποιοδήποτε συμβάν που μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα που έχουμε κατά νου (στην προκειμένη περίπτωση το δεδομένο είναι ότι θα ζούμε και αύριο και μεθαύριο). Η υπερβολή δεν αποτελεί ίδιον του σοφού, και στο τέλος θα μας μείνει μόνο η σοφία συνεπώς... Καλή μας συνέχεια