Τα πάχη μου... Τα κάλλη μου;

Επεισόδιο 20ο-

Σήμερα η μόδα δεν είναι μόνο ρούχα. Για τις γυναίκες είναι πλέον τρόπος ζωής, ενώ για πολλούς άντρες είναι άλλη μια συνήθεια, σαν το ποδόσφαιρο. Της μόδας λοιπόν, εκτός από τις διάφορες εφήμερες τάσεις, είναι και η υπερβολική ενασχόληση με το σώμα μας. Όχι, δεν θα πιάσουμε το θέμα των πλαστικών επεμβάσεων, ούτε την αποτρίχωση που -μετά από τόσα χρόνια- αφορά και τα δύο φύλα. Το ζήτημα εδώ είναι η ταύτιση της μόδας και περισσότερο του σημερινού προβαλλόμενου τρόπου ζωής με ένα όμορφο σώμα.

Διότι δεν είναι τυχαία επιλεγμένοι όλοι αυτοί οι τύποι στα εξώφυλλα του Νο 1 σε πωλήσεις ανδρικού περιοδικού παγκοσμίως. Τι κοινό έχουν; Αξιοπρόσεκτους κοιλιακούς και ανάγλυφα χέρια. Αλλά ούτε είναι τυχαία επιλεγμένη η θεματολογία των περισσοτέρων γυναικείων περιοδικών: δύο στα έξι θέματα αφορούν την απώλεια βάρους και τη γυμναστική.

Έχει όμως κανένα νόημα όλο αυτό; Οι μισοί από εμάς γνωρίζουμε το τέλειο πρόγραμμα γυμναστικής, το ένζυμο που καθορίζει την όρεξη, τον τρόπο να χτίσουμε μυς εύκολα και γρήγορα και γενικά χιλιάδες άλλους δρόμους που οδηγούν στο τέλειο σώμα, κι όμως κανένας δεν τους έχει εφαρμόσει με απόλυτη επιτυχία, διότι απλώς δεν είναι αυτός ο τρόπος να φτιάξει κανείς το σώμα του.

Μια αμερικάνικη -τυχαίο, ε;- εκπομπή έλεγε πώς μπορούμε να τρώμε σαν αδύνατοι, και συνεπώς να είμαστε:

Τρώμε πάντα πρωινό.

Τρώμε μόνο όταν πεινάμε.

Τρώμε ό,τι θέλουμε, αλλά λίγο.

Δεν τρώμε ούτε μπουκιά παραπάνω απ' όσο μας χρειάζεται.

Τρώμε αργά ώστε να απολαμβάνουμε το φαγητό.

Μα φυσικά και αν ήμασταν αδύνατοι θα τρώγαμε με αυτό τον τρόπο, δεν το κάνουμε όμως, γι' αυτό και δεν είμαστε, κι αν προσπαθήσουμε να το κάνουμε, πάλι θα καταπιεζόμαστε. Διότι όταν κάποιος είναι λαίμαργος και του αρέσει να κατεβάζει τις μπουκιές αμάσητες προφανώς δεν πρόκειται να απολαύσει το φαγητό του μετρώντας τις φορές που μάσησε την κάθε μπουκιά (προσωπικά, νιώθω σαν αγελάδα όταν μασάω για πολλή ώρα). Το δε πρωινό είναι μια δύσκολη σχετικά στην εφαρμογή της συνήθεια, καθώς ελάχιστοι πραγματικά πεινάνε αμέσως μόλις ξυπνήσουν κι ακόμη λιγότεροι έχουν το χρόνο να βάλουν στο στόμα τους κάτι παραπάνω από δύο βιαστικές γουλιές κάθε πρωί. Όλες οι υπόλοιπες "εντολές" έχουν να κάνουν με τη βασική διαφορά των φύσει αδύνατων ανθρώπων και των υπολοίπων: οι μεν βλέπουν το φαγητό ως αναγκαιότητα ενώ οι δε ως απόλαυση, οπότε δεν χρήζουν περαιτέρω αναλύσεων.

