Αν σε πάρει από κάτω...

Επεισόδιο 23ο- Όταν θ' αρχίσεις να αγανακτείς, να απελπίζεσαι εντελώς και να καταριέσαι την μαύρη σου την τύχη η οποία σε εγκατέλειψε πιο νωρίς κι από την αθωότητα, τότε μπορεί τα πράγματα να βελτιωθούν κάπως. Μπορεί όμως και όχι. Διότι όταν είσαι ακινητοποιημένος σ' έναν άγνωστο επαρχιακό δρόμο και βιάζεσαι να γυρίσεις στον

πολιτισμό του κέντρου, τότε αντιλαμβάνεσαι πως θα ασπρίσουν τα γένια σου μέχρι να έρθει το λεωφορείο (ταξί πουθενά, αλλά και να περνούσε, είναι τέτοιες οι αφραγκίες σου που δεν θα σ' έσωζε).

Τότε είναι που θα παρατηρήσεις πως η στάση της απέναντι πλευράς του δρόμου έχει στέγαστρο ενώ στη δική σου υπάρχει μόνο η στοιχειώδης πινακίδα, και τότε είναι που θ' αρχίσει να βρέχει. Και μόνο στη σκέψη της κατάστασης την οποία ζεις θα σου έρθουν δάκρυα στα μάτια, αφού μάλιστα σχεδόν πάντα τέτοιες καταστάσεις συνοδεύονται από ένα ολοκληρωμένο φόντο αποτυχίας, θλίψης και κακομοιριάς τύπου "σε παράτησε η γκόμενα, πήγες στις εξετάσεις διαβασμένος αλλά χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα, οι φίλοι σου δε σε γουστάρουν πια" κι άλλα τέτοια ευχάριστα.

Σύμφωνα με το νόμο της Έλξης, ό,τι ενέργεια (θετική-αρνητική) προσφέρεις στο σύμπαν, την ίδια σου ανταποδίδει. Εσύ όμως ως αισιόδοξος άνθρωπος που είσαι ξεκινάς πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, και πάλι πάντα κάτι πάει θεόστραβα! Τότε λοιπόν δεν φταίει το σύμπαν (εννοείται) αλλά εσύ (εννοείται) που κάτι έκανες λάθος όπως "την κεράτωσες, είσαι ανεύθυνος, είσαι μούχλας και κάθεσαι συνέχεια μέσα", γι' αυτό και το σύμπαν, όπως και όλοι οι υπόλοιποι σε έχουν φτύσει πατόκορφα.

Συνεχίζοντας λοιπόν στο προηγούμενο σκηνικό κι επειδή φυσικά η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται το λεωφορείο εν τέλει θα περάσει, όπως το είχαμε προβλέψει, αφότου εσύ θα έχεις γίνει απολίθωμα. Με το ζόρι θα μαζέψεις τα κομμάτια σου και θ' ανέβεις στο γεμάτο αυτό σαρδελοκούτι ενώ σύντομα θα ανακαλύψεις πως ο οδηγός έχει πάρει το δίπλωμα νύχτα και το μωρό που ουρλιάζει δίπλα σου χέστηκε τη στιγμή ακριβώς που πάτησες το ποδαράκι σου στο όχημα. Έχοντας διαμορφώσει τη διάθεση σου για όλη την υπόλοιπη (και ατελείωτη) διαδρομή αρχίζεις να παρατηρείς όλα τα αρνητικά γύρω σου. Ο ψηλός δίπλα έχει βάλει τη μασχάλη του στη μύτη σου, η χοντρή πιάνει πολύ χώρο, η μουσική από τα ακουστικά της διπλανής ακούγεται πολύ δυνατά, κι αυτά πια, τα αστικά, μια μιζέρια σκέτη είναι, απορείς πώς τα χρησιμοποιεί ο κόσμος!

Όπως είπαμε όμως, αργά ή γρήγορα, μια λεμονιά θ' ανθίσει στη γειτονιά. Μην παίρνεις και πολύ θάρρος βεβαίως, το σύμπαν δεν καίγεται για την πάρτη σου ούτε ασχολείται με λεμόνια. Μπορεί κάλλιστα να σε αφήσει να βράζεις στο ζουμί σου μέχρι να πέσεις στην απόλυτη παρακμή. Άλλωστε μετά από αυτή τη φάση ή καταρρέεις (απαράδεκτο!) ή απλώς σε κάποια στιγμή τα πράγματα καλυτερεύουν. Μέχρι τότε όμως στριμώξου στο λεωφορείο και περίμενε την επόμενη κακοτυχία της ημέρας. Καλημέρα!

The bride side...

Επεισόδιο 22ο- Η επέλαση των ζευγαριών είναι γεγονός. Τελειωμένα πράγματα! Στα 50'ς ο άνδρας ερχόταν στο σπίτι να ζητήσει το χέρι της κοπελιάς που του γυάλισε, στα 60'ς ίσως η νύφη να μπορούσε να πιέσει λίγο το μπαμπά, στα 70'ς τα παιδιά των λουλουδιών έκαναν ό,τι τους κατέβαινε ενώ στα 80'ς αν ταίριαζαν τα λαμέ κολάν μας, τότε μπορούσα να σου χαρίσω τα όμορφα παιδιά μου. Όσο για τα 90'ς, αρκούσε να έχεις υπολογιστή, και την είχες ρίξει με τη μία.

Δεν έχει όμως τόση σημασία η προσέγγιση, ή ο τρόπος γνωριμίας, όσο ο χρόνος που δινόταν

κάθε φορά στους ανθρώπους να αποφασίσουν για το κοινό τους μέλλον. Ενώ για κάποιες δεκαετίες οι άνθρωποι κοίταζαν πρώτα να γνωριστούν καλά και μετά παντρεύονταν, έχοντας έτσι μια μεγάλη και βαθυστόχαστη ιστορία (5-10 χρόνια τραβήγματα) να πουν στα παιδιά τους κάποτε, στα 00'ς ή μάλλον στα 10'ς έχουμε βάλει στο fast forward το θέμα σχέσεις-γάμος. Όσο γρήγοροι είναι οι ρυθμοί με τους οποίους κινούνται πλέον οι ζωές στις μεγαλουπόλεις, τόσο γρήγορες είναι και οι σχέσεις που καταλήγουν σε γάμο, ανάμεσα σε άτομα ηλικίας μικρότερης των είκοσι! Γυρίσαμε δηλαδή σαράντα χρόνια πριν: "Μανίτσα μου σε είδα, μου γυάλισες, έχεις και προίκα, είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο, τέλος."

Σιγά πουλάκι μου, δεν θα γίνει πυρηνικός πόλεμος αύριο (αν και ποτέ δεν ξέρεις) ούτε θα μείνεις στο ράφι αν περιμένεις λίγο παραπάνω. Ο γάμος είναι σαν τ' αυγουστιάτικα σύκα, άμα δεν ωριμάσει να μεστώσει, δεν έχει γλύκα. Υπομονή λοιπόν να δούμε και λίγο τι καπνό φουμάρει κι ο διπλανός μας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά μεσ' στην τρελή σου τη χαρά, μου πετάς κι ένα παιδί και καπάκι το διαζύγιο! Άσε που σε τελική ανάλυση δεν μπορώ ν' ακούω άτομα να μιλάνε για γάμο με τον έρωτα της ζωής τους και να χωρίζουν μια βδομάδα μετά! Ο νοών νοείτο... Και του χρόνου.