Τα πάχη μου... Τα κάλλη μου;

Επεισόδιο 20ο-

Σήμερα η μόδα δεν είναι μόνο ρούχα. Για τις γυναίκες είναι πλέον τρόπος ζωής, ενώ για πολλούς άντρες είναι άλλη μια συνήθεια, σαν το ποδόσφαιρο. Της μόδας λοιπόν, εκτός από τις διάφορες εφήμερες τάσεις, είναι και η υπερβολική ενασχόληση με το σώμα μας. Όχι, δεν θα πιάσουμε το θέμα των πλαστικών επεμβάσεων, ούτε την αποτρίχωση που -μετά από τόσα χρόνια- αφορά και τα δύο φύλα. Το ζήτημα εδώ είναι η ταύτιση της μόδας και περισσότερο του σημερινού προβαλλόμενου τρόπου ζωής με ένα όμορφο σώμα.

Διότι δεν είναι τυχαία επιλεγμένοι όλοι αυτοί οι τύποι στα εξώφυλλα του Νο 1 σε πωλήσεις ανδρικού περιοδικού παγκοσμίως. Τι κοινό έχουν; Αξιοπρόσεκτους κοιλιακούς και ανάγλυφα χέρια. Αλλά ούτε είναι τυχαία επιλεγμένη η θεματολογία των περισσοτέρων γυναικείων περιοδικών: δύο στα έξι θέματα αφορούν την απώλεια βάρους και τη γυμναστική.

Έχει όμως κανένα νόημα όλο αυτό; Οι μισοί από εμάς γνωρίζουμε το τέλειο πρόγραμμα γυμναστικής, το ένζυμο που καθορίζει την όρεξη, τον τρόπο να χτίσουμε μυς εύκολα και γρήγορα και γενικά χιλιάδες άλλους δρόμους που οδηγούν στο τέλειο σώμα, κι όμως κανένας δεν τους έχει εφαρμόσει με απόλυτη επιτυχία, διότι απλώς δεν είναι αυτός ο τρόπος να φτιάξει κανείς το σώμα του.

Μια αμερικάνικη -τυχαίο, ε;- εκπομπή έλεγε πώς μπορούμε να τρώμε σαν αδύνατοι, και συνεπώς να είμαστε:

Τρώμε πάντα πρωινό.

Τρώμε μόνο όταν πεινάμε.

Τρώμε ό,τι θέλουμε, αλλά λίγο.

Δεν τρώμε ούτε μπουκιά παραπάνω απ' όσο μας χρειάζεται.

Τρώμε αργά ώστε να απολαμβάνουμε το φαγητό.

Μα φυσικά και αν ήμασταν αδύνατοι θα τρώγαμε με αυτό τον τρόπο, δεν το κάνουμε όμως, γι' αυτό και δεν είμαστε, κι αν προσπαθήσουμε να το κάνουμε, πάλι θα καταπιεζόμαστε. Διότι όταν κάποιος είναι λαίμαργος και του αρέσει να κατεβάζει τις μπουκιές αμάσητες προφανώς δεν πρόκειται να απολαύσει το φαγητό του μετρώντας τις φορές που μάσησε την κάθε μπουκιά (προσωπικά, νιώθω σαν αγελάδα όταν μασάω για πολλή ώρα). Το δε πρωινό είναι μια δύσκολη σχετικά στην εφαρμογή της συνήθεια, καθώς ελάχιστοι πραγματικά πεινάνε αμέσως μόλις ξυπνήσουν κι ακόμη λιγότεροι έχουν το χρόνο να βάλουν στο στόμα τους κάτι παραπάνω από δύο βιαστικές γουλιές κάθε πρωί. Όλες οι υπόλοιπες "εντολές" έχουν να κάνουν με τη βασική διαφορά των φύσει αδύνατων ανθρώπων και των υπολοίπων: οι μεν βλέπουν το φαγητό ως αναγκαιότητα ενώ οι δε ως απόλαυση, οπότε δεν χρήζουν περαιτέρω αναλύσεων.

Όσο για τους μικρούς και πολλά υποσχόμενους τίτλους που δίνουν μια γεύση από το περιεχόμενο του εκάστοτε άρθρου στα εξώφυλλα των περιοδικών, μάλλον οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως κανένα τέτοιου είδους άρθρο δεν ανταποκρινόταν στον εντυπωσιακό χαρακτήρα του τίτλου του. Κι αυτό διότι κανείς δεν περιμένει από τον τίτλο "Το μυστικό του Τάδε Επωνυμόπουλου για γρήγορη απώλεια κιλών" ένα δισέλιδο που θα αναλύει το πόσο καλή δουλειά κάνει ο προσωπικός γυμναστής του εν λόγω κυρίου, ενώ την ίδια στιγμή το άρθρο με τίτλο "Οι τέλειοι κοιλιακοί" απεικονίζει ασκήσεις τις οποίες δείχνει ένας φοβερά γυμνασμένος τύπος που ουδεμία σχέση έχει με τον μέσο νεοέλληνα που πασχίζει να μειώσει το μπυροκοίλι. Ε, λυπηθείτε μας και λίγο!

Θα μου πεις, με κάτι πρέπει να γεμίσουν κι αυτοί τις σελίδες τους. Κι εκεί είναι που αντιλαμβάνεσαι πως και στην περίπτωση του Τύπου, η ποσότητα βλάπτει την ποιότητα. Αν λοιπόν υπήρχαν πολύ λιγότερα περιοδικά κι εκδίδονταν με μικρότερη συχνότητα, σίγουρα θα μας εντυπωσίαζαν περισσότερο.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Το σώμα που έχει ζωντάνια και σφρίγος είτε το έχεις από φυσικού σου είτε το αποκτάς μέσα από μια ζωή γεμάτη στερήσεις και σωματική καταπόνηση. Καλώς ή κακώς μόνο αν κλείσεις το στόμα σου φεύγουν τα κιλά. Το σίγουρο είναι πως για πολλούς από μας το φαγητό είναι μία από τις σαρκικές απολαύσεις στις οποίες αξίζει να κάνεις υπερβολές όποιο κι αν είναι ο τίμημα. Άλλωστε τι είναι μισό κιλάκι μπροστά στην απόλαυση και τη χαρά που θα σου προσφέρει το δεύτερο κομμάτι σπιτικού μουσακά;