Όσο για τους μικρούς και πολλά υποσχόμενους τίτλους που δίνουν μια γεύση από το περιεχόμενο του εκάστοτε άρθρου στα εξώφυλλα των περιοδικών, μάλλον οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως κανένα τέτοιου είδους άρθρο δεν ανταποκρινόταν στον εντυπωσιακό χαρακτήρα του τίτλου του. Κι αυτό διότι κανείς δεν περιμένει από τον τίτλο "Το μυστικό του Τάδε Επωνυμόπουλου για γρήγορη απώλεια κιλών" ένα δισέλιδο που θα αναλύει το πόσο καλή δουλειά κάνει ο προσωπικός γυμναστής του εν λόγω κυρίου, ενώ την ίδια στιγμή το άρθρο με τίτλο "Οι τέλειοι κοιλιακοί" απεικονίζει ασκήσεις τις οποίες δείχνει ένας φοβερά γυμνασμένος τύπος που ουδεμία σχέση έχει με τον μέσο νεοέλληνα που πασχίζει να μειώσει το μπυροκοίλι. Ε, λυπηθείτε μας και λίγο!

Θα μου πεις, με κάτι πρέπει να γεμίσουν κι αυτοί τις σελίδες τους. Κι εκεί είναι που αντιλαμβάνεσαι πως και στην περίπτωση του Τύπου, η ποσότητα βλάπτει την ποιότητα. Αν λοιπόν υπήρχαν πολύ λιγότερα περιοδικά κι εκδίδονταν με μικρότερη συχνότητα, σίγουρα θα μας εντυπωσίαζαν περισσότερο.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Το σώμα που έχει ζωντάνια και σφρίγος είτε το έχεις από φυσικού σου είτε το αποκτάς μέσα από μια ζωή γεμάτη στερήσεις και σωματική καταπόνηση. Καλώς ή κακώς μόνο αν κλείσεις το στόμα σου φεύγουν τα κιλά. Το σίγουρο είναι πως για πολλούς από μας το φαγητό είναι μία από τις σαρκικές απολαύσεις στις οποίες αξίζει να κάνεις υπερβολές όποιο κι αν είναι ο τίμημα. Άλλωστε τι είναι μισό κιλάκι μπροστά στην απόλαυση και τη χαρά που θα σου προσφέρει το δεύτερο κομμάτι σπιτικού μουσακά;

Μην το παρεξηγείς, εφηβεία είναι...

Επεισόδιο 19ο-
Η σκέψη "Θεέ μου, ευχαριστώ που η εφηβεία δεν κρατάει πάνω από μια πενταετία" σίγουρα έχει περάσει απ' το μυαλό πολλών. Σίγουρα έχει πιάσει το μάτι σου κοριτσάκια στο δρόμο, χαρούμενα, ξέγνοιαστα, με την αθωότητα της ηλικίας και τον Starbucks στο χέρι να σου σπάνε νεύρα και αυτιά κακαρίζοντας σαν κότες. Αυτά είναι και τα μεγαλύτερα θύματα της περιόδου αυτής. Λάθος. Οι γύρω τους είναι τα μεγαλύτερα θύματα!
Η εφηβεία θεωρείται η σημαντικότερη μεταβατική περίοδος στη ζωή του ανθρώπου γιατί τότε διαμορφώνονται πολλά στοιχεία για την μετέπειτα πορεία του. Οι σχέσεις, οι συνήθειες, η συμπεριφορά, σχεδόν ό,τι αφορά τον ψυχισμό κάποιου υπόκειται διαταραχές. Για τον καθένα αυτές εκδηλώνονται διαφορετικά, πάντα όμως, όσο στενόμυαλο κι αν φαίνεται αυτό, μπορούμε να δημιουργήσουμε κατηγορίες που αφορούν τον τρόπο αντίδρασης του καθενός στην εφηβεία.

i) Οι emo! (ε, όχι, θα 'σκαγα!)
Εφηβική κοινωνική ομάδα που δημιουργήθηκε πρόσφατα, αυστηρά και μόνο για να εντάξει στην οικογένειά της άτομα με μεγάλη αδυναμία στη λακ και στα ρούχα με τη σκακιέρα. Αν κάποιοι πιστεύουν πως εν έτι 2009 οι κοινωνικές ομάδες των εφήβων είναι πιο επιφανειακές από ποτέ, οι emo και βάρος δυο τόνων να προσθέσουν (κάπου μέσα στο χάος από τρίχες θα χωρέσει κι αυτό) θα συνεχίσουν να επιπλέουν.

ii) Οι π(ρ)οζάκιδες -ή κατά κόσμον "trendy"
Αν αυτή είναι μία λίστα που βάζει ταμπέλες, οι trendy ανήκουν στην ταμπέλα που είναι γεμάτη από άλλες ταμπέλες. Ταμπέλες από μπαλαρίνες Tod's, κασκόλ Burberry, μπουφανάκια Napapijri και υφασμάτινες Longchamp. Αυτή η κατηγορία έχει μάλλον το σταθερότερο και ομορφότερο πληθυσμό καθότι τα περισσότερα μέλη της θα διατηρήσουν το στυλάκι αυτό μέχρι τα βαθιά τους γεράματα ενώ ταυτόχρονα είναι ένα στυλ που ομορφαίνει (βλ. ξανθά μαλλιά, θηλυκά ρούχα, αρρενωπά αγόρια με ωραία σώματα και προσεγμένο ντύσιμο).

iii) Οι fashion icons
Μικρή αλλά αξιοπρόσεκτη κατηγορία. Τα κορίτσια μοιάζουν με αλλόκοτες σαραντάρες καθώς έχουν ξεπατικώσει όλες τις νέες τάσεις της Vogue με αποτέλεσμα να μοιάζουν με την Carrie Bradshaw στον πρώτο κύκλο του Sex and the City. Τα δε αγόρια δείχνουν απλώς gay. Ξέρουμε, είναι μια ρατσιστική κοινωνία που δεν αγαπά το χρώμα και ίσως τα παιδιά να μην είναι, αλλά κανείς δεν θα κάτσει να μυρίσει τα δάχτυλά του για να ανακαλύψει την αλήθεια. Καλώς ή κακώς αγόρια, Ελλάδα είμαστε, και είσαι ό,τι δηλώσεις.

iv) Οι rastafari
Μόδα τελευταίας σοδειάς, ή μάλλον φυτείας, γιατί τα βλαστάρια αυτής της φυλής έχουν κάνει το "πίνω μπάφους και παίζω pro" φιλοσοφία ζωής. Συνηθέστερα γόνοι ευκατάστατων οικογενειών που είπαν να κάνουν τη διαφορά, αρχίζουν ξαφνικά να δηλώνουν μακρινά ξαδέρφια του Bob Marley και χωρισμένοι σύζυγοι της μπανιέρας, μυούνται σε τζίβες και τζιβάνες κι όποιον πάρει ο Χάρος. Τα παιδιά αυτά σε λίγα χρόνια θα κόψουν το μαλλί-σφηκοφωλιά και θα αναλάβουν την επιχείρηση του μπαμπά ενώ θα χλευάζουν τα παλιά τους όνειρα που περιλάμβαναν μόνιμη κατοικία στη Jamaica (αιώνιο όνειρο ενός bro) και την περιουσία του κηδεμόνα για φάγωμα.

v) Οι "μέσα σ' όλα"
Είναι τέλειοι. Από τότε που γεννήθηκαν μέχρι να πεθάνουν. Θα λυπηθούμε την ύστατη στιγμή, αλλά θα κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και θα το ξεπεράσουμε.

vi) Οι "περιθωριακοί"
Παρά τον τίτλο τους φαίνεται πως το περιθώριο αυτό χωράει πολλούς. Σπασίκλες, άσχημες, αντικοινωνικά και οτιδήποτε δεν θα ήθελε κανείς να είναι. Δυσκολεύονται αρκετά να ενταχθούν είτε διότι είναι πολύ ιδιαίτερες προσωπικότητες είτε διότι τους πάει αυτή η κατηγορία. Ο διαχωρισμός γίνεται αυτομάτως πριν τα 17 και αυτοί που μένουν μάλλον θάβονται με την ίδια ιδιότητα ή παθαίνουν βαρβάτη κρίση ηλικίας στα 45.

vii) Οι "βοήθεια είμαι 15!"
Με όλες τις άλλες κατηγορίες μπορείς να αντιδράσεις, να εξοργιστείς, να ξεκαρδιστείς. Η συγκεκριμένη όμως κατηγορία μόνο νοσταλγία μπορεί να σου δημιουργήσει (κάποιες φορές ίσως και μια μικρή ντροπή για το ανθρώπινο είδος). Γιατί; Διότι είναι η κατηγορία από την οποία κάποτε πέρασες κι εσύ, μικρό μου εφηβάκι. Βλέποντάς τα αναρωτιέμαι αν θα αποκτήσω ποτέ μητρικό ένστικτο! Ζωγραφισμένα starάκια, ρούχα αλλοπρόσαλλα γιατί κανένα δεν έχει καταλάβει τί του ταιριάζει, μαλλιά ατίθασα και αχτένιστα, ακμή. Κάποιοι δε (κυρίως αγοράκια) δεν έχουν περάσει ακόμη από το ράφι με τα Rexona στο super market ενώ κάποια κοριτσάκια είναι εμφανές πως δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμη στο νέο τους σώμα (ας μην ξεχνάμε πως τα κορίτσια αναπτύσσονται πιο απότομα από τα αγόρια) με αποτέλεσμα να θυμίζουν λίγο την Παλόμα στα νιάτα της.
Εδώ όμως προκύπτει κάτι το πολύ σημαντικό. Τα παιδιά της συγκεκριμένης κατηγορίας, τα οποία φαίνεται πως είναι και τα περισσότερα, είναι και τα πιο ειλικρινή με τον εαυτό τους καθώς παραδέχονται πως ψάχνονται ακόμη και πως δεν έχουν καταλήξει σε κάποια από τις στερεότυπες ομάδες. Είναι τα άτομα με τις περισσότερες πιθανότητες να ξεχωρίσουν πραγματικά στη ζωή τους, αφού αφήνονται στους πειραματισμούς και δεν μένουν στάσιμοι μέχρι να βρουν το πραγματικό τους "εγώ". Συνεπώς, παρότι είναι η πιο άχαρη κατηγορία, είναι αυτή στην οποία όλοι υπήρξαμε έστω και για λίγο και στην οποία θα δούμε και τις επόμενες γενιές να κάνουν τα πρώτα τους δειλά βήματα από τα παιδικά τους χρόνια προς την ενηλικίωση (όσο οδυνηρό κι αν πρόκειται να είναι το θέαμα αυτό για τα μάτια μας!).

Οταν οι φιλόσοφοι διαλέγονται

Επεισόδιο 18ο-
Λευκή Γαζέλα- Λοιπόν, όσο αφορά την διαθεσιμότητα που λέγαμε, όταν εγώ είμαι πχ. θεά ή μπάζο (αισχρή λέξη μην τολμήσεις ποτέ να πεις έτσι γυναίκα κι αν πεις την κατάρα μου να 'χεις), αναλόγως συμβιβάζομαι μόνο με θεούς ή, τί να κάνω η καημένη με μπάζα...
Γαλάζιος Σωτήρ- Εννοείται πως δεν χρησιμοποιώ τη λέξη μπάζο, για 15 σου φαίνομαι; Πάντα προτιμούσα το χαρακτηρισμό "πέτσα"!
Λ.Κ.- Ε τώρα τι να σου πω... Τέλος πάντων, αυτή ήταν η διαθεσιμότητα παραλήπτη όπως κατάλαβες.
Γ.Ζ.- Όντως...
Λ.Κ.- Στην περίπτωση δε του δότη, αν βλέπω ότι όλοι γύρω μου είναι χάλια, τί να κάνω κι εγώ θα συμβιβαστώ με ένα χάλι, ενώ αν είναι όλοι θεοί, δε με χάλασε καθόλου, κάπου θα βολευτώ κι εγώ!
Γ.Ζ.- Ναι μικρή μου όμως μην ξεχνάς πως υπάρχει και η χρονική εξάρτηση αν έχεις ακουστά...
Λ.Κ.- Δηλαδή; Για πες...
Γ.Ζ.- Ότι όσο ο χρόνος απραξίας (καταλαβαίνεις τι εννοώ) αυξάνεται, τόσο αυξάνεται και η επιθυμία ή η ανοχή στην ενασχόληση με ένα από αυτά τα χάλια!!!
Λ.Κ.- Φυσικά, εκτός αν θες να κρατήσεις το επίπεδό σου και να περιμένεις τον θεό, ελπίζοντας να μην αραχνιάσεις στο περίμενε.
Γ.Ζ.- Ακριβώς... Από τη μία δηλαδή περιμένεις την ποιότητα με κίνδυνο να βγάλεις ιστούς, από την άλλη έχεις την επώδυνη αλλά θελκτική λύση μπροστά σου, που είναι απλώς να ρίξεις το επίπεδο! Οπότε, είναι δίκοπο μαχαίρι!
Λ.Κ.- Θεέ μου που βαδίζουμε;
Γ.Ζ.- Αναλόγως τη βαρύτητα που δίνει κανείς.
Λ.Κ.- Όντως, και τον τρόπο σκέψης του, γιατί άλλο να θέλω να βρω έναν άνθρωπο να μου κάνει συν τοις άλλοις γούτσου γούτσου κι άλλο να βάζω αμαρτωλές σκέψεις στο μυαλό μου ενώ καθαρίζω τ' αγγούρια για τη σαλάτα. Συνεπώς, το θέμα είναι αν αντιμετωπίζεις την κατάσταση αυτή σε αισθηματικό επίπεδο ή αν απλώς βλέπεις σ' αυτή μια βιολογική ανάγκη, και δεν εννοούμε το γάμο.
Γ.Ζ.- Χμ... Εσύ μικρή μου πως την αντιμετωπίζεις;
Λ.Κ.- Εγώ λέω να μαζέψεις λίγο τα χέρια σου γιατί από αλλού αρχίσαμε κι αλλού μας βλέπω να καταλήγουμε...

Τι να μας πει κι η Μύκονος...

Επεισόδιο 17ο- Την ώρα που οι περισσότεροι απόφοιτοι λυκείου επιλέγουν για τις πρώτες τους διακοπές ως ενήλικοι (τετριμμένους) προορισμούς όπως είναι η Πάρος ή η Σκιάθος, το θηλυκό τρίο Στούτζες επέλεξε την "εναλλακτική" Ίο. Οι απανταχού μπεκρίδες μας έστελναν τους αγωνιστικούς τους χαιρετισμούς με ευχές για καλή ανάρρωση κατά τη μετά Ίον ζωή και συμβουλές του τύπου "Άμα θες να πεθάνεις, πάρε μπλε κοκτέιλ! Και γαμώ!"
Τα γνωστότερα στέκια είναι τρία, και όχι άδικα, αφού ακόμη και η θετή κόρη του Marley τα λάτρεψε. Ονόματα δε λέμε, άλλωστε ο νωόν νωείτο αλλά κανείς δε σιχάθηκε πραγματικά τα τραγούδια στο ρυθμό των οποίων κουνιόταν συνεχώς η Ίος. Η μουσική στο νησί δεν είναι τρόπος διασκέδασης, αλλά τρόπος ζωής στις διακοπές. Κατά τη διάρκεια της ημέρας -η οποία για την πλειοψηφία των επισκεπτών ξεκινά στις 2 το μεσημέρι και τελειώνει στις 7 το πρωί- οι άνθρωποι χορεύουν περίπου 6 ώρες και δε βαριούνται ποτέ να κάνουν κέφι με τα ίδια τραγούδια.
Η πρώτη νύχτα στην Ίο αποτελεί την αφορμή για το πρώτο πολιτισμικό σοκ του ανίδεου -Έλληνα- επισκέπτη. "Παπαπαπαπα" που θα έλεγε με στόμφο και η Μαύρη Καλλονή. Βρόμα, δυσωδία, και Ιταλικά αναδύουν από παντού. Η κατάσταση στην κεντρική πλατεία της χώρας είναι ανεκδιήγητη -προσοχή στα σπασμένα γυαλιά!- οι ξένοι όμως κάνουν την ίδια τη χώρα του νησιού να κουνιέται τόσο πολύ, όσο δεν μπορεί ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Διότι, καλά τα λέμε για τους ξένους αλλά χωρίς αυτούς ο Ελληναράς δεν θα κουνηθεί ούτε αύριο να κάνουμε λίγο κέφι. Οι τιμές των ποτών είναι για γέλια -και για κλάματα αν τολμήσεις να πιεις- ενώ οι μεθυσμένοι είναι παντού, και ΔΕΝ είναι καθόλου καλά.
Από τη δεύτερη νύχτα και μετά αρχίζει το πραγματικό όνειρο, όταν έχεις προσαρμοστεί στο πρόγραμμα, ξέρεις τα κατατόπια, κι έχεις πάρει τον αέρα του νέου Νιώτη ώστε να προσέχεις χωρίς να υπερβάλλεις. Πλέον ξέρεις ακριβώς πού να πας, σε ποιόν να χαμογελάσεις και σε τι να μην δώσεις σημασία. Το φαγητό είναι στο πρόγραμμα της ημέρας δύο φορές τη μέρα -με γεμάτο στομάχι δεν μπορούμε να χορέψουμε- και οι γνωριμίες είναι ατελείωτες. Το εντυπωσιακό κοινωνικό φαινόμενο της Ίου είναι ο ανδρικός της υπερπληθυσμός Είναι από τα λίγα μέρη, εκτός από το Άγιο Όρος, που φιλοξενεί πολύ περισσότερους άνδρες από ότι γυναίκες, πράγμα το οποίο σημαίνει πως εμείς τα κοριτσάκια βρίσκουμε τη χαρά μας ιδίως αν είμαστε Ελληνίδες, και άρα είδος υπό εξαφάνιση στην Ίο των τελών του Ιουλίου.
Τελευταίο hint: Το νησί προσφέρει πραγματικά πολύ οικονομικές διακοπές. Πίνοντας αυστηρά και μόνον εμφιαλωμένα ποτά, τρώγοντας αυτές τις δύο φορές τη μέρα και με λεωφορεία κάθε 10 λεπτά για κάθε μετακίνηση, ανάθεμα κι αν θες πάνω από 30 euro τη μέρα, χωρίς βεβαίως το κόστος διαμονής που το καθορίζει ο καθένας ξεχωριστά. Τα περισσότερα clubs δεν έχουν "Είσοδο" κι αν έχουν αυτή δεν ξεπερνά τα 7 euro με εξαίρεση τον Ελλανάρα που έχει το "Bulldog" -το μοναδικό μαγαζί που παίζει σκυλάδικα, δέχεται μόνο Έλληνες και χρεώνει τους επισκέπτες του 10, τα οποία οι περισσότεροι που άκουσα τα βλασφημάνε μέχρι να φύγουν από το νησί. Η ομπρέλα και η ξαπλώστρα στην πραλία του ξακουστού Μυλοπότα έχουν απο 3 euro ενώ στο FarOut επικρατεί τέτοιο χάος που οι περισσότεροι δεν παίρνουν καν ποτό, εκτός από τις περιβόητες κανάτες που κάθε τόσο κυκλοφορούν.
Η μαγεία του νησιού κρατάει ιδανικά 5 μέρες για τους νεόφερτους, καθώς μετά ένα rehab και λίγος κανονικός ύπνος είναι απαραίτητα. Οι άνθρωποι μεταμορφώνονται και οι διακοπές αποκτούν άλλο νόημα στο νησί όπου όλα μπορούν να συμβούν. Το "Μπαχαλόνησο" θα κάνει τον καθένα να το λατρέψει, όσο για μας, έχουμε ήδη κλείσει για του χρόνου.

Χαρτάκι; Παίζουμε;

Επεισόδιο 16ο-
Η ζωή είναι σαν τα χαρτιά. Μπορεί η διαπίστωση αυτή να ακούγεται σαν μια επιπόλαιη αμπελοφιλοσοφία, αν όμως τη συλλογιστούμε κατά τη διάρκεια διαφόρων καταστάσεων θα διαπιστώσουμε πως τελικά αληθεύει.
Οι κανόνες είναι προκαθορισμένοι και συγκεκριμένοι. Η τύχη καθορίζει τα φύλλα που θα έρθουν κι εμείς παίζουμε. Το παιχνίδι βασίζεται σε επιλογές. Αν τραβήξεις από τη στοίβα ρισκάρεις, αν πάρεις από κάτω νιώθεις ασφαλής. Πάντα ξέρεις πως ίσως αυτό που σε περιμένει στη στοίβα να είναι καλύτερο, αλλά συχνά φοβάσαι να ρισκάρεις. Κάποιες φορές μετανιώνεις που δεν πήρες το ρίσκο αλλά όταν το πάρεις μια φορά και χάσεις αρχίζεις να διστάζεις πιο συχνά.
Μόνος, δεν μπορείς να παίξεις σωστά. Οι συμπαίκτες, άλλοτε αλλάζουν συνεχώς κι άλλοτε αποτελούν τόσο καλή παρέα που παίζουν μαζί μέχρι να χαλάσει η τράπουλα. Από αυτούς εξαρτώνται πολλά. Ορισμένες φορές, οι συμπαίκτες σου δεν παίζουν όπως θα ήθελες. Κλέβουν, κάνουν αδικίες, σου σημαδεύουν την τράπουλα, ή απλώς σε απογοητεύουν με το παίξιμό τους. Τότε επιλέγεις πάλι εσύ: Τους κρατάς γιατί φοβάσαι πως χωρίς αυτούς δεν θα έχεις απαρτία, ή τους αφήνεις, ώστε να βρει ο καθένας αυτό που πραγματικά του ταιριάζει. Όταν δε, διώξεις κάποιον καλό συμπαίκτη, οι παρτίδες χαλάνε για καιρό μέχρι να ξανάρθει ο ίδιος, ή μέχρι να βρεθούν άλλοι, εξίσου καλοί.
Το τέλος κάθε παρτίδας σε ανακηρύσσει νικητή ή χαμένο. Αυτό όμως στις παρτίδες της ζωής δεν είναι καταλυτικό. Μπορεί να είσαι νικητής και να αισθάνεσαι χαμένος, ή το αντίθετο. Συνήθως αυτό το καθορίζουν τα αισθήματα του καθενός, και όχι οι αντικειμενικές συνθήκες. Σημασία έχει πως νιώθεις εσύ. Γι' αυτό και πρέπει πάντα να ακολουθείς τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλά όχι και τους κανόνες των άλλων. Γιατί στην ουσία, εσύ κρίνεις το τέλος, και πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός, γιατί η λέξη "τράπουλα" προέρχεται από τη λέξη "trap", αγγλιστί, "παγίδα